Blixa Bargeld – Όλα (είναι) πάλι ανοιχτά

Ο Blixa Bargeld μιλά για το νέο εγχείρημα των Einsturzende Neubauten που θα κυκλοφορήσει χωρίς την ανάμειξη κάποιας δισκογραφικής εταιρίας. Το εγχείρημα περιλαμβάνει μια σειρά από πειραματισμούς: ο δίσκος χρηματοδοτήθηκε από τους υποστηρικτές του συγκροτήματος, οι οποίοι είχαν τη δυνατότητα να βλέπουν ζωντανά τις ηχογραφήσεις μέσω webcasts και να παρεμβαίνουν στην δημιουργία του την ίδια στιγμή συζητώντας ζωντανά με τα μέλη του γκρουπ.

Πάνος Παπούλιας: “Alles Wieder Offen” (Όλα [είναι] Πάλι Ανοιχτά) είναι ο τίτλος του νέου άλμπουμ των Einsturzende Neubauten. Σε ποιο βαθμό αποτελεί ο τίτλος αναφορά στη νέα και μοναδική διαδικασία παραγωγής μέσω του ιστότοπου www.neubauten.org και του Supporter Project;

Blixa Bargeld: Λοιπόν, αυτός είναι ο τρίτος δίσκος που κάνουμε με αυτόν τον τρόπο, συνεπώς η διαδικασία παραγωγής δεν είναι πια κάτι καινούριο. Αυτό που είναι καινούριο είναι το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του συγκροτήματος κάνουμε το δίσκο μόνοι μας, χωρίς την παραμικρή βοήθεια από κάποια δισκογραφική εταιρία. Συνεπώς κατά κάποιον τρόπο ο τίτλος του δίσκου αναφέρεται στο γεγονός ότι οι ίδιοι κάνουμε το δίσκο σαν να είμαστε δισκογραφική εταιρία. Ήθελα μόνο να το δοκιμάσουμε μία φορά στην καριέρα μας. Δεν θέλω να βρεθώ το 2020 να λέω «σκατά, έπρεπε να κάνεις το δίσκο μόνος σου». Εκτός από αυτό, θεωρώ ότι ο πιο ωραίος τρόπος να ονομάσεις ένα δίσκο δεν είναι άλλος από το να του δώσεις τον τίτλο ενός από τα κομμάτια του.

ΠΠ: Όταν λέτε ότι θέλατε να το δοκιμάσετε μια φορά, αυτό σημαίνει ότι η συγκεκριμένη μέθοδος παραγωγής έχει κάποια ημερομηνία λήξης ή είναι κάτι που θα συνεχίσει;

BB: Δημιουργήσαμε τον ιστότοπο www.neubauten.org την περίοδο 2002/3, όταν ήμασταν στη Φάση Ένα του «supporter project» – τώρα είμαστε στη Φάση Τρία. Στην Πρώτη Φάση κάναμε ένα δίσκο, ο οποίος είχε πολλά κοινά χαρακτηριστικά με το δίσκο που δώσαμε στη Mute Records. Αν και δεν ήταν πολύ κομψή λύση, τότε δεν υπήρχε καμιά περίπτωση κάποια δισκογραφική εταιρία να απέρριπτε το δίσκο- παρ’ ότι τον είχαμε ήδη δώσει στους Υποστηρικτές (Supporters) του neubauten.org. Συνεπώς, το αποτέλεσμα της Φάσης Ένα δεν ήταν μια οικονομική επιτυχία για εμάς.

Τη δεύτερη φορά που κάναμε δίσκο, δεν τον δώσαμε σε δισκογραφική εταιρία – απλά τον στείλαμε στους συνδρομητές του neubauten.org. Αυτό ήταν καλύτερο για μας, αλλά μας έλειπε το ευρύτερο κοινό, πράγμα που προκαλούσε προβλήματα στην οργάνωση μιας περιοδείας. Χρειάζεται πραγματικά, ο δίσκος να γίνει γνωστός σε περισσότερους ανθρώπους – σε αυτούς που δεν μπορούν να γίνουν συνδρομητές. Υπάρχουν χώρες ή περιοχές, στις οποίες η διαδικασία εγγραφής, απλά, δεν είναι εφικτή ή οι άνθρωποι δεν έχουν τα χρήματα να το κάνουν ή είναι πολύ μικρής ηλικίας.

Σε αυτήν την Τρίτη Φάση του «Supporter project» δεν υπήρχε άλλος τρόπος από το να το επιχειρήσουμε μόνοι μας. Θέλαμε να κάνουμε το δίσκο και να τον διανείμουμε στους συνδρομητές, αλλά τότε καμιά εταιρία δεν θα τον έπαιρνε για να τον κυκλοφορήσει – γιατί, ακριβώς, θα τον είχαμε ήδη δώσει στους συνδρομητές. Είναι μια παράλογη σκέψη από μέρους των δισκογραφικών εταιριών. Η διανομή του δίσκου στους συνδρομητές θα σήμαινε μερικές χιλιάδες πωλήσεις λιγότερες… Δεν μας άρεσε αυτό.

ΠΠ: Θεωρείτε ότι ο λόγος για τις λιγότερες πωλήσεις έχει να κάνει με την εξέλιξη του διαδικτύου και τη δυνατότητα του παράνομου κατέβασματος ή με την κακή διαχείριση των δισκογραφικών εταιριών;

BB: Το κατέβασμα είναι καλό για τους Einsturzende Neuabuten. Το κατέβασμα είναι κακό για τονRobbie Williams, όχι για μένα.

ΠΠ: Ποια είναι η άποψή σας για τους υπάρχοντες νόμους για τα δικαιώματα του δημιουργού και τα μέσα ανοιχτού κώδικα; Θα θεωρούσατε τη ριζοσπαστική διαδικασία παραγωγής των Neubauten και ιδιαίτερα το «Alles Wieder Offen» ως συνέχεια στη συζήτηση για τα δικαιώματα του δημιουργού;

BB: Σαφώς και αποτελεί συνέχεια της εν λόγω συζήτησης. Δεν θέλω να επεκταθώ σε λεπτομέρειες, αλλά, αν η βιομηχανία δίσκων θέλει να επιβιώσει με κάποιον τρόπο, πρέπει να αλλάξει την πολιτική της. Πρέπει, επίσης, να αλλάξει τη στάση της, κυρίως, σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα του δημιουργού. Η τωρινή στάση της δεν αποτελεί πρότυπο για το μέλλον – αποτελεί τροχοπέδη στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Ακόμα και ο Rick Rubin, ο οποίος αμέσως μόλις ορίστηκε επικεφαλής της Sony Records, το πρώτο πράγμα που έκανε, μόλις ανέλαβε τη θέση, ήταν να καταργήσει τις πολυτελείς κασετίνες CD (jewel cases). Το πρώτο πράγμα για το οποίο ήθελε να είναι σίγουρος ήταν ότι η Sony δεν πρόκειται να παράγει ξανά πολυτελείς κασετίνες. Έχει πια μόνο digipacks (χάρτινες συσκευασίες). Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να ληφθεί αυτή η απλή και λογική απόφαση, πρακτική που χρησιμοποιούν εδώ και πολύ καιρό οι Neubauten, αλλά και άλλα συγκροτήματα στη διανομή των δίσκων τους. Όχι άλλες πολυτελείς κασετίνες πια.

Το μέλλον της βιομηχανίας της μουσικής είναι οι συνδρομητές. Η Sony έχει αποκτήσει με το πέρας των δεκαετιών τόσες πολλές δισκογραφικές εταιρίες, με αποτέλεσμα τώρα πια να έχουν απομείνει μόνο τρεις μεγάλες εταιρίες. Φανταστείτε ότι μπορείτε να έχετε πρόσβαση σε ολόκληρο τον κατάλογο, αλλά και σε παλαιότερους καταλόγους – για παράδειγμα τους παλιούς 78ρηδες δίσκους τζαζ …Μου αρέσει αυτό! Δεν χρειάζεται να ανησυχώ και δεν χρειάζεται να πω «όχι δεν μπορείς να το αντιγράψεις από το ένα μηχάνημα στο άλλο», κλπ. Μπορώ να έχω πρόσβαση σε αυτό το υλικό τώρα και για πάντα – το αγοράζω μια φορά και αυτό είναι όλο! Βέβαια, αυτό δεν είναι παρά μια ευχάριστη Ουτοπία. Αλλά με αυτόν τον τρόπο που χειρίζονται την κατάσταση τώρα, δεν υπάρχει μέλλον. Πρέπει να αλλάξουν κι άλλο τον τρόπο που γίνονται σήμερα τα πράγματα. Στο Www.neubauten.org δουλεύουμε για μια μεγαλύτερη εκδοχή της υπάρχουσας πλατφόρμας και αυτή θα είναι η επόμενη σοβαρή επαγγελματική μας κίνηση.

ΠΠ: Από την έως τώρα συζήτηση μας προβάλλεται η ιδέα της «ανοιχτής πρόσβασης». Αναρωτιέμαι πώς σχετίζεται με τη διαδικασία παραγωγής του «Alles Wieder Offen» μέσω του www.neubauten.org;

BB: Η «ανοιχτή πρόσβαση» σημαίνει να ηχογραφείς μέχρι ενός ορίου στη βάση της συλλογικής νοημοσύνης. Οι συνεισφορές των υποστηρικτών έχουν πιο σημαντική θέση στη διαδικασία παραγωγής από ό,τι παλαιότερα και η εν λόγω συλλογική νοημοσύνη αποτελεί σημαντικό κομμάτι της παραγωγικής διαδικασίας. Σημαίνει, όμως, και κάτι άλλο. Οι Neubauten είναι ένα καλό ζωντανό μουσικό συγκρότημα και για μας η κατάσταση που επικρατεί στο στούντιο, όπου συνήθως δεν υπάρχει αυτή η ζωντανή ατμόσφαιρα, μπορεί να μεταβληθεί με το να υπάρχουν μερικές εκατοντάδες άνθρωποι να μας παρακολουθούν, όταν διεξάγονται τα «webcasts» μας- στα οποία υπάρχει η δυνατότητα επιρροής από τους υποστηριχτές. Δημιουργείται στο στούντιο η δυναμική μιας ημι-συναυλιακής κατάστασης, γνωρίζουμε ότι μας ακούν και μας βλέπουν και αυτό επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο παίζουμε. Και η επιρροή είναι προς το καλύτερο. Μερικές φορές η κατάσταση θυμίζει τη διαδικασία ηχογράφησης της αργής παραλλαγής του «Voodoo Child (Slight Return)» του Jimi Hendrix – νομίζω ότι περιέχεται στο «Electric Ladyland». Σε κάθε περίπτωση, πάντως, κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του «Electric Ladyland» ήταν που δημιουργήθηκε στο Hendrix η αίσθηση ότι η κατάσταση στο στούντιο ήταν πολύ ψόφια και έτσι προσκάλεσε το κοινό. Κάθισαν όλοι στο στούντιο και το συγκρότημα του Hendrix έπαιζε, ενώ το κοινό άκουγε και έβλεπε. Φυσικά, αυτό επηρέασε το τρόπο με τον οποίο έπαιζαν. Θεωρώ, λοιπόν, ότι κατά το παρελθόν και άλλοι άνθρωποι προσπάθησαν να ξεφύγουν από την ίδια παγίδα.

ΠΠ: Θυμάμαι ότι κάποτε έχετε πει ότι οι παραγωγές ενός συγκροτήματος είναι πολύ πιο γόνιμες υπό την απουσία δημοκρατικών και ανοιχτών διαδικασιών. Υποστηρίζεται, ακόμα, αυτή τη θέση υπό το φως της τελευταίας διαδικασίας παραγωγής των Neubauten; Είναι πιο δημοκρατική και έχει καταλήξει στην παραγωγή μεγάλης ποσότητας υλικού.

BB: Υπάρχει κάτι στη δημιουργική διαδικασία που βρίσκεται πίσω από κάθε είδους σύστημα λήψεως αποφάσεων. Θέλω να ξαφνιαστώ από τη μουσική. Θέλω να κάνω κάτι, τον έλεγχο του οποίου δεν θα έχω. Όταν θέλεις κάτι τέτοιο, σχεδιάζεις μια στρατηγική, πιθανότατα αυτό σημαίνει ότι πας προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, αλλά – και εδώ είναι που η προεγούμενη ερώτηση για την ανοιχτή πρόσβαση έρχεται πάλι στο προσκήνιο – πρέπει να υπάρχουν κενά στο σύστημα που κατασκευάζεις στα οποία μπορούν να διοχετευτούν πράγματα που δεν έχεις σχεδιάσει. Αν όλα έχουν σχεδιαστεί και εξελίσσονται σύμφωνα με το πλάνο, τότε δεν πρόκειται να καταλήξεις σε κανενός είδους ενδιαφέρουσα μουσική. Θα καταλήξεις σε κάτι ενθουσιώδες μόνο αν υπάρχουν κενά στη δομή και αν τα συγκεκριμένα κενά ή οι ρωγμές λειτουργούν με τέτοιο τρόπο που να επιτρέπουν τη διείσδυση μη προβλεπόμενων και ελέγξιμων δυνάμεων στη μουσική. Αυτό είναι απαραίτητο. Και δεν είναι ούτε δημοκρατικό ούτε τίποτα άλλο. Μοιάζει περισσότερο με τον καιρό.

ΠΠ: Είναι ο τρόπος με τον οποίο έχουν έως τώρα δουλέψει οι Neubauten η υιοθέτηση μιας δομής και μετά η αποδόμησή της, έτσι, ώστε να δημιουργηθεί κάτι καινούριο ή βλέπουν μια τυχαία διάταξη των πραγμάτων στο πλαίσιο της οποίας εργάζονται επαναδιατάσσοντάς την; Ποιος είναι ο νικητής στη διαδικασία σύνθεσης των Einsturzende Neubauten, αυτός που δρα ή η δομή;

BB: Θα θεωρούσα ότι υπάρχουν μερικές διαφορετικές παραλλαγές, οι οποίες δύναται να εφαρμοστούν σε διαφορετικά τραγούδια. Για παράδειγμα το τελευταίο μας άλμπουμ, θεωρώ ότι είναι πολύ ομοιογενές στον ήχο του και τη διάθεσή του. Φαίνεται, επίσης, να είναι ένα κλασσικό άλμπουμ. Έχει μια ροή, είναι μια συλλογή τραγουδιών, ας πούμε. Αυτή είναι μια διαδικασία που δεν αποφασίστηκε εκ των προτέρων, αλλά είναι κάτι που αναπτύχθηκε δυναμικά με τον καιρό. Μόλις ένα μήνα μετά το παρατήρησα και συνειδητοποίησα πώς λειτουργούσε ο δίσκος.

Αλλά, αν κοιτάξουμε ένα ένα τα κομμάτια ξεχωριστά, όλα έχουν από μια διαφορετική ιστορία. Το «Die Wellen» (Τα Κύματα) προήλθε από τα πειράματα του Musterhaus. Η διαδικασία από την οποία δημιουργήθηκε το «Die Wellen» μπορεί να περιγραφεί ως εξής: Είχαμε στη διάθεσή μας ένα θέατρο παραστάσεων όπερας στο οποίο δουλεύαμε για το άλμπουμ. Έξω από την όπερα, στην άκρη της πόλης, είχαμε ένα εργοστάσιο, το οποίο μετατρέψαμε σε πειραματικό θέατρο. Σε αυτό το μέρος δουλέψαμε για το «Musterhaus». Υπήρχε, επίσης, και ένα θέατρο δωματίου (chamber theatre), όπου νέοι, εκκεντρικοί σκηνοθέτες επιχειρούσαν καινούρια, παράξενα πράγματα. Σε αυτό το μέρος κάναμε το Jewels.

Όλα αυτά τα πράγματα λειτουργούσαν ταυτόχρονα και με κάποιον τρόπο επηρέασαν την όπερα και το «Musterhaus». Μερικές φορές, όπως στην περίπτωση του «Die Wellen», κάποιος θα έπαιρνε την πρωτοβουλία και θα έλεγε «αυτό θα πρέπει να το μεταφέρουμε στη σκηνή της όπερας» και έτσι πήγαινε στη σκηνή που ηχογραφούσαμε το άλμπουμ. Μερικές φορές, αυτές οι εκκεντρικές τεχνικές και οι νέοι σκηνοθέτες που συμμετείχαν στο «Jewels» κατέληξαν στην παραγωγή τόσο καλών αποτελεσμάτων που έπρεπε να εφαρμοστούν και στην όπερα.

Θα αποφύγω να το περιγράψω με θεωρητικούς όρους, όπως θα θέλατε, αλλά μπορώ να περιγράψω την εν εξελίξει δουλειά σε συγκεκριμένα κομμάτια και θα πρέπει εσείς να κρίνετε, αν αυτά αντιστοιχούν στον ένα ή στον άλλο θεωρητικό όρο. Το «Die Wellen» ξεκίνησε ως κομμάτι για πιάνο. Εγώ το έγραψα. Οι στίχοι του «Die Wellen» είναι στην πραγματικότητα 12 ετών. Τους είχα ξεχάσει. Ήρθαν στη μνήμη μου, καθώς έπαιζα πιάνο. Και στα τρία μέρη που ζω έχω πιάνο. Το να παίζω πιάνο είναι για μένα σαν να σκέφτομαι. Ποτέ δεν διδάχτηκα, πώς να παίζω πιάνο, επομένως όλα όσα κάνω είναι πολύ περιορισμένα. Για κάποιο διάστημα, φλέρταρα με μια ιδέα και στο μυαλό μου αυτή η ιδέα είχε το όνομα «τα κύματα», γιατί είχε να κάνει με τη δυναμική. Κατά μίαν έννοια η μουσική που έπαιζα ήταν μινιμαλιστική. Στην πραγματικότητα μοιάζει με το Charlemange Palestine, ήταν χωρίς διακοπή, πάντα με ανοιχτές χορδές. Νομίζω ότι μετά πήγα στον υπολογιστή μου στη διαδικασία αναζήτησης και έψαξα για τον όρο: «Die Wellen» για να δω, αν υπήρχαν αποθηκευμένα κάποια κείμενα, τα οποία να περιελάμβαναν αυτόν τον όρο. Έτσι ανακάλυψα, ανάμεσα σε άλλα, το συγκεκριμένο κείμενο, το οποίο υπήρχε ήδη από το 1994. Και δεν το είχα γράψει, ενώ βρισκόμουν μεσοπέλαγα, αλλά κοιτώντας έξω από το παράθυρο κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελλας στο Βέλγιο. Παρακολουθούσα την έντονη χιονοθύελλα και πάρα πολλούς ανθρώπους να περπατούν με μεγάλα πέδιλα του σκι. Είχε πλάκα.

ΠΠ: Το γεγονός ότι οι εν λόγω στίχοι είναι τόσο παλιοί, αλλά εντούτοις το ότι με τόση ευκολία ενσωματώθηκαν στο «Alles Wieder Offen», αποτελεί επιβεβαίωση ενός κοινού DNA, το οποίο έχει επιτρέψει στο συγκρότημα να διατηρηθεί όλα αυτά τα 27 χρόνια της ύπαρξής του;

BB: Λοιπόν, θα μπορούσε αυτό να ταιριάζει σε μένα, καθώς εγώ είμαι ο δημιουργός τους. Οι στίχοι όμως απλώς ταίριαξαν με το υπόλοιπο περιεχόμενο. Δεν ξεχωρίζουν σαν κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους στίχους στο «Alles Wieder Offen». Αλλά πάλι είναι διαφορετικοί, γιατί αποτελούν ένα από τα μόλις τρία τραγούδια των Neubauten, τους στίχους των οποίων έγραψα πριν τη σύνθεση της μουσικής. Έχω γράψει, επίσης, και τους στίχους του «Interimslieben» πριν τη μουσική, αλλά συνήθως δεν γράφω πριν τη σύνθεση της μουσικής. Συνεπώς, η μουσική ανάπτυξη της σύνθεσης προέρχεται από δυο παράλληλες διαδικασίες, οι οποίες συνεργάζονται και τροφοδοτούν η μία την άλλη.

Στο κομμάτι «Nagorny Karabach» υπήρχε η μουσική και μόνο μια φράση: «Nagorny Karabach». Η επόμενη πρόταση που εμφανίστηκε ξαφνικά και κρυσταλλώθηκε πάνω στη μουσική ήταν «Ich steig den Berg herunter (Κατεβαίνω το βουνό)». Και αυτό τελικά προκάλεσε την εμφάνιση ενός άλλου μέρους του τραγουδιού που δεν ήταν εκεί από πριν. Υπήρχε το Α-μέρος του τραγουδιού και από αυτή τη γραμμή δημιουργήθηκε το Β-μέρος του τραγουδιού. Και αυτός ο στίχος ήταν τόσο επίμονος που άρχισε να περιπλανιέται και σε άλλα τραγούδια. Για κάποιο καιρό φαινόταν ότι σε κάθε τραγούδι θα υπήρχε η φράση «Κατεβαίνω το βουνό» ή «Κατεβαίνω από το βουνό» ή κάτι παρόμοιο. Έπρεπε να το σταματήσω! Έπρεπε να το φέρω εκεί που ξεκίνησε, να το περιορίσω στο «Nagorny Karabach». Τώρα υπάρχει μόνο στο «Nagorny Karabach» όπου συναντάται δυο φορές. Αλλά για κάποιο διάστημα θεώρησα ότι είναι παράξενο ότι αυτό συνέβαινε σε κάθε τραγούδι. Είμαι στην ευχάριστη θέση να έχω ένα υπέροχο γκρουπ και το να παίζω με αυτό το γκρουπ είναι για μένα ο πιο πολύτιμος τρόπος να σκέφτομαι. Έχω ένα δυνατό συγκρότημα που με ωθεί να σκέφτομαι και αυτό είναι η ευχαρίστησή μου. Γιατί, πράγματι, πιστεύω ότι πρέπει να βρω τις λέξεις και τους στίχους και τη σημασία τους στο πλαίσιο της μουσικής. Πρέπει ν’ ακούσω τι κάνει η μουσική. Δεν κάθομαι απλά και γράφω «Κατεβαίνω το βουνό.» Είναι κατά τη διάρκεια που παίζουμε, όταν ξαφνικά σκέφτομαι έναν στίχο και αναρωτιέμαι από πού προήλθε. Και έτσι καταλήγω σε αυτόν. Υπάρχουν μουσικές δομές και σε αυτά τα μικρά φτερά και τις χορδές βασίζεται η λεκτική επένδυση. Όταν υπάρχει αρκετή, μπορώ να τη μειώσω, να τη συμπυκνώσω και να την περιορίσω μέχρι να έχω ένα κομμάτι που θα μπορεί να τραγουδηθεί.

ΠΠ: Αναφερθήκατε σε μουσικές δομές. Στο «Alles Wieder Offen» εκτός από την «ανοιχτή πρόσβαση» στη διαδικασία παραγωγής, είναι όλα ανοιχτά και στη διαδικασία σύνθεσης;

BB: Υπάρχουν διαφορετικές ιστορίες γι’ αυτό. Αν μιλήσουμε πάλι για το «Nagorny Karabach», το ηχογραφήσαμε πολλές φορές στο στούντιο, αλλά τελικά καταλήξαμε να χρησιμοποιήσουμε τη ζωντανή βερσιόν. Ηχογραφήθηκε ζωντανά και περιελάμβανε το ακροατήριο. Το ακροατήριο είναι πολύ πειθαρχημένο- άρα δεν το ακούς. Θυμάμαι ότι όταν παίξαμε ζωντανά εκείνο το απόγευμα σκέφτηκα: «ας κάνουμε δύο ολοκληρωμένους γύρους και μετά το Β-μέρος και αυτό είναι όλο». Βασικά, δηλαδή, πηγαίνει έτσι: Εισαγωγή -A-A-B-A-A-B. Είχαμε, λοιπόν, αυτή την ηχογράφηση και είχαμε και μερικές άλλες ηχογραφήσεις και στο τέλος παίξαμε μια φορά το Α, μια φορά το Β, δύο φορές το Α, δύο φορές το Β και ό,τι άλλο θέλαμε και βάλαμε το ορχηστρικό στο Β- μέρος και όλα αυτά ήταν λίγο έως πολύ τυχαία: δεν υπήρχε καμιά λέξη σε αυτό ή κάποια ιδέα που θα μπορούσαμε να δουλέψουμε πάνω της. Αυτό συμβαίνει γιατί σύμφωνα με το πρότυπο της συγγραφής τραγουδιών, και αυτό είναι κάτι ενδιαφέρον που έμαθα με την πάροδο των χρόνων, ακολουθείς της αριστοτελική λογική. Έχεις μια θέση, μια αντί-θεση και μια σύνθεση.

Συνεπώς, μπορείς, πράγματι, να κάνεις μια δήλωση με ένα τραγούδι μέσω της αλληλουχίας των αποσπασμάτων του. Η αντί-θεση, η οποία φυσιολογικά είναι το μεσαίο όγδοο σε ένα κανονικό τραγούδι είναι το σημείο όπου αλλάζει η οπτική του, όποια και αν ήταν πριν. Όλες οι άλλες ηχογραφήσεις είχαν διαφορετική δομή – δεν ήταν τόσο καλές. Προσπαθήσαμε να επεξεργαστούμε τη ζωντανή ηχογράφηση – στην πραγματικότητα αποπειραθήκαμε να την αλλάξουμε σε A-A-B-A-B-A-B. Την επεξεργαστήκαμε ένα διάστημα και για μια περίοδο παρέμεινε έτσι. Στο τέλος, πάντως, επανήλθαμε στην προεγούμενη δομή, αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω, γιατί συνέβη αυτό. Απλά, δεν φαινόταν σωστό στη λογική και τη δομή του.

Έπειτα, υπάρχει κάτι τελείως διαφορετικό, όπως το «Unvollstädigkeit» (Ατέλεια). Το «Unvollstädigkeit» είχε μόνο μία εκτέλεση, ένα απόσπασμα που εισήχθη από τους νέους σκηνοθέτες σε ένα από τα dream protocols που βρήκα στο «θέατρο δωματίου» όπου κάναμε το «Jewels». Σκέφτηκα ότι ήταν πολύ καλό για να παραμείνει εκεί. Έτσι αποφασίσαμε να το μεταφέρουμε στην όπερα όπου ηχογραφούσαμε το άλμπουμ. Είχα, λοιπόν, μόνο αυτό το μικρό απόσπασμα κειμένου, αλλά ήθελα ένα πάρα πολύ καλό κομμάτι για να το παίξω ζωντανά. Όλοι συνεισέφεραν μουσικές ιδέες σε αυτό το κομμάτι, αλλά από το κομμάτι λείπει η δομή. Υπάρχουν μόνο ατάκες (cues), όπως στο θέατρο. Τα άλλα μέλη του γκρουπ γνωρίζουν ότι, όταν λέω μια συγκεκριμένη φράση, αυτή θα είναι η πρώτη ατάκα. Γνωρίζουν, επίσης, πως, όταν λέω μια άλλη συγκεκριμένη φράση, αυτή θα είναι η δεύτερη ατάκα. Όλα τα υπόλοιπα είναι τελείως ανοιχτά. Αυτό, λοιπόν μου δίνει τη δυνατότητα, όταν παίζουμε ζωντανά να αρχίσω επίτηδες να λέω ή να τραγουδάω ο,τιδήποτε μου κάνει κέφι εκείνη τη στιγμή, ο,τιδήποτε περνά από το μυαλό μου. Έχω κάποιο πλαίσιο ως προς το τι θα τραγουδήσω, μπορώ να μιλήσω πχ. για τη χαμένη ιδιοκτησία ή ο,τιδήποτε άλλο. Έχω τη δυνατότητα να μιλήσω για τελείως διαφορετικά πράγματα. Αυτή ήταν, αρχικά, η ιδέα μου για τη δομή (ή για την απουσία δομής) στο «Unvollstädigkeit». Να υπάρχει ένα κομμάτι σαν και αυτό για τη σκηνή, όπου μπορώ να βγω και να κάνω ό,τι θέλω σε όποια γλώσσα θέλω, μέχρι να πω τη συγκεκριμένη πρόταση και αυτή να γίνει η ατάκα που θα προκαλέσει πράγματα να συμβούν. Και μετά μια άλλη πρόταση και αυτή θα είναι η δεύτερη ατάκα. Σε αυτό το σημείο αρχίζει το πραγματικό μου κείμενο. Θα παρατηρήσατε, επίσης, ότι οι τυπωμένοι στίχοι του τραγουδιού είναι διαφορετικοί από αυτούς που τελικά τραγουδάω στο άλμπουμ. Το έκανα σκοπίμως. Είχα εκείνο το συγκεκριμένο κείμενο και ήθελα αυτό να τυπωθεί, αλλά αυτό που τελικά τραγούδησα στην ηχογράφηση δεν είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που τυπώθηκε. Ορίστε, λοιπόν, ένα παράδειγμα τραγουδιού που θα μου άρεσε πολύ να κάνω με τους Neubauten, κάτι που να είναι γεμάτο ατάκες. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν μόνο δύο ατάκες, αλλά υπάρχουν και άλλα τραγούδια που περιέχουν διαφορετικό αριθμό με ατάκες. Το «Redukt» (από το άλμπουμ «Silence Is Sexy») είναι παρόμοιο. Σε κάθε ηχογράφηση του «Redukt» μπορείς να μετρήσεις στροφές- αν θες να τις ονομάσεις στροφές – στις οποίες δεν υπάρχει κάποια λογική ως προς τον αριθμό του μέτρου. Μία έχει πιθανόν 43 και η ίδια μια άλλη μέρα 27. Άρα δεν υπάρχει λογική. Υπάρχουν μόνο ατάκες.

ΠΠ: Εδώ και πόσο καιρό υπάρχει αυτό το σύστημα με τις ατάκες στη μεθοδολογία σύνθεσης του συγκροτήματος;

BB: Πάντα ήμουν περήφανος γι’ αυτή την αόρατη μουσική νοηματική γλώσσα που χρησιμοποιούν συχνά οι Neubauten εδώ και αρκετό καιρό. Δεν μπορείς, όμως, να πεις το ίδιο για το «Nagorny Karabach», γιατί αυτό είναι εντελώς ευθύ με αυτήν την έννοια. Αλλά στο «Unvollstädigkeit» ή το «Headcleaner» οι ατάκες ακολουθούνται. Στο «Headcleaner» υπάρχει ένα πολύπλοκο σύστημα, αφού οι ατάκες δεν προέρχονται από εμένα, αλλά από διαφορετικά μέλη του συγκροτήματος σε πολύ διαφορετικές εκτελέσεις.

ΠΠ: Πώς ενσωματώνεται το «Alles Wieder Offen» στην τάση των Einsturzende Neubauten να ανακαλύψουν εκ νέου τον εαυτό τους και πώς ταιριάζει στη ριζοσπαστική και εικονοκλαστική φύση του συγκροτήματος;

BB: Δεν μπορώ να περιαυτολογήσω για τη γενικότερη αντίληψη πίσω από τη διοικητική μέριμνα, την επιμέλεια και εν γένει τη δημιουργία του συγκεκριμένου δίσκου. Είχαμε αυτό το περίγραμμα και το πλάνο για μια χρονική περίοδο και είμαι πολύ περήφανος που στάθηκε δυνατό να το πραγματοποιήσουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Περιέγραψα τη διαδικασία παραγωγής και την κατάσταση του γκρουπ προηγουμένως. Αν αποτύχουμε σε αυτό το εγχείρημα τώρα, οι Einsturzende Neubauten δεν θα έχουν άλλη δυνατότητα να δημιουργήσουν σε ευνοϊκές συνθήκες. Αν επιτύχει – δηλαδή, να γίνουμε η δική μας δισκογραφική εταιρία- και αποκτήσουμε αρκετή ακροαματικότητα, καθώς και τα μέσα παραγωγής για να κάνουμε κάτι σαν και αυτό, τότε έχουμε κερδίσει. Αλλά, αν αποτύχουμε, τότε δεν θα είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να δουλεύουμε – είναι τόσο σημαντικό όσο αυτό.

ΠΠ: Μου φαίνεται ότι στην περιγραφή σας για το μέγεθος του εγχειρήματος αγγίζετε το ζήτημα των Neubauten ως πλατφόρμας πειραματισμού, η οποία, όμως, υπερβαίνει τα μουσικά εγχειρήματα.

BB: Θεωρώ ότι, αν επιτύχουμε σε ό,τι έχουμε κάνει τώρα – τότε αυτό που ακολουθεί είναι κάτι τελείως καινούριο και αρχίζω να έχω μια εμμονή με την ιδέα- το επόμενο πράγμα που θα επιχειρήσουμε θα είναι μια ταινία. Η ταινία που γυρίσαμε αυτή την περίοδο, τη Φάση Τρία. Στους τίτλους του τέλους αναφέρεται ότι «η σύλληψη και η σκηνοθεσία ήταν του Blixa Bargeld», αλλά δεν έκανα αυτό που κάνουν οι κανονικοί σκηνοθέτες. Την ιδέα συνέλαβα μόνο! Μου αρέσει, πάντως, να φλερτάρω με την ιδέα της παραγωγής ενός φιλμ. Στη Φάση Δύο και Τρία έχουμε ήδη κάνει ένα DVD και θεωρώ ότι το DVD της Φάσης Δύο είναι πραγματικά σπουδαίο. Μου άρεσε πολύ αυτή η ταινία. Και δεν θα είναι πού δύσκολο να προχωρήσουμε ένα βήμα παρακάτω. Ίσως να δημιουργήσουμε κάτι το οποίο θα διανεμηθεί ως DVD, αλλά θα κάνει χρήση όλων των δυνατοτήτων των μέσων και θα προκύψει ένα DVD που θα το βάζεις να παίζει και θα είναι πάντα μια διαφορετική ταινία… για κάποιο διάστημα. Ίσως γίνει πραγματικότητα αυτή η ιδέα, αλλά πρώτα από όλα πρέπει να επιτύχουμε σε αυτό που έχουμε τώρα στα χέρια μας.

Αφιέρωμα: πρόσφατα άρθρα, τέχνη και δημοκρατία
Ετικέτες: blixa bargeld , einsturzende neubauten , δημιουργικότητα , μουσική , πνευματικά δικαιώματα

0 σχόλια »

→ Αφιερώματα

Διάλογοι ←

→ Δράσεις

ετικέτες

Re-public στο

Blixa Bargeld – Όλα (είναι) πάλι ανοιχτά

σχολίασε