|
Αναζήτηση..
|
|
|
→ Αφιερώματα
Πολιτικές διαφάνειας σε αμφισβήτηση
Η πειρατεία ως ακτιβισμός
Wiki politics
Κοινωνική πρόνοια
Πόλεις σε αναταραχή
Κρίση δημόσιου χρέους
Ομότιμη ενέργεια
Αναπαραστάσεις της κρίσης
Σχεδιασμός υπηρεσιών
Μετανθρωπισμός
Φύλο και σύνορα
Διάλογοι ←
Συνεντεύξεις για τη κρίση
→ Δράσεις
Re-public στο
Στην αρχή, έπεσα λίγο κατά τύχη πάνω στον όρο ‘διανθρωπισμός’. Ύστερα, έψαχνα για πολλούς μήνες στο Ίντερνετ γι’ αυτή τη λέξη. Ίσως επειδή, στην αρχή, περιορίστηκα στο γαλλόφωνο web, δεν συνάντησα, για αρκετό καιρό, καμιά αντίφαση. Ο ‘διανθρωπισμός’ έμοιαζε να είναι ένα ευρύ κίνημα ιδεών, με αόριστο, μεταβλητό περίγραμμα, με κάτι που έχει μια δυναμική. Για μένα, εκπροσωπούσε κυρίως την υλοποίηση, στο κοινωνικό πεδίο, πολλών σκέψεων και ερωτημάτων στα οποία είχα οδηγηθεί εδώ και δεκαπέντε χρόνια: για την κυρίαρχη θέση της συνείδησης σε σχέση με το νόημα της ύπαρξης, την ανθρωπιά ως διαδικασία σε εξέλιξη και όχι ως κατάληξη, την αγωνία του θανάτου ως κινητήρια δύναμη κάθε εξέλιξης/ τη διαρκή αναζήτηση μιας απρόσιτης αθανασίας…
διαβάστε περισσότερα…
διαβάστε περισσότερα…
Η κεντρική διανθρωπιστική ιδέα μιας αυτό κατευθυνόμενης εξέλιξης μπορεί να συνδυαστεί με διαφορετικές πολιτικές, φιλοσοφικές και θρησκευτικές απόψεις. Συνεπώς, βλέπουμε άτομα και ομάδες πολύ διαφορετικών πεποιθήσεων να προσχωρούν στο κίνημα. Από τη μια πλευρά, μια τέτοια ποικιλία μπορεί να αποτελεί πλεονέκτημα, από την άποψη των ιδεών και του κίνητρου, αλλά από την άλλη πλευρά μπορεί να συνεπάγεται πρακτικά παράλυση, ειδικά όταν τα μέλη δίνουν προτεραιότητα στην υπάρχουσα ιδεολογική εγγύτητά τους, στο γεγονός ότι ανήκουν στον οργανωμένο διανθρωπισμό.
Εκεί που εγώ βλέπω ανθρώπους να ανακαλύπτουν πράγματα και να χρησιμοποιούν τις ανακαλύψεις τους για την επίλυση κοινών προβλημάτων (δημιουργώντας συνήθως νέα προβλήματα), ορισμένοι αυτοαποκαλούμενοι ‘μελλοντολόγοι’ βλέπουν, αντίθετα, ένα ξεδίπλωμα ‘τάσεων’. Κι ανάμεσά τους υπάρχουν ορισμένες υποκουλτούρες μελλοντολογικού χαρακτήρα, που πηγαίνουν ακόμη πιο μακριά, και βλέπουν σε αυτές τις τάσεις φωτεινά μονοπάτια που οδηγούν σε εξιδανικευμένα τεχνοαναπτυξιακά αποτελέσματα στα οποία επένδυσαν ελπίδες προσωπικής υπέρβασης.
διαβάστε περισσότερα…
Ο James Hughes αναλύει μια σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του μετανθρωπισμού, τον ‘δημοκρατικό μετανθρωπισμό’, ως φυσικό προϊόν του Διαφωτισμού που πρεσβεύει την κοινωνική ισότητα και ως ενοποιό στοιχείο ανόμοιων σύγχρονων πολιτικών σχεδίων του Διαφωτισμού, όπου η γνωστική εξέλιξη και η ηλεκτρονική δημοκρατία καθιστούν δυνατή μια όλο και περισσότερο συμμετοχική και αποκεντρωμένη διακυβέρνηση.
διαβάστε περισσότερα…
Να γίνουμε αθάνατοι! Να μιλάμε από κοντά στα άστρα! Να ξεπεράσουμε τα όρια της ατομικότητάς μας, να είμαστε αυτοί που θέλουμε, όπως δηλαδή ένας θεός! Πολλές από τις διαβεβαιώσεις του μεταθρωπισμού θυμίζουν τις υποσχέσεις των θρησκειών σε όλο τον κόσμο. Για πολλούς, αποτελούν απόδειξη ότι ο μετανθρωπισμός δεν είναι τίποτα άλλο από μια μεταμφιεσμένη μυθολογία των κουρελιών της επιστήμης. Άλλοι, που νιώθουν μεγαλύτερη συμπάθεια απέναντι σ’ αυτή την ιδεολογία, νομίζουν ότι απαντά, πράγματι, σε ορισμένα ερωτήματα μεταφυσικής προέλευσης, δίνοντας, όμως, λύσεις που ανήκουν στον τομέα της λογικότητας. Ορισμένοι δεν διστάζουν να πουν ότι αυτή η γειτνίαση πρέπει να ληφθεί υπόψη και όχι να απορριφθεί.[1]
διαβάστε περισσότερα…
‘Τι είναι ο διανθρωπισμός; Ας αποτιμήσουμε ρίσκα/ πλεονεκτήματα, γιατί ο χρόνος βιάζει!’
Είμαστε, ο καθένας από μας, βυθισμένοι σ’ έναν ωκεανό ριζικών και ραγδαίων αλλαγών. Όπως ο μαθητής που ξεπερνά το δάσκαλο, πολλοί από μας έχουμε την ιλιγγιώδη αίσθηση πως ένας τεράστιος, κινούμενος επιστημονικός (βιο)τεχνολογικός τροχός μας υπερβαίνει.
διαβάστε περισσότερα…
Ιστορικά, υπάρχει σκεπτικισμός στο μετανθρωπιστικό κίνημα σχετικά με την έννοια της βιολογικής ανθρώπινης φύσης. Μολονότι η ιδέα ότι τα ανθρώπινα όντα μοιράζονται σημαντικές μη βιολογικά καθορισμένες ιδιότητες όπως η νοημοσύνη ή η ευαισθησία συμβαδίζει με το σχέδιο να τροποποιηθεί το βιολογικό υπόστρωμα αυτών των χαρακτηριστικών (και να δημιουργηθούν νέα είδη από όντα που θα τα επιδεικνύουν καλύτερα), η αναφορά στην κοινή βιολογική κληρονομιά μας θεωρείται ως ρητορική στρατηγική, την οποία χρησιμοποίησαν οι αντίπαλοι ( Unesco 1997, Fukuyama 2003).
διαβάστε περισσότερα…
Ένα κεντρικό θέμα του βιβλίου του Φρίντριχ Νίτσε Τάδε έφη Ζαρατούστρας είναι ότι η ανθρωπότητα, στη σημερινή μορφή της, είναι προσωρινή. Σημειώνει ότι εάν θέλουμε να πάρουμε την εξέλιξη στα σοβαρά, πρέπει να αποδεχτούμε ότι την ανθρωπότητα θα αντικαταστήσει κάτι που μας υπερβαίνει και πάει πέρα από μας. Αυτό συνέβη σε κάθε είδος της διαδικασίας της ζωής, πριν από μας, και πρέπει ασφαλώς να είναι η μοίρα της ανθρωπότητας.
διαβάστε περισσότερα…
Δεν υπάρχει μια μόνο απάντηση που ισχύει για το σύνολο της ανθρωπότητας ως προς το γιατί να ζούμε περισσότερο, γιατί να είμαστε πιο ανεπτυγμένοι, γιατί να πρέπει να ζούμε οποιοδήποτε συγκεκριμένο είδος ζωής, υποστηρίζει ο Andy Miah. Αντίθετα, μας προτείνει να σκεφτούμε ότι οι άνθρωποι περνούν τις ζωές τους προσπαθώντας να συσσωρεύσουν διάφορα είδη κεφαλαίου: μορφωνόμαστε, έχουμε φυσικές δραστηριότητες, αναπτύσσουμε σχέσεις μεταξύ μας, και μπορούμε ακόμα να επιθυμήσουμε την μετάλλαξη του σώματός μας γιατί πιστεύουμε ότι όλες αυτές οι δρασηριότητες εμπλουτίζουν τις ζωές μας.
διαβάστε περισσότερα…
Το βιβλίο 2001: Οδύσσεια του Διαστήματος του Arthur C. Clarke (2001: A Space Odyssey-1968), είναι για μένα μια μετανθρωπιστική ιστορία. Όπως τη σκηνοθέτησε ο Στάνλει Κιούμπρικ, η ,Οδύσσεια του Διαστήματος, είναι μια ιστορία για τη συνείδηση. Ξεκινάει από την Αρχή του Ανθρώπου, με πιθήκους να χοροπηδάνε και να κουνάνε τα χέρια τους ο ένας στον άλλον. Μια ομάδα πιθήκων ανταγωνίζεται μια άλλη για πόρους και καταλήγει με νευρική υπερένταση. Ωστόσο, όταν οι πίθηκοι βλέπουν έναν μαύρο μονόλιθο, παύουν να είναι ενδοτικοί απέναντι στους ανταγωνιστές τους και μπρος σ’ αυτό το μαύρο αίνιγμα αρχίζουν να χρησιμοποιούν τα εργαλεία ως όπλα και να χτυπάνε τους εχθρούς τους.
διαβάστε περισσότερα…