|
Αναζήτηση..
|
|
|
→ Αφιερώματα
Πολιτικές διαφάνειας σε αμφισβήτηση
Η πειρατεία ως ακτιβισμός
Wiki politics
Κοινωνική πρόνοια
Πόλεις σε αναταραχή
Κρίση δημόσιου χρέους
Ομότιμη ενέργεια
Αναπαραστάσεις της κρίσης
Σχεδιασμός υπηρεσιών
Μετανθρωπισμός
Φύλο και σύνορα
Διάλογοι ←
Συνεντεύξεις για τη κρίση
→ Δράσεις
Re-public στο
Κατά γενική αντίληψη, το κράτος πρόνοιας βρίσκεται σε κρίση εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία. Οι προτεινόμενες θεραπείες ποικίλλουν: η αναζήτηση πιο αποτελεσματικών ή δίκαιων φορολογικών συστημάτων που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τα κόστη της κοινωνικής πρόνοιας, η εφαρμογή μεταρρυθμίσεων στους θεσμούς πρόνοιας για την περικοπή των αυξανόμενων δαπανών τους, η ιδιωτικοποίηση ορισμένων τομέων των υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας, η διασύνδεση της κοινωνικής πρόνοιας με την αγορά εργασίας και τη δια βίου εργασιακή εκπαίδευση. Κεντρική προϋπόθεση αυτής της δημόσιας συζήτησης είναι η αναγνώριση του καίριου ρόλου του κράτους (ή της αγοράς, σε περιπτώσεις που το κράτος αποτυγχάνει ή είναι απρόθυμο) ως χορηγού κοινωνικής πρόνοιας και της έννοιας των αναξιοπαθούντων πολιτών ως δικαιούχων.
διαβάστε περισσότερα…
Η έκταση της απόλυτης φτώχειας στις αναπτυσσόμενες χώρες, το Νότο, υπενθυμίζει πόσο μακριά βρίσκεται η ανθρωπότητα από το να έχει εξασφαλίσει ικανοποιητικές συνθήκες διαβίωσης για όλους. Ένας στους πέντε ανθρώπους στον κόσμο σήμερα δεν έχει άλλη επιλογή παρά να επιζεί με λιγότερα από 2 δολάρια τη μέρα και 1,5 δις άνθρωποι δίνουν μάχη για να ζουν με λιγότερα από 1 δολάριο. Η μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που πλήττονται είναι παιδιά, και το καθένα τους είναι μια ατομική ιστορία ανεκπλήρωτης ελπίδας και δυνατοτήτων.
Ένας χάρτης του κόσμου διαβαθμισμένος ανάλογα με την έκταση της έσχατης φτώχειας δείχνει την περιφερειακή κατανομή της (Εικόνα 1). Δείχνει επίσης ότι εάν εστιαστούμε στη φτώχεια, θα μπορέσουμε να δούμε τον πλανήτη μας πολύ διαφορετικά.
διαβάστε περισσότερα…
Οι τρέχουσες συζητήσεις για το κράτος πρόνοιας επισκιάζουν την παλαιότερη ιστορία της πρόνοιας, η οποία εκτείνεται πέρα από το κράτος και την αγορά, εμπλέκοντας συγγένειες, φιλανθρωπικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές ενώσεις και πιο πρόσφατα άλλες μορφές πολιτικού ακτιβισμού, ειδικότερα τα “νέα κοινωνικά κινήματα”. Αυτό το ευρύτερο πλαίσιο διαταράσσει την απλή εξίσωση μεταξύ πρόνοιας και κράτους. Τραβάει επίσης στην προσοχή στην μοίρα εκείνων που βρίσκονται μεταξύ κρατικών συνόρων, όπως οι εκατοντάδες χιλιάδες ναυτικοί που αποτελούν τα πληρώματα της παγκόσμιας εμπορικής ναυτιλίας. Γι’ αυτούς τους άνδρες και γυναίκες, η πρόνοια συνεπάγεται ένα περίπλοκο δίκτυο θεσμών. Η παρακολούθηση της ιστορίας αυτής βοηθά στον εντοπισμό των τάσεων για την παροχή πρόνοιας στην ξηρά.
διαβάστε περισσότερα…
Εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα, υπάρχει μια διαρκής έκκληση για ένα εισόδημα του πολίτη. Εναλλακτικά γνωστό ως βασικό εισόδημα, κοινωνικές αποδοχές, κοινωνικό μέρισμα, κοινωνική πίστωση, εγγυημένο εισόδημα, αποδοχές του πολίτη, εισόδημα υπηκοότητας, εισόδημα διαβίωσης ή οικουμενική επιχορήγηση, θα μπορεί να παρέχει σε κάθε πολίτη βασικές “αποδοχές” ως κοινωνικό δικαίωμα χωρίς εξέταση των μέσων διαβίωσης ή προαπαιτούμενο εργασίας.
διαβάστε περισσότερα…
Η ιστορία διδάσκει ότι οι κρίσεις οδηγούν είτε στην καταστροφή είτε στην αναζωογόνηση. Στην καταστροφή οδηγούν όταν υπάρχει αδράνεια, εμμονή σε δογματικές αντιλήψεις και ανυπέρβλητη αντίσταση στην αναγνώριση της πραγματικότητας και στη κοινή λογική. Στην αναζωογόνηση, οδηγούν όταν υπάρχει έγκαιρη προσαρμογή, και συμπαράταξη με τις δυνάμεις της προόδου και της δημιουργίας. Όταν υπάρχει προσπάθεια συνεχής, συστηματική, αποδεσμευμένη από ψευτο-υποσχέσεις και δογματικές αντιλήψεις.
διαβάστε περισσότερα…
Από τη δεκαετία του 1980 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000, η επανεγκατάσταση των προσφύγων, από εθελοντικό πρόγραμμα της εκκλησίας μετατράπηκε σε ένα επιχορηγούμενο από το κράτος ιδιωτικό πρόγραμμα, με έμφαση στην οικονομική αυτάρκεια. Η αυξημένη επαγγελματοποίηση ή δημοσιοποίηση είχε ως αποτέλεσμα μια μεγαλύτερη υπευθυνότητα απ’ ό, τι την προηγούμενη εποχή που τελούσε υπό την αιγίδα της εκκλησίας. Ωστόσο, ο στόχος του προγράμματος να γίνουν οι πρόσφυγες παραγωγικοί, αυτάρκεις πολίτες σε ένα διάστημα οκτώ μηνών, θέτει νέες προκλήσεις. Σε αυτό το άρθρο, υποστηρίζω ότι εστιάζοντας στην οικονομική αυτάρκεια για τους πελάτες της, όπως το κράτος πρόνοιας, η επανεγκατάσταση διακυβεύει τη δυνατότητά της να βοηθήσει τους πρόσφυγες να κατευθυνθούν σε πιο ισότιμες συμμετοχικές πρακτικές υπηκοότητας και να απομακρυνθούν από το φιλελεύθερο πρότυπο της προσωπικής ευθύνης που αγνοοεί δομικές ανισότητες.
διαβάστε περισσότερα…
Σε μια εποχή “σφιξίματος της ζώνης” στους κρατικούς προϋπολογισμούς, πολλές κυβερνήσεις στον κόσμο βρίσκουν νέους καινοτόμους τρόπους για να πείσουν τους πολίτες να παρέχουν δωρεάν υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας. Η κρατική προπαγάνδα εξυμνεί τα οφέλη των ενεργών πολιτών που αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις κοινότητές τους, φροντίζουν τους γείτονές τους και κάνουν τις χώρες τους ασφαλέστερους, καθαρότερους και πιο υγιεινούς τόπους διαβίωσης. Αυτές οι κυβερνητικές προσπάθειες ενισχύονται συχνά από μη κερδοσκοπικές οργανώσεις που εκθειάζουν τις ίδιες αξίες ενάρετης υπηκοότητας, καθώς επιστρατεύουν εθελοντές που θα υποστηρίξουν τους δικούς τους συγκεκριμένους αγώνες.[1]
διαβάστε περισσότερα…
Από τα αρχαία χρόνια η συγκρότηση των κρατών συνεπαγόταν σχεδόν πάντοτε την μέριμνα από τους ασκούντες την εξουσία προς ορισμένες ομάδες του πληθυσμού που θεωρούσαν ότι έχριζαν της κρατικής συνδρομής, ανεξάρτητα εάν επρόκειτο για πόλεις-κράτη, για προσωπικές αυτοκρατορίες ή φυλές βαρβάρων.
διαβάστε περισσότερα…
Η αύξηση των ποσοστών της ανεργίας και της φτώχειας στη σημερινή Ευρώπη του 21ου αιώνα υποδηλώνει την αδυναμία της υπάρχουσας οικονομίας (δημόσιος και ιδιωτικός τομέας) να προσφέρει εργασία σε όλο το εργατικό δυναμικό και υψηλό επίπεδο διαβίωσης με κάλυψη όλων των πραγματικών και πλασματικών αναγκών των ανθρώπων. Η ανεργία εξακολουθεί να προβληματίζει τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία καθώς το ποσοστό της ανεργίας το τελευταίο διάστημα ολοένα και αυξάνει λόγω των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης και των κοινωνικών και οικονομικών ανακατατάξεων στη χώρα μας αλλά και διεθνώς. Ιδιαίτερες δυσκολίες κοινωνικής ένταξης αντιμετωπίζουν οι κοινωνικά ευπαθείς ομάδες, οι οποίες βιώνουν ή απειλούνται με κοινωνικό αποκλεισμό. Η διαπίστωση αυτή οδηγεί ολοένα και περισσότερο στην αναζήτηση νέων τρόπων καταπολέμησής αυτών των εξελίξεων. Ιδιαίτερα σε περιόδους με τάσεις συρρίκνωσης της αγοράς εργασίας εμφανίζεται ακόμα πιο μεγάλη η ανάγκη ανάπτυξης πολιτικών και παρεμβάσεων υπέρ των κοινωνικά ευπαθών ομάδων, οι οποίες πλήττονται ολοένα και περισσότερο από την ανεργία.
διαβάστε περισσότερα…