|
Αναζήτηση..
|
|
|
→ Αφιερώματα
Πολιτικές διαφάνειας σε αμφισβήτηση
Η πειρατεία ως ακτιβισμός
Wiki politics
Κοινωνική πρόνοια
Πόλεις σε αναταραχή
Κρίση δημόσιου χρέους
Ομότιμη ενέργεια
Αναπαραστάσεις της κρίσης
Σχεδιασμός υπηρεσιών
Μετανθρωπισμός
Φύλο και σύνορα
Διάλογοι ←
Συνεντεύξεις για τη κρίση
→ Δράσεις
Re-public στο
Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τότε μας χτύπησε ο κατακλυσμός της κρίσης. Νωρίτερα, τον περασμένο Σεπτέμβρη, υπήρξε μια αρχική έκρηξη ενθουσιασμού μέσα στην αριστερά πως τα χρόνια του αχαλίνωτου νεο – φιλελεύθερου καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς είχαν φτάσει στο τέλος τους. Επιτέλους είχαμε δικαιωθεί για τις κριτικές μας και την πολιτική μας ύστερα από αυτό που για χρόνια φαινόταν σαν την πιο παρατεταμένη ραγδαία ανάπτυξη στην ιστορία του Καπιταλισμού. Ωστόσο, η ελπίδα για μια πιθανή επαναφορά στην ισορροπία των κοικωνικο- οικονομικών προτεραιοτήτων και μια μεταστροφή των ταξικών δυνάμεων, εν δυνάμει μέσω αυτής της επονομαζόμενης «‘νέας’ Νέας Κοινωνικοοικονομικής Πολιτικής» (New Deal) αποδείχτηκε βραχύβια.
διαβάστε περισσότερα…
Η τρέχουσα χρηματο-πιστωτική κρίση έχει δημιούργησε την ανάγκη για επιστροφή στην «πραγματική οικονομία» σαν αντίθεση προς την χρηματοοικονομική (πλασματική) οικονομία. Ο Brett Neilson μας δείχνει ότι αυτή η τάση δεν είναι κάτι καινούριο: μέσω της ανάλυσης των πρόσφατων αλλαγών στην ίδια την άσκηση της καπιταλιστικής συσσώρευσης διαλύει κάθε φαντασίωση για επίλυση της κρίσης με την επιστροφή στη βιομηχανία.
διαβάστε περισσότερα…
O Stephen Gudeman μας προσκαλεί να αναθεωρήσουμε την αντίληψή μας για την οικονομία όχι σαν μια επίπεδη πεδιάδα που αποτελείται από αγορές και συμπεριφορές τύπου αγοράς που οδηγούν σε καταστάσεις ισορροπίας, αλλά σαν σφαίρες αξιών και πρακτικών που αλληλεπικαλύπτονται και συγκρούονται μεταξύ τους. Μέσα από αυτή τη συγκριτική και εθνογραφικά πληροφορημένη προοπτική της οικονομίας, ο Gudeman μας βοηθάει να θέσουμε σε αμφισβήτηση ορισμένα κυρίαρχα αφηγήματα της τρέχουσας κρίσης.
διαβάστε περισσότερα…
Το θέαμα των ειδήσεων στα μέσα σχετικά με την χρηματο-πιστωτική Κρίση, απεικονίζει τους θεσμούς των Τραπεζικών Κοινοπραξιών και τις Ομοσπονδιακές Τράπεζες της κοινωνίας μας «σαν προσωπικότητες με θεϊκή υπόσταση που ελέγχουν τις ζωές μας χωρίς λογική ή υποχρέωση λογοδοσίας». Ο Richard Seymour ανιχνεύει μια αντίστοιχη παρουσίαση της εγγενούς κυκλικής λογικής του αφανισμού του πλούτου του Καπιταλισμού που έχει την τάση προς το θέαμα και την αποξένωση.
διαβάστε περισσότερα…
Η Kingsolver θεωρεί την ερώτηση για το αν, εν όψει της αυξανόμενης ύπαρξης χρεών, μπορεί να υπάρξει ένα κοινωνικό κίνημα στις ΗΠΑ παρόμοιο με το El Barzón, ένα κίνημα οφειλετών στο Μεξικό ιδιαίτερα ορατό κατά τη διάρκεια και ύστερα από τη νεοφιλελεύθερη οικονομική κρίση του 1994. Η σημασία του χρέους του Αμερικάνου καταναλωτή για την παγκόσμια οικονομία (με ισχυρό δυναμικό για οφειλέτες να το οργανώσουν, αν αναγνωριστεί αυτή η σπουδαιότητα) έγινε αισθητή στις ΗΠΑ λόγω της αυξανόμενης οικιακής παρακολούθησης και των συνδέσμων μεταξύ νεοφιλελεύθερης πολιτικής και νεοσυντηρητικής Χριστιανικής λογικής στην κυβερνητική διοίκηση. Από τότε που δημοσιεύτηκε αυτό το άρθρο για πρώτη φορά, οι ΗΠΑ βίωσαν – μαζί με πολλές άλλες χώρες – την πιστωτική κρίση που προβλέφθηκε σ’ αυτό το άρθρο.
διαβάστε περισσότερα…
Μέσα από την ανάγνωσή του νέου είδους παραγωγής των μέσων που ασχολείται με τα σπίτια και την παραγωγή οικιακών χώρων, η οποία προέκυψε από την κερδοσκοπική φούσκα στα ακίνητα που επηρέασε τόσες χώρες, ο William Davies υποστηρίζει, ο πληθωρισμός στις τιμές της ακίνητης περιουσίας οδήγησε παράλογα σε μια συλλογική αναστολή της ορθόδοξης οικονομικής λογικής. Οι αυξανόμενες ανταλλακτικές αξίες στην ιδιοκτησία είχαν την περίεργη επίδραση να μετατρέψουν την αξία χρήσης των κατοικιών σε εθνική εμμονή. Με την τρέχουσα κατάρρευση στη φούσκα των ακινήτων, η αγορά ακινήτων παρουσιάζεται ξανά σαν μια αγορά. Να έχει κανείς δικό του σπίτι είναι σα να είναι θύμα μοχθηρών μαθηματικών πιθανοτήτων, πιθανότητες που είχαν μυστηριωδώς θολώσει το τοπίο κατά την περίοδο της επέκτασης.
διαβάστε περισσότερα…
Ο Michael Sayeau θέτει σε αμφισβήτηση τους πρόσφατους διαλόγους στα μέσα των απλών πολιτών που ανακαλύπτουν τα οφέλη της προσωπικής λιτότητας κάτω από τη σκιά της οικονομικής κρίσης. Τραβώντας την προσοχή μας στο γεγονός ότι «λιτότητα» μέχρι πρόσφατα ήταν ο κωδικός για την υποτιθέμενη δομική αναγκαιότητα της πείνας του κυβερνητικού τομέα σε μια εποχή ανάπτυξης των κερδών και των επιστροφών φόρων, ο Sayeau θεωρεί πως αντί να υιοθετήσουμε τέτοιες φαντασιώσεις ασκητικής διαβίωσης, θα ήμασταν καλύτερα αν κάναμε έναν χρήσιμο επαναπροσδιορισμό των πολιτισμικών προτεραιοτήτων. Δεδομένου ότι ο καπιταλισμός είναι ταυτόχρονα κι ένας δυναμικός δημιουργός αγαθών προς κατανάλωση, και της φαύλης και κακής διανομής αυτών των αγαθών, μια πιθανή αρχή είναι η αναγνώριση του ότι η μιζέρια και η λιτότητα είναι αποτελέσματα του καπιταλισμού και όχι η λύση του.
διαβάστε περισσότερα…
Ο Steven Shaviro υποστηρίζει ότι μέρος της δυσκολίας μας ως προς το να βγάλουμε ένα συναφές νόημα από την κρίση, αντικατοπτρίζει τον τρόπο που τη βιώνουμε ως άτομα, την οικονομία της αγοράς σαν κάτι ξένο προς εμάς, πάνω στο οποίο δεν έχουμε εξουσία. Οι κύκλοι ανάπτυξης και πτώσης που είναι εγγενείς στον καπιταλισμό είναι καθοριστικοί στο να ενσταλάζουν την αίσθηση του μοιραίου στον κόσμο. Μια πιθανή πρόκληση σ’ αυτή τη μοιρολατρία είναι η επαναπολιτικοποίηση μιας από τις πιο πανταχού παρούσες διαστάσεις της οικονομίας: το χρήμα. Σχεδόν ολόκληρη η καπιταλιστική θεωρία υποθέτει «την ουδετερότητα του χρήματος», ενώ μάλλον πρέπει να το δούμε σαν ένα μέσο που εξαφανίζεται και χρειάζεται να το κατανοήσουμε, καθώς αυτή η κρίση έδειξε, ότι το χρήμα δεν είναι μια πιστή «απεικόνιση» υπάρχοντα πλούτου, αλλά περισσότερο κάτι που έχει τη δική του ενύπαρκτη πυκνότητα και βάρος.
διαβάστε περισσότερα…
Ενώ ιστορίες εκτεταμένων κατασχέσεων έχουν ίσως το πιο ανθεκτικό ζήτημα της κρίσης στα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου, ο Joe Deville φωτίζει κάποιες από τις πιο πεζές και καθημερινές πραγματικότητες του να ζει κανείς με δάνειο. Λόγω της κρίσης ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων και νοικοκυριών έχουν έρθει σε επαφή με ένα φάσμα τεχνικών που αποσκοπούν στην ανάκτηση του αναπτυσσόμενου όγκου οφειλομένου χρέους. Εν όψει των κάπως περιορισμένων κοινωνικο – τεχνικών μηχανισμών που έχει στη διάθεσή του ο πράκτορας που αναζητάει τον τρόπο να ισοφαρίσει το μη εξασφαλισμένο χρέος, ο Deville υποστηρίζει ότι ο συλλέκτης χρεών πρέπει να θέσει προκλήσεις που απευθύνονται στα συναισθήματά του εκπρόθεσμου οφειλέτη, λειτουργώντας σαν διασπαστικός υποκριτής του νοικοκυριού και να προσκολληθεί αναγκαστικά σε πεζές συνήθειες και πρακτικές ώστε να κατορθώσει να εισπράξει μέρος της εξόφλησης.
διαβάστε περισσότερα…