ετικέτες

blogging claudia aradau creative commons facebook geert lovink michel bauwens olpc p2p trafficking Venanzio Arquilla web2.0 wikileaks wikipedia Γαλλία ΕΕ ΕΚΦ ΗΠΑ Λατινική Αμερική Μεγάλη Βρετανία ΟΗΕ ΠΚΦ Τουρκία ακτιβισμός ανθρωπισμός ανθρωπολογία ανθρώπινα δικαιώματα ανοικτές υποδομές ανοικτή πρόσβαση αραβικές εξεγέρσεις αριστερά αρχιτεκτονική ασφάλεια βασίλης κωστάκης βιοτεχνολογία δημιουργικότητα δημοκρατία δημόσια αγαθά δημόσιοι χώροι διανεμημένη-ενέργεια διαφάνεια εθνικισμός εκπαίδευση ελεύθερα δεδομένα ελεύθερο λογισμικό ελλάδα ενέργεια επισφάλεια εργασία ηθική θεωρία δικτύων θρησκεία θυματοποίηση ιταλία καθημερινή ζωή καινοτομία καπιταλισμός κλιματική αλλαγή κοινά αγαθά κοινωνία πολιτών κοινωνική δικαιοσύνη κοσμοπολιτισμός κρίση αντιπροσώπευσης λαϊκισμός λογισμικό λογοδοσία μετανάστες μετανθρωπισμός μη-γραμμικότητα μη πολίτες μουσική νέα μέσα νέλλη καμπούρη νεοφιλελευθερισμός ντιζάιν οικολογία οικονομικές στατιστικές οικονομική κρίση παγκοσμιότητα πειρατεία πνευματικά δικαιώματα πολιτισμικές διαφορές πρόνοια πόλεις σεξουαλική εργασία σοσιαλδημοκρατία σοσιαλισμός συλλογική νοημοσύνη συμμετοχική δημοκρατία συμμετοχική κουλτούρα συνεργατική γνώση σύνορα τέχνη ταχύτητα υπηκοότητα φιλελευθερισμός φύλο χαρτογράφηση χρέος χώρος ψηφιακά δικαιώματα

Re-public στο

Ετικέτα: Matthias Platzeck

Matthias Platzeck – Το ανοικτό κόμμα προϋπόθεση για νέες προοδευτικές πλειοψηφίες
November 3, 2009

Matthias Platzeck

Στην Ευρώπη δεν υπάρχει έλλειψη προοδευτικών ιδεών σε κανένα επίπεδο: κοινωνικό κράτος που προλαμβάνει και ενεργοποιεί, σύγχρονη πολιτική για την οικογένεια, νέα ποιότητα στην εκπαίδευση και την έρευνα, ενεργή δέσμευση για τη μετανάστευση και την ενσωμάτωση, όπως επίσης και πολιτική για το περιβάλλον που σέβεται τους φυσικούς πόρους. Οι έννοιες αυτές αποτελούν τα πολιτικά θεμέλια για την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή στον 21ο αιώνα.


Ωστόσο, τα κόμματα που τις υποστηρίζουν, συχνά αποτυγχάνουν. Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αυτό το παράδοξο; Τα κόμματα της προοδευτικής οικογένειας προέρχονται συχνά από την περήφανη παράδοση των εργατικών κινημάτων, μια παράδοση στην οποία το κομματικά όργανα και οι ιεραρχίες έπαιζαν πολύ μεγάλο ρόλο. Από αυτή ακριβώς την οργάνωση αντλούσαν στο παρελθόν ένα μεγάλο μέρος της δύναμης τους τα προοδευτικά κόμματα που στηρίζονταν στα μέλη τους.


Σήμερα όμως αυτό αποτελεί τη μεγάλη αδυναμία μας, καθώς προτιμούμε να συζητούμε κυρίως μεταξύ μας, σε εσωκομματικές επιτροπές και ερμητικά κλειστούς κύκλους. Αυτή η οργανωτική παράδοση σήμερα δεν πληροί πια τους όρους για δημόσιες και ανοιχτές δομές επικοινωνίας και διαφανείς διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Λείπει συνήθως από τα προοδευτικά, ευρωπαϊκά μας κόμματα το θαρραλέο άνοιγμα και η εξωστρέφεια, ο προσανατολισμός προς την κοινωνία. Το πρόβλημα δεν εστιάζεται τόσο στα τεχνικά μέσα, όπως η χρήση του διαδικτύου, όσο στο γεγονός ότι τα προοδευτικά κόμματα δεν πρέπει ποτέ με τη συνολική στάση και συμπεριφορά τους να δίνουν την εντύπωση της αυτάρκειας. Η πρόοδος και η οργανωτική και πολιτική αυταρέσκεια, είναι έννοιες που αλληλοαποκλείονται. Όποιος θέλει να διαμορφώσει προοδευτικές πλειοψηφίες στην κοινωνία του 21ου αιώνα, πρέπει να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες και να ανακατευτεί με τον κόσμο, ξανά και ξανά.