|
Αναζήτηση..
|
|
|
→ Αφιερώματα
Πολιτικές διαφάνειας σε αμφισβήτηση
Η πειρατεία ως ακτιβισμός
Wiki politics
Κοινωνική πρόνοια
Πόλεις σε αναταραχή
Κρίση δημόσιου χρέους
Ομότιμη ενέργεια
Αναπαραστάσεις της κρίσης
Σχεδιασμός υπηρεσιών
Μετανθρωπισμός
Φύλο και σύνορα
Διάλογοι ←
Συνεντεύξεις για τη κρίση
→ Δράσεις
Re-public στο
της Πωλίνας Λάμψα
Τέλος εποχής. Η οικονομική κρίση άλλαξε καθοριστικά τα δεδομένα γιατί είναι και κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική επισημαίνει ο Massimo D’Alema. Έθεσε αμετάκλητα σε αμφισβήτηση την ορθόδοξη σκέψη για τις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη και τις αγορές, για την εθνική και παγκόσμια κατανομή της εξουσίας, κατά τον David Miliband. Παράλληλα, αποτέλεσε εγερτήριο λάκτισμα για τους σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες και εργατικούς, που μετά από χρόνια «ιδεολογικής ανορεξίας» βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια κοινωνία που δεν ζητάει μόνο αποτελεσματικές πολιτικές, αλλά χρειάζεται αξίες. Η “πολιτική είναι μια υπόθεση αξιών” υπογραμμίζει ο Ibrahim Baylan, μετανάστης τουρκικής καταγωγής που έγινε πρόσφατα Γενικός Γραμματέας του σουηδικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Οι αξίες, όμως, πρέπει να μεταφράζονται σε αποτελεσματικές πολιτικές, γιατί οι πολίτες δεν κρίνουν πλέον μόνο από την παραδοσιακή η συναισθηματική σχέση που έχουν με τα κόμματα. Περιμένουν άμεσα και απτά αποτελέσματα.
διαβάστε περισσότερα…
Η οικονομική κρίση έθεσε αμετάκλητα σε αμφισβήτηση την ορθόδοξη σκέψη για τις σχέσεις μεταξύ κρατών και αγορών και την εθνική και παγκόσμια κατανομή της εξουσίας.
Οι κρίσεις αντανακλούν έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια και προαναγγέλλουν έναν κόσμο που δεν υπάρχει ακόμη. Αυτή είναι η ιστορική στιγμή που ζούμε. Η στενή αλληλεξάρτηση αυτών που, λόγω ευκολίας γλώσσας ή οκνηρίας σκέψης, αποκαλούμε κοινώς “οι κρίσεις” (χρηματοοικονομική, οικονομική, κοινωνική, οικολογική, επισιτιστική, δημοκρατική…’) και η αδυναμία να τις χειριστούμε ξεχωριστά, δείχνουν ότι η αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να αντιπαραθέσει σε ένα μοντέλο που, σε παγκόσμιο επίπεδο βρίσκεται στα όριά του και αποτελεί παράγοντα για πολλαπλές ανασφάλειες, αυτό που ο κοινωνιολόγος Εντγκάρ Μορέν ονομάζει ‘πολιτική πολιτισμού’.
Μια προοδευτική κυβέρνηση σήμερα πρέπει επειγόντως να αντιληφθεί εκ νέου το νόημα της πολιτικής και επανεκτιμώντας την ίδια την πολιτική να παραμείνει πιστή στον ιδεολογικό της προσανατολισμό. Πρέπει να αποκαταστήσει την πίστη του κόσμου στην κυβέρνηση επανακαθορίζοντας τις προτεραιότητες. Πρέπει να ενεργεί έτσι ώστε το ζήτημα να μην είναι περισσότερη ή λιγότερη διακυβέρνηση, αλλά αποτελεσματική διακυβέρνηση και πολιτικές, και στο επίκεντρο της ατζέντας της να είναι πολιτικές που να υπηρετούν την πλειονότητα του λαού συμπεριλαμβανομένων των πιο ευάλωτων. Οι κοινωνίες που κατακερματίστηκαν ως αποτέλεσμα της κρίσης, πρέπει να ανοικοδομηθούν και να ανακτήσουν κοινή ταυτότητα και συνοχή. Για τους πολίτες, η ασφάλεια πρέπει να προέλθει από αξιοπρεπή απασχόληση, προσιτές υπηρεσίες υγείας, προσβάσιμη παιδεία, διασφαλισμένη αποταμίευση και επαρκείς συντάξεις. Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με μια γερά εδραιωμένη δημοκρατία, στηριζόμενη σε ισχυρούς θεσμούς, πρέπει να βρίσκονται στην καρδιά της προοδευτικής διακυβέρνησης και να παρέχουν τα γερά θεμέλια και τη νομιμότητα που απαιτούνται για να υπάρξει αποτελεσματικός χειρισμός των σοβαρών παγκόσμιων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε όλοι σήμερα.
Η πιο σοβαρή παγκόσμια οικονομική κρίση από το 1929, πλήττει αναπόφευκτα τη Γερμανία με ιδιαίτερη σκληρότητα, καθώς το 40% του ΑΕΠ της χώρας προέρχεται από τις εξαγωγές. Από την αρχή ήταν ξεκάθαρο ότι έπρεπε να κάνουμε ό, τι ήταν δυνατό για να αντιμετωπίσουμε την κρίση και να διασφαλίσουμε τις θέσεις εργασίας.
Οι Προοδευτικοί και οι Σοσιαλδημοκράτες σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν την πρόκληση να ανταποκριθούν στη μεγάλη οικονομική κρίση του 2008-2009 με προτάσεις και προγράμματα που μπορούν να οδηγήσουν σε μια ισχυρή και βιώσιμη οικονομική ανάκαμψη. Μια ανάκαμψη σε ευρεία βάση που να δημιουργεί αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας και να γεννά οφέλη, όχι μόνο στην κορυφή, αλλά τόσο και για τη μέση οικογένεια, όπως και για τους πιο ευάλωτους πολίτες. Μια ανάκαμψη που επιχειρεί απλώς να γυρίσει τον κόσμο πίσω εκεί που βρισκόταν το 2007, δεν θα επιλύσει τα εδραιωμένα προβλήματα που τόσο οι ανεπτυγμένες κοινωνίες όσο και ο αναπτυσσόμενος κόσμος αντιμετωπίζουν τις τελευταίες δεκαετίες.
Η παγκόσμια κρίση απαιτεί αντίδραση σε διεθνές επίπεδο, μολονότι οι εθνικές πολιτικές οφείλουν να αντανακλούν και να ανταποκρίνονται στην ιδιαιτερότητα της εμπειρίας της κάθε χώρας. Το Διεθνές Σύμφωνο Απασχόλησης του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (ILO Global Jobs Pact) που υιοθετήθηκε από κυβερνήσεις, εργοδότες και συνδικαλιστικές ενώσεις στη Διεθνή Διάσκεψη Εργασίας του Οργανισμού, τον Ιούνιο του 2009, απαντά σε αυτή τη διπλή πρόκληση.
- Πολιτικές που τοποθετούν τον χρηματοοικονομικό τομέα στην υπηρεσία της πραγματικής πολιτικής, της παραγωγικής επένδυσης, των βιώσιμων επιχειρήσεων και της αξιοπρεπούς εργασίας.
- Προτεραιότητα στην εντατικοποίηση της απασχόλησης στην οικονομική ανάπτυξη, με την προώθηση τομέων εντατικής απασχόλησης, συμπεριλαμβανομένων των πράσινων θέσεων εργασίας και της προσαρμογής στις πολιτικές που έχουν να κάνουν με την κλιματική αλλαγή.
- Προώθηση ενός ισορροπημένου και βιώσιμου πρότυπου ανάπτυξης, που συνδυάζει τον δυναμισμό της αγοράς και των επιχειρήσεων με τις βασικές λειτουργίες του κράτους, στο πλαίσιο κοινών στόχων δημόσιας πολιτικής.
- Προσπάθεια για ένα πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης που κατευθύνεται από τη ζήτηση με βάση το εισόδημα, διεύρυνση των ευκαιριών για παραγωγική απασχόληση και αποφυγή της προσωρινής απασχόλησης και του αποπληθωρισμού των αποδοχών.
- Διασφάλιση ενός κατώτατου ορίου κοινωνικής προστασίας σε όλα τα άτομα και τις οικογένειες, για τη διατήρηση του ελάχιστου βιοτικού επιπέδου και της ασφάλειας των συντάξεων.
- Ενίσχυση του εργατικού δυναμικού με τις απαιτούμενες δεξιότητες για το παρόν και το μέλλον.
- Προώθηση μιας δίκαιης παγκοσμιοποίησης με ηθικό προσανατολισμό, που να παρέχει ευκαιρίες σε όλους.
Η Ισπανία προωθεί ενεργά προοδευτικές πολιτικές που στοχεύουν στην επίτευξη ενός νέου μοντέλου για την οικονομία. Οι πολιτικές αυτές σχεδιάστηκαν στις ‘καλές εποχές’ της υψηλής οικονομικής ανάπτυξης και της χαμηλής ανεργίας, και τώρα δεν είναι εύκολο να υποστηριχθούν στις ‘κακές εποχές’. Η κυβέρνηση, όμως, κάνει μια προσπάθεια, επειδή ανοίγουν ευκαιρίες για νέες επιχειρήσεις αλλά κι επειδή ενισχύουν την κοινωνική συνοχή. Μερικές από τις επιτυχείς οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές μας είναι:
- Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας: ο τομέας αναπτύσσεται γοργά (σήμερα απασχολεί 200.000 εργαζόμενους και αναμένεται να φτάσουν το 1 εκατομμύριο), με βάση τα κίνητρα που παρέχει η κυβέρνηση, ιδίως στις τεχνολογίες αιολικής και ηλιακής ενέργειας.
- Έρευνα, Ανάπτυξη και Καινοτομία: το 2005 σχεδιάστηκε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα επένδυσης περισσότερων κρατικών κονδυλίων και αναζήτησης περισσότερων επενδύσεων στους τομείς αυτούς από ιδιωτικές εταιρίες.
- Επενδύσεις σε Σιδηροδρομικό Σύστημα Υψηλής Ταχύτητας ( High Speed Rail- HSR): κατασκευάζονται νέες γραμμές για HSR (10.000 χλμ θα βρίσκονται σε λειτουργία έως το 2020), που θα δημιουργήσουν οικονομική δραστηριότητα και θα προωθήσουν νέα πρότυπα κινητικότητας για τους επιβάτες που θα περάσουν από τα αεροπλάνα και τα αυτοκίνητα στα νέα σύγχρονα τρένα.
- Επαγγελματική φροντίδα για τους ηλικιωμένους και τα άτομα με αναπηρία: μια νέα βιομηχανία αναπτύσσεται, που υποστηρίζεται από ένα μεγάλο κρατικό πρόγραμμα επιχορήγησης του δικαιώματος στη βοήθεια.
- Αύξηση των συντάξεων: οι χαμηλές συντάξεις αυξάνονται σημαντικά από το 2005, μια πολιτική που στοχεύει στην παροχή υψηλότερου διαθέσιμου εισοδήματος στους συνταξιούχους, αυξάνει την ευημερία τους και βελτιώνει την κοινωνική συνοχή.
- Επέκταση του επιδόματος ανεργίας: με την παροχή σε εκείνους τους ανέργους, που η νόμιμη περίοδος κατά την οποία δικαιούνται επιδόματος πλησιάζει στο τέλος της, ενός βασικού επιδόματος 420 ευρώ/ μήνα υπό τον όρο ότι θα παρακολουθήσουν μαθήματα κατάρτισης.
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, πιστεύω ότι έχει μεγάλη σημασία η πρόσφατη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές. Ωστόσο, η πολιτική οικογένειά των προοδευτικών και σοσιαλιστών στο σύνολό της, έχει αυτή τη στιγμή να αντιμετωπίσει σημαντικές προκλήσεις για μια πιο δίκαιη και πιο συνεκτική κοινωνία.
Οι συνέπειες μιας πανδημίας στην παγκόσμια οικονομία είναι σημαντικές και αδιαμφισβήτητες. Είναι δε, συχνά, πολυεπίπεδες και θα μπορούσε κανείς να τις διαχωρίσει σε άμεσες- αυτές που σχετίζονται με το κόστος της αγοράς των εμβολίων και της στρατηγικής εμβολιασμού και σε έμμεσες, που μπορεί να οφείλονται στην αποχή από την εργασία, στην ανεξέλεγκτη πίεση στις υπηρεσίες υγείας, στην μείωση της παραγωγικότητας. Μια ακόμα σημαντική συνέπεια είναι η μείωση της ζήτησης και κατ’ επέκταση των πωλήσεων, σε νευραλγικούς οικονομικούς τομείς όπως ο τουρισμός, η αναψυχή και οι μεταφορές, που ενέχουν την απευθείας επαφή με τον πελάτη.