Άκης Γαβριηλίδης – Αμπού Γκράιμπ / Αμάρυνθος / Ομόνοια (με δυο παπούτσια πράσινα) |
 |
Ο Άκης Γαβριηλίδης αναλύει τα πρόσφατα βασανιστήρια στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας σαν μια πράξη συγκρότησης της φαντασιακής κοινότητας του Ελληνικού έθνους. |
καταγγέλλουν τον καημό της μετακατοχικής ποιητικής Αριστεράς ως νεκροφιλία και πτωματολαγνεία, στιγματίζουν όλα τα ευγενή μέταλλα της στράτευσης και των θυσιών ως ολοκληρωτικά, ψάχνουν να μετατρέψουν τον διεθνισμό σε διονυσιακή rave φιέστα. Για να βάλουν, άραγε, τι στη θέση τους; Τους μπλόγκερ ως το νέο υποκείμενο; Το gay pride ως παράδειγμα πολιτικής του βίου; Τον μετανάστη ως υποκατάστατο για τον λαό της πολιτικής;
«όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά σε όλα τα έθνη-κράτη με διαταραγμένη μνήμη ηττημένων ιμπεριαλισμών [όπως η Ελλάδα, προσθέτω εγώ] … η υποκειμενικότητα συγκροτείται μέσα από τη ρύθμιση και κατηγοριοποίηση περισσότερο των συναισθημάτων παρά της σεξουαλικότητας. Η αγάπη, στην οποία υπάγεται και η σεξουαλικότητα στους διάφορους μετασχηματισμούς της, παράγει τις τεχνικές του σώματος και του εαυτού που ορίζουν τη μετααποικιακή υποκειμενικότητα. Η αγάπη χρησιμεύει για τη συγκρότηση ενός κοινού που συνέχεται μέσα από συγκινησιακά πάθη βασισμένα στη θυσία, τον έλεγχο και τη διατήρηση μυστικών από ποικιλώνυμους ξένους παρά στις ανταγωνιστικές σχέσεις της σεξουαλικότητας. Η σεξουαλικότητα η ίδια ρυθμίζεται ακόμη κυρίως από σχέσεις συγγένειας, μια ρύθμιση που πρέπει να παραμείνει μυστική εφόσον η συγγένεια, ως «παραδοσιακή», δεν πρέπει να τύχει αναγνώρισης (…). Οι σχέσεις εξουσίας που βασίζονται στη συγγένεια καθίστανται ύποπτες ως ενδείξεις διαφθοράς, εθνοτικού καθορισμού και κοινοτισμού, μορφές οι οποίες ωστόσο γίνονται ως ένα βαθμό ανεκτές, ταξινομούμενες στο βασίλειο των μυστικών όπου η τελική λύση αναστέλλεται επ’ άπειρον μέχρι να επιτευχθεί πλήρως ένας φαντασιακός εκσυγχρονισμός [modernisation]».
Τα βασανιστήρια στο Abu Ghraib δεν ήταν έτσι απλά μια περίπτωση αμερικανικής αλαζονείας απέναντι σε ένα λαό του τρίτου κόσμου. Με το να υποβληθούν σε ταπεινωτικά βασανιστήρια, οι ιρακινοί κρατούμενοι πραγματικά μυήθηκαν στην αμερικανική κουλτούρα: πήραν μια γεύση από την αισχρή κρυμμένη όψη της κουλτούρας αυτής που αποτελεί το απαραίτητο συμπλήρωμα στις δημόσιες αρετές της προσωπικής αξιοπρέπειας, της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Αντίστοιχα, τα βασανιστήρια στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας δεν ήταν απλά ένα καψόνι του κομπλεξικού ελληναρά μπάτσου απέναντι στον «τριτοκοσμικό Αλβανό», ή μάλλον, ήταν αυτό ακριβώς, αλλά φυσικά τα καψόνια, όπως ξέρουμε, είναι κι αυτά τελετές περάσματος: έτσι λοιπόν, ο ξυλοδαρμός, και ιδίως το βίντεο που τον απαθανάτισε, ήταν το καψόνι το οποίο οριοθετεί μια ούτως ή άλλως στρατοκρατικού τύπου κοινότητα, δηλαδή την ελληνική αστυνομία ως συνεκδοχή της ελληνικής κοινωνίας συνολικά . Αυτό το βίντεο-καψόνι ρυθμίζει τις προϋποθέσεις εισόδου των «εξωτικών» στην (μετααποικιακή) νεωτερικότητα, –της οποίας η πολιτική μήτρα, όπως τουλάχιστο μας έχει διδάξει ο Αγκάμπεν, είναι ακριβώς το στρατόπεδο. Από αυτή την άποψη, θα πορούσε επίσης να παραλληλιστεί με ένα βίντεο, το οποίο απεικονίζει μια γυμνόστηθη γυναίκα και δύο άντρες να φιλιούνται, και το οποίο προβάλλουν οι ολλανδικές αρχές στους Άραβες μετανάστες ως τεστ για να κρίνουν εάν αξίζουν να αποκτήσουν την υπηκοότητα.
Αφιέρωμα: εκτός ορίων
Ετικέτες: blogging , άκης γαβριηλίδης , ασφάλεια , ελλάδα , μετανάστες
May 28th, 2008 at 18:27
Επειδή κι εγώ πήγα στο στρατό, και υπέστην την ταλαιπωρία του καψονιού, που δεν το θεωρώ (ούτε μου πέρασε από το νου ποτέ) ότι υπήρξε μέρος κάποιας μυητικής διαδικασίας (στο έθνος!- ή οπουδήποτε) δεν μπορώ να εκτιμήσω τις αρετές αυτού του κειμένου, που δεν διαβάζεται και άνετα…
Είμαι Ελληνας γέννημα θρέμμα,σώμα και ψυχή, και δεν μου χρειάστηκαν,ούτε και νομίζω ότι χρειάζεται οιοισδήποτε άλλος τέτοιες…μασονικές “μυήσεις”, σαν και που μελετάει ο συγγραφέας, για να βιώσω αυτή την αλήθεια.
June 10th, 2008 at 21:53
Τι είναι η “ομοφοβία”;
August 4th, 2009 at 00:57
Απίστευτο τι άτομα διάβαζαν αυτό το άρθρο πριν ένα χρόνο…
August 15th, 2009 at 14:44
Τι είπε ο τύπος (ο Σπύρος Ζέγκας); Εσύ μπορεί να μην θεώρησες ότι τα καψώνια είχαν μυητικό χαρακτήρα γιατί δεν στο είπε κανείς. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επιτελούν αυτόν τον ρόλο από ανθρωπολογική σκοπιά, ούτε ότι αυτό το κείμενο δεν έχει αρετές. Λογικό άλμα.
January 22nd, 2011 at 22:32
Ισως, απαντώντας και υπογράφοντας, δίνω μεγαλύτερη αξία από όσην αληθώς αξιώνουν αυτές οι μωρολογίες, και τα ιταμά “σχόλια” που ακολούθησαν την απάντησή μου επιβεβαιώνουν την υποψία μου. Λάθος δικό μου αρχήθεν λοιπον, και δεν περιμένω καλύτερα!
Μένει ακόμη να αποδειχθή η ανοησία ότι …το καψώνι sto στρατό με έκανε Ελληνα!Αλήθεια, εσείς… είχατε τήν… ευκαιρία να γίνετε Ελληνες;
(Ισως στην Αμερική, που δεν είναι παλιό εθνικό κρατος, και η εθνική συνείδηση είναι χαλαρή έννοια,να χρειάζονται τέτοιες θεωρίες, αφού οι νέοι Αμερικανοί έχουν ήδη άλλη εθνική ταυτότητα: και ίσως Αμερικανοί δάσκαλοι εδίδαξαν και στους δικούς μας ντενεκέδες αυτή τη θεωρία, ότι η σκληρή στρατιωτική ζωή δίνει εθνική ταυτότητα στους στερουμένους… Αλλη περίπτωση, αλλά πού να καταλάβουν οι ντενεκέδες…)
March 20th, 2011 at 18:36
Αγαπητέ φίλε Ζέγκο,
Πόσο “ελληνες” είναι οι ελληνες που σε κυβερνούν;
Σε ρωτάω γιατί οι εργάτες του κόσμου ήδη άρχισαν να ενώνονται ενάντια στη παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας. Οι φουκαράδες οι ελληνες τι θα κάνουν μόνοι τους, έτσι μια χούφτα που είναι αν δεν ενωθούν με τις άλλες φυλές; Θα πετάνε βόμβες ελληνικής περηφάνιας στα στρατεύματα κατοχής;
Πρόσεχε μη σου γυρίσει μπούμερανγκ η περηφάνια σου και βιώσεις την αλήθεια του να βρεθείς σε μια γωνιά μόνος, φοβισμένος, αγκαλιά με τη σημαία και αδύναμος στο να καταλάβεις πόσο πονηρή είναι η κοινωνία γύρω σου.