Μία συνέντευξη με τον σύγχρονο στοχαστή, Bruno Latour, για το τέλος του προοδευτισμού, τα όρια της αντιπροσώπευσης, την ανεπικαιρότητα των σημερινών κοινοβουλίων, την πολιτική των πραγμάτων…

Σήμερα, η επικεντρωμένη στο τώρα εκτελεστική εξουσία παρακάμπτει τον κόσμο και τα κοινοβούλια και λειτουργεί στην υπηρεσία οικονομικών προσταγών επικεντρωμένων στο τώρα. Η δημοκρατία τελικά θα πεθάνει, υποστηρίζει ο Robert Hassan, αν συνεχίσουμε να δεχόμαστε αψήφιστα ότι η η εξάρτησή μας από αφηρημένους μηχανισμούς της αγοράς θα φροντίσει το μέλλον μας.

Ο χρόνος είναι πολύ παράξενη υπόθεση- περίπου τόσο φευγαλέος και δύσκολος να τον σταματήσεις όπως μια συνείδηση σε εγρήγορση. Μοιάζει να ρέει- σαν χείμαρρος που κυλάει ασταμάτητα- αλλά τι είναι αυτό που δημιουργεί τη ροή; Έχουμε την αίσθηση πως το παρόν είναι η μόνη στιγμή του χρόνου που υπάρχει πραγματικά. Το παρελθόν είναι μια σκιώδης μνήμη. Το μέλλον μια αφηρημένη αβεβαιότητα. Οι φυσικοί δεν το βλέπουν έτσι. Το παρόν δεν έχει προνομιακό καθεστώς στις εξισώσεις τους. Ορισμένοι σημερινοί φυσικοί έχουν φτάσει στο σημείο να περιγράφουν το παρόν σαν μια ψευδαίσθηση, προϊόν του νου του παρατηρητή…

Ο Brad Evans και ο Keir Milburn γράφουν για την για την επαναστατική ρήξη που σηματοδοτεί το ‘ανεπίκαιρο συμβάν’. Πουθενά αλλού η επαναστατική δυναμική του ανεπίκαιρου δεν είναι πιο εμφανής απ’ ό, τι στους Ζαπατίστα αντάρτες στο Μεξικό…

Το άρθρο αυτό σκιαγραφεί μια μορφή χρονικότητας που αποτελεί συνθήκη για τη πιθανότητα πολιτικής επανάστασης. Παίρνω σαν αφετηρία το βιβλίο του Giorgio Agamben, Η Επερχόμενη Κοινότητα.

Κάποτε είχαν στερήσει τους ιθαγενείς από τα δικαιώματά τους γιατί δεν θεωρούνταν μοντέρνοι: τώρα τους τα στερούν όταν είναι μοντέρνοι. Για να έχουν τους τίτλους ιδιοκτησίας των γηγενών πληθυσμών πρέπει να είναι ‘παραδοσιακοί’, και όταν αποκαλούμε κάποιον ‘παραδοσιακό’ εννοούμε πως δεν μοιράζεται τον δικό μας χρόνο.

Η αναγνώριση των ορίων του μηχανικού χρόνου θα ήταν ένα βήμα προς την επανεφεύρεση της σχέσης μας με τη φύση και την εξεύρεση ενός νέου μέρους για μας σε αυτήν. Θα μας βοηθούσε, υποστηρίζει ο Alex Aylett, να δημιουργήσουμε πολιτικά και οικονομικά συστήματα που επιτυγχάνουν μια καλύτερη ισορροπία ανάμεσα σε βραχυπρόθεσμα οφέλη και μακροπρόθεσμα κόστη.

Ο τρόπος που γράφεται η ιστορία είναι μια αντίληψη σχετική, συνδεδεμένη με την πολιτική σκοπιμότητα, που οι μεταβολές και οι αντιφάσεις της τη μια μέρα θα μας πυροβολήσουν και την επόμενη θα μας συγχωρήσουν, σημειώνει ο Mark Wagstaff.

Ο πατρικός ρόλος του σοβιετικού κράτους-χορηγού αντικαθίσταται σταδιακά στην περίπτωση της Γεωργίας από μια πιο ατομικιστική και προσανατολισμένη στο χρήμα κοινωνία. Ο χρόνος δεν είναι μόνο χρήμα, σημειώνει η Ελένη Σιδέρη – ρέει, και η ρευστότητά του παρέχει νέες ευκαιρίες, αντιφατικές εμπειρίες, όπως και απογοητεύσεις, στα μέλη της κοινωνίας.