|
Αναζήτηση..
|
|
|
→ Αφιερώματα
Πολιτικές διαφάνειας σε αμφισβήτηση
Η πειρατεία ως ακτιβισμός
Wiki politics
Κοινωνική πρόνοια
Πόλεις σε αναταραχή
Κρίση δημόσιου χρέους
Ομότιμη ενέργεια
Αναπαραστάσεις της κρίσης
Σχεδιασμός υπηρεσιών
Μετανθρωπισμός
Φύλο και σύνορα
Διάλογοι ←
Συνεντεύξεις για τη κρίση
→ Δράσεις
Re-public στο
Υπάρχει κάτι καινοτόμο στην πολιτική του Σαρκοζύ; Μπορούμε να διακρίνουμε έναν αναδυόμενο Σαρκοζισμό; Αν είναι έτσι, ποια είναι τα συστατικά του στοιχεία και με ποιους τρόπους καταφέρνει να συνενώσει ετερόκλητες, ακόμα και αντιφατικές, θέσεις σε μία φαινομενικά ενιαία πολιτική ατζέντα; Και τέλος, είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί ένας αντι-, ή ένας μη-, Σαρκοζισμός; Από τι μπορεί να αποτελείται; Το αφιέρωμα προσπαθεί να διερευνήσει, από μία κριτική σκοπιά, το φαινόμενο Σαρκοζύ.
 |
Ο Loic Wacquant μιλά για το νέο του βιβλίο, Urban Outcasts, μία ανάλυση των μεταμορφώσεων των αμερικανικών γκέτο και των ευρωπαϊκών αστικά υποβαθμισμένων περιοχών που παρουσιάζουν συγκέντρωση μεταναστών. Υποστηρίζει ότι τα banlieues της Κόκκινης Ζώνης στη Γαλλία συγκροτούν, αυτό που ονομάζει, αντι-γκέτο: χώρους εθνικά ανομοιογενείς, με πορώδη σύνορα, φθίνοντες θεσμούς, και χωρίς μια κοινή πολιτιστική ταυτότητα. |
Κάθε ελπίδα εκκαθάρισης του αντιδραστικού εγχειρήματος του Σαρκοζύ στη Γαλλία, υποστηρίζει ο Alberto Toscano, θα πρέπει να «επαναλάβει» υποχρεωτικά κατά μίαν έννοια το ’68, όχι υποκρινόμενη νέο πολιτικό περιεχόμενο στα κιτς σύμβολα του επαναστατικού παρελθόντος, αλλά με την επανάληψη του πνεύματος της πολιτικής και οργανωτικής καινοτομίας, η οποία εμπεριέχεται στα καλύτερα προϊόντα αυτής της εμπειρίας ρήξης και αμφισβήτησης.
Ο Jacques Julliard προβλέπει ότι η διαφαινόμενη λαΙκή απογοήτευση για τον Σαρκοζί θα κλιμακωθεί την άνοιξη, υποστήριζει ότι το περίφημο ‘άνοιγμα’ που έκανε στην αριστερά περιορίζεται στην πετυχημένη προσπάθειά του να διαφθείρει ορισμένα ηγετικά στελέχη της, και μιλά για τις προοπτικές ανάκαμψης του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Η επικέντρωση του Σαρκοζύ σε μία πρακτική πολιτική του συγκεκριμένου δεν στερείται οποιασδήποτε ιδεολογικής πλαισίωσης, υποστηρίζει ο Ανδρέας Πανταζόπουλος. Πρόκειται, αντιθέτως, για την δημιουργία μιας νέας ‘κινητιστικής’ δεξιάς που τροφοδοτεί την εθνική ιδεολογία με συγκεκριμένο περίγραμμα και περιεχόμενο.
 |
Η πολιτική του Σαρκοζί ενσαρκώνει έναν νεο-λαϊκισμό, σύμφωνα με τον Nicolas Baygert. Παρακάμπτοντας την παραδοσιακή δημοκρατική δημόσια συζήτηση και επικεντρωνόμενος άμεσα στις επιθυμίες του κόσμου, ο νεο-λαϊκισμός του Σαρκοζί εμφανίζεται ως ένα ιδίωμα που ταιριάζει πολύ καλά με τη συμπεριφορά του σύγχρονου ψηφοφόρου. |
 |
Ο Alain Bergounioux σημειώνει ότι ο πυρήνας του Σαρκοζικού λόγου είναι η έγκληση του ατόμου. Ο Σαρκοζύ υπερασπίζεται κυρίως το όραμα μιας κοινωνίας ατόμων όπου η συλλογικότητα απαξιώνεται και παρουσιάζεται συνήθως ως εξαναγκασμός. |
 |
Λαμβάνοντας υπόψη την απουσία μιας αξιόπιστης αριστερής αντιπολίτευσης, ο Didier Chaudet αναλύει τον Σαρκοζισμό σε σχέση με τους αντιπάλους του οι οποίοι προέρχονται από το κέντρο και τη δεξιά του πολιτικού φάσματος: το Δημοκρατικό Κίνημα του Φρανσουά Μπεϊρού, το Εθνικό Μέτωπο, και την πολιτική ομάδα που έχει τον Ντομινίκ ντε Βιλπέν ως άτυπο ηγέτη. |
 |
Μέσα από μια συζήτηση της στρατηγικής του Σαρκοζί για την κατάκτηση πολιτιστικής ηγεμονίας, ο Noel Hatch προσπαθεί να σκιαγραφήσει τις μορφές που θα μπορούσε να πάρει μια συντεταγμένη αντίδραση από τα Ευρωπαϊκά σοσιαδημοκρατικά κομμάτα. |