→ Αφιερώματα

όλα τα αφιερώματα

Διάλογοι ←

όλοι οι διάλογοι

→ Δράσεις

όλες οι δράσεις

Re-public στο

Jacque Micieli-Voutsinas – Αυτό που η πόλη θυμάται: Προς μια χαρτογράφηση της ενστικτώδους μνήμης μετά την 11η Σεπτεμβρίου




ʺΗ δυστυχία που μεταλαμπαδεύεται στις γενιές με αυτόν τον τρόπο είναι ένα απορημένο, ενστικτώδες πένθοςʺ

Σημαδεμένη από το τραυματικό φορτίο του αυτόπτη μάρτυρα, η Jennifer Edkins (2003) ισχυρίζεται ότι η πρώτη γενιά των επιζώντων μεταλαμπαδεύει τις εμπειρίες του τραύματος στις επόμενες γενιές μέσα από ενστικτώδεις καταγραφές. Για τις επόμενες γενιές, λοιπόν, η μνήμη του τραύματος σημαδεύεται από τις φυσικές και ψυχολογικές αντιδράσεις που έχουν τα σώματά μας όταν βιώνουμε την ιστορία του μάρτυρα. Όταν είμαστε με έναν μάρτυρα, αναβιώνουμε μνήμες του τραυματικού παρελθόντος στο παρόν.


Μολονότι το πλαίσιο της αναφοράς της Edkins (2003) υπογραμμίζεται από τα γεγονότα του Ολοκαυτώματος και τις συνακόλουθες αναμνήσεις και θεωρητικοποιήσεις, τι σημαίνει γι’ αυτούς που πέρασαν το τραύμα της 11ης Σεπτεμβρίου να φέρουν το βάρος της μαρτυρίας;


Στη συνάντηση της Αμερικανικής Ένωσης Γεωγράφων (AAG) στο Λας Βέγκας, στη Νεβάδα, το 2009, συμμετείχα σε μια δημόσια συζήτηση που είχε τίτλο Visceral Geographies. Με επικεφαλής τις τότε πτυχιούχους Jessica Hayes-Conroy και Allison Hayes-Conroy, οι δυο συνεδρίες στόχευαν στην κατανόηση των συγκινησιακών καταγραφών των υλικών και βιολογικών διαδικασιών σε σχέση με το σώμα. Σύμφωνα με τους οργανωτές, το ένστικτο είναι η σφαίρα όπου τα σώματα καταγράφουν τις συγκινήσεις σε σχέση με το χώρο. Με βάση την έννοια του ενστικτώδους ως συγκινησιακού στοιχείου και τους συσχετισμούς της Edkins με την ενστικτώδη μνήμη, αυτή η μελέτη θα χαρτογραφήσει την παραγωγή της ενστικτώδους μνήμης αναφορικά με την 11η Σεπτεμβρίου. Πώς, για παράδειγμα, οι χώροι στο κέντρο του κάτω Μανχάταν παράγουν μνήμη συγκινησιακά; Με την οικοδόμηση μιας “επίσημης” (διάβασε: εθνικής) αφήγησης δημόσιας μνήμης, που βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη μέσω της επιμνημόσυνης εκδήλωσης για το γεγονός στην Πόλη της Νέας Υόρκης, το κείμενο αυτό τοποθετείται την επομένη της 11ης Σεπτεμβρίου, όταν το κοινό που πενθούσε άρχισε να θυμάται.


Αυτό που η πόλη θυμάται




Έφτιαξαν τόπους στην πόλη σαν ανοιχτές πληγές για να τους θυμίζουν τις βασανιστικές σκέψεις τους και να νιώθουν άβολα. Κι ενώ αυτοί οι τόποι της μνήμης απέκτησαν εξουσία ως σηματοδότες του τοπίου από το παρελθόν, ήταν παρόλα αυτά ισχυροί ως τόποι μνήμης επειδή ήταν επίσης ίχνη του μέλλοντος.


Την επομένη της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ένα κοινό σε νευρικό κλονισμό άρχισε να πενθεί και να θρηνεί ζωές, κτίρια και το αίσθημα ασφάλειας που χάθηκε εξαιτίας των τρομοκρατικών επιθέσεων. Σχεδόν αμέσως μετά την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων, άρχισαν να κυκλοφορούν εικόνες στο διαδίκτυο που επιχειρούσαν να απεικονίσουν το μαζικό κενό που υπήρχε τώρα στον ορίζοντα της πόλης που έχασε τους συμβολικούς ουρανοξύστες της. Ερευνώντας τα αρχεία της ιστοσελίδας της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου, βρήκα μια εικόνα του γελοιογράφου Peter Kuper (βλέπε εικόνα 1), σε μια ηλεκτρονική συλλογή που έχει τίτλο ʺWitness and Response: September 11 Acquisitions at the Library of Congress, 2002ʺ (Μαρτυρία και Αντίδραση: Αποκτήματα της 11ης Σεπτεμβρίου, Βιβιλιοθήκη του Κογκρέσου, 2002). Ο τίτλος του έργου του Kuper, ʺ Missing ʺ (Λείπει) τράβηξε αμέσως την προσοχή μου επειδή παρέπεμπε στα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου μέσω μιας σωματικής μεταφοράς των μελών που έλειπαν. Για παράδειγμα, ο χάρτης του μετρό και η γραμμή του ορίζοντα στο κάτω Μανχάταν έχει ξανασχεδιαστεί ως χέρι χωρίς δάκτυλα που, σύμφωνα με τον τίτλο του Kuper ακόμη θυμάται (νιώθει;) τα μέρη όπου τα δάχτυλά του (κτίρια;) υπήρχαν κάποτε. Ένα ακόμη σημείο, όπως το δείχνει η ελαφρά χρωματισμένη χαρακτική των κτιρίων του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στοιχειώνει την οπτική (ενστικτώδη;) μνήμη της εικόνας.




[Εικόνα 1 Missing. © Peter Kuper, 2001. στο Witness and Response: September 11 Acquisitions at the Library of Congress, 2002. http://www.loc.gov/exhibits/911/911-comics.html.]


Η (γεω)πολιτική της στόχευσης των Πύργων του Παγκόσμιου Εμπορίου ως καίριας τοποθεσίας για τρομοκρατία δεν μπορεί να αγνοηθεί στην απεικόνιση του Kuper για το τι ʺλείπειʺ τώρα. Η συμβολική φύση των Πύργων σε σχέση με τον ορίζοντα της Νέας Υόρκης, για παράδειγμα, είναι μια εικονική σηματοδότηση της ταυτότητας των Ηνωμένων Πολιτειών στη δι/εθνική φαντασία. Επιπρόσθετα, η εικόνα του Kuper παραπέμπει στον οικονομικό συμβολισμό που υπογραμμίζει το νόημα της συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής τοποθεσίας. Επομένως, καθώς η εικόνα επινοεί ξανά αυτό το συγκεκριμένο σώμα-τοπίο των Ηνωμένων Πολιτειών ως φυσικά παραμορφωμένο, δεν αντιπροσωπεύει μόνο μια ρήξη από το αρτιμελές φαντασιακό corpus του έθνους-κράτους, αλλά απεικονίζει επίσης την αποκοπή του καπιταλισμού στις ΗΠΑ στις φλέβες του (βλέπε στην εικόνα 1 τις γραμμές του χάρτη του μετρό). Επιπλέον, η φαντασμιακή αναφορά των κτιρίων μέσα από την εικόνα επιτρέπει στα κτίρια/μέλη που λείπουν να ξαναρίξουν τις σκιές τους σε θεατές που τα βλέμματά τους είναι καίρια για την αναπαραγωγή του νοήματος της εικόνας μετά θάνατον. Κατά συνέπεια, η εικόνα του Kuper δεν υπαινίσσεται μόνο την ενσαρκωμένη Πόλη της Νέας Υόρκης μέσα από το σωματικό τοπίο της, αλλά ανασυνθέτει επίσης το εθνικό τοπίο ( και επομένως την αντίστοιχη κοινότητά του) ως μια πληγωμένη ύπαρξη, μια σακατεμένη προσθήκη (βλέπε: έθνος) που αντανακλά ατέλειωτα τον κατά τα άλλα άδειο καμβά της εικόνας. Θυμίζοντας την παγκόσμια συμπάθεια προς την Αμερική/ Αμερικανούς, αμέσως μετά τις επιθέσεις, η σημαδιακή παρουσία της εικόνας προδιαγράφει αυτή την παγκόσμια συναισθηματική αντίδραση, μολονότι, στο τέλος, είναι ανίκανη να συνεκτιμήσει την τελική της αποτυχία, η οποία αντίστοιχα αντανακλά την αδυναμία της εικόνας να συμπεριλάβει γεωγραφίες πέραν του δικού της εθνικού (διάβασε: εξαιρετικού) ορίζοντα.




[Εικόνα 2. 911 Memorial flag. © Frank Black, 2007. http://www.memorialflag911.com/.]


Η παραπάνω εικόνα εμφανίστηκε σε μια ιστοσελίδα που διατηρούν οι ʺFriends of the Unicornʺ (Οι Φίλοι του Μονόκερου), ένα θρησκευτικό μπλογκ και αυτοδημιούργητη εταιρία σχεδιασμού, που παραπέμπει, όπως το έργο του Kuper ( εικόνα 1), στον ορίζοντα της Νέας Υόρκης μέσα από ένα ακρωτηριασμένο χέρι, μολονότι αυτή τη φορά πρόκειται συμβολικά για ένα λευκό χέρι. Σύμφωνα με τον διευθυντή της ιστοσελίδας, “αυτή η επιμνημόσυνη σημαία δημιουργήθηκε και σχεδιάστηκε για να εκπροσωπήσει μια ημέρα της ιστορίας για όλους όσοι ένιωσαν τον πόνο που επιβλήθηκε στην καρδιά και τις ψυχές των πολιτισμένων ανθρώπων του κόσμου” [Η έμφαση δική μου]. Η εσκεμμένη έκφραση του όρου ʺπολιτισμένοιʺ σε σχέση με το πένθος της 11ης Σεπτεμβρίου λειτουργεί εδώ για να συσσωματώσει την τρέχουσα γεωοπολιτική στον φαινομενικά ανιστορικό δυϊσμό Ανατολής/Δύσης όπως αυτός προκύπτει από την καταγραφή των αποδεκτών κοινοτήτων, δηλαδή των ανθρώπων που είναι ʺαντάξιοιʺ αυτής της σημαίας και του νοήματός της. Για παράδειγμα, καθώς οι απειλές από την Ανατολή διαδίδονται μέσω του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, όπως και μέσω αυτής της εικόνας, η μεταφορική αξία της μοιάζει να μορφοποιεί μια εθνική κοινότητα που θυμάται (ενσαρκώνει) αυτό το ιδιόμορφο (ομοιογενές) πτώμα. Κατά συνέπεια, το έργο βασίζεται σε μια ενιστικτώδη έννοια της μνήμης για να επικοινωνήσει και να συγκροτήσει το νοερό κοινό του, δηλαδή να κάνει τον ʺπολιτισμένοʺ κόσμο να θυμάται/αισθάνεται τον πόνο που ένιωσε ως αποτέλεσμα αυτής της απώλειας. Επομένως, καθώς η παραπάνω εικόνα παριστάνει ταυτόχρονα μια εθνική κοινότητα που επαγρυπνά και την επουλωτική διαδικασία της, μοτίβα που έχουν να κάνουν με το πού ανήκεις και τον εκτοπισμό επιβάλλονται σε μια υποαφήγηση της νεοαποικοκρατίας και της αφομοίωσης και αναπαρίστανται ξανά ως σώμα εθνικού κορμού.




[Εικόνα 3. A big New-York-style Fuck You… Άγνωστος. http://www.neitherland.com/hyperballad/gallery/miscl/towers.shtml.]


Μετά την επανεγκατάστασή μου στην κεντρική Νέα Υόρκη, το 2005, για να αρχίσω ένα μάστερ μουσειολογίας, ανακάλυψα μια άλλη εικόνα, παρόμοια με τις δυο προηγούμενες, καθώς εξέταζα την οπτική τέχνη που διακοσμούσε την πόρτα του γραφείου του καθηγητή μου. Ωστόσο, αυτή τη φορά, η εικόνα δεν ήταν αφιερωμένη στη μνήμη μιας απώλειας, αλλά μάλλον εξέφραζε μια επούλωση των πληγών, μια συγκάλυψη της οπτικής ταυτότητας της Νέας Υόρκης-του αναγνωρίσιμου ορίζοντά της – με ένα ʺ ανανεωμένο ʺ σχέδιο που έδειχνε περίπου το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου. Ως αποτέλεσμα της κατακερματισμένης ταυτότητας της Πόλης της Νέας Υόρκης έναντι της παραμόρφωσης του τοπίου της, ένα χέρι ξανατοποθετεί τα διαγράμματα που λείπουν με τη μορφή ʺFuck You , όπως λένε στη Νέα Υόρκη, όποιος τολμήσει να επιτεθεί σ’ αυτή τη μεγάλη χώραʺ. Η εικόνα στο σχέδιο 3, που αποφάσισα να ονομάσω “NYC Fuck You” υλοποιεί ξανά αυτό που η Diane Nelson (2001) ορίζει ως ʺκουτσουρεμένη εθνική ταυτότηταʺ, και όπως εξακολουθεί να προτείνει, ʺη προσθετική φτιάχνει κάτι που λείπει, καλύπτει και ανοίγει. Όπως ένα τραυματισμένο σώμα βασίζεται στην προσθετική, οι σχέσεις αυτές έχουν μια ιστορία και εξαρτώνται από τις τεχνολογίεςʺ. Επομένως, η παρουσία προσθετικών δαχτύλων μέσα σ’ αυτή την εικόνα που προορίζεται για κατανάλωση, επιτάσσει μια επίγνωση των πολιτσμικών, πολιτικών, οικονομικών και ενσαρκωτικών τεχνολογιών που ενσαρκώνονται στην επιθυμία της εικόνας για τη Νέα Υόρκη, μια προθήκη στο εθνικό (και διεθνές) πολιτικό σώμα των Ηνωμένων Πολιτειών, έτσι ώστε να λειτουργήσει και πάλι ʺφυσιολογικάʺ. Και όπως προειδοποιεί η Edkins, ʺείναι δύσκολο να διακρίνεις τις εκκλήσεις για αναγνώριση του τραύματος από τις εκκλήσεις για εκδίκησηʺ.


Ως αποτέλεσμα, αυτό το ανακατασκευασμένο, επινοημένο εκ νέου τοπίο θέτει τον Άραβα/Μουσουλμάνο/Νοτιοασιάτη ʺτρομοκράτηʺ όχι μόνο ως τον υποψήφιο δέκτη της συμβολικής χειρονομίας της εικόνας, αλλά το σώμα του, τα στόμια του, λειτουργούν επίσης ως υλικός δέκτης της συνακόλουθης φυσικής και σεξουαλικής βίας. Αντιστοίχως, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες ανταπαντούν, όπως η φυσική δράση κι ο φραστικός συνειρμός της εικόνας αφήνουν να εννοηθεί, η αμοιβαία αντίδραση στην (προσωρινά) ακρωτηριασμένη γεωγραφία και οικονομία των ΗΠΑ (διάβασε: σακατεμένη ετερο- αρρενωπότητα) επιτρέπει την οικοδόμηση σχέσεων της τρομοκρατικής ύπαρξης (και της υποκειμενικότητάς της) έναντι των αλληγοριών φυλετικής σεξουαλικότητας και της σεξουαλικοποιημένης φυλής- όπως είδαμε στις παρουσιάσεις οριενταλισμού στις φωτογραφίες του Abu Ghraib.


(Χωρίς) συμπέρασμα




Η εμπειρία του ʺφανταστικού μέλουςʺ που έχει ένας ακρωτηριασμένος προκαλείται από την εικόνα του σώματος. Από φυσική άποψη, το σώμα δεν παραιτείται από το μέλος του, μολονότι συχνά, με τον καιρό, αλλάζει σχήμα….Οι γιατροί που νοσηλεύουν ακρωτηριασμένους έχουν ανακαλύψει ότι κάποιος έλεγχος του φανταστικού μέλους είναι πιθανός και οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν να το επεκτείνουν στην πρόθεση για να διευκολύνουν την κίνησή τους.




[Εικόνα 4. Remembering Absence. Απόδοση του σχεδίου που πήρε το 1ο βραβείο στον διαγωνισμό για την ανέγερση εθνικού μνημείου για την 11η Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη. © Michael Arad και Peter Walker. Απόδοση: Squared Design Lab.http://www.national911memorial.org/site/PageServer?pagename=New_Memorial_About.]


Την 1η Ιουλίου 2009 συμμετείχα στη δημόσια συζήτηση A Space Within: The National September 11 Memorial and Museum, όπου πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν σημαντικοί αρχιτέκτονες από τις τέσσερις σχεδιαστικές εταιρείες που ασχολήθηκαν με το μνημείο της 11ης Σεπτεμβρίου και την κατασκευή μουσείου στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου. Τριγυρνώντας στην έκθεση που συνόδευε τη συζήτηση, άκουσα έναν άντρα που κοίταζε το σχέδιο του μουσείου να λέει σε μια γυναίκα που βρισκόταν κοντά του ότι το σχέδιο για τις δυο επιμνημόσυνες λιμνούλες, που ήταν στα χνάρια των πρωτότυπων Εμπορικών Πύργων, του θύμιζε οχετό. Καθώς είχα αντιδράσει σχεδόν με τον ίδιο τρόπο την πρώτη φορά που είδα το σχέδιο, οι αντιδράσεις αυτού του άντρα μου έκαναν αίσθηση. Ο Michael Arad μίλησε κατά την διάρκεια της συζήτησης για το σχέδιο του για τις επιμνημόσυνες λίμνες, με τίτλο “Aντικατοπτρίζοντας την Απουσία”, που κέρδισε τον διαγωνισμό του Lower Manhattan Development Corporation για την ανέγερση μνημείου στον χώρο των δίδυμων πύργων. Περιέγραψε τον άδειο χώρο στην τοποθεσία του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου ως πνευματικό. ʺΕίναι δύσκολο να ορίσεις (αυτό το χώρο), είναι ασαφής…Τον νιώθεις στα σωθικά σου, στην καρδιά σουʺ, συνέχισε.


Όταν ήρθε η ώρα των ερωτήσεων και απαντήσεων, ζήτησα από τον κ. Arad να περιγράψει τη σχεδιαστική διαδικασία και πώς κατέληξε στην απόφαση να φανταστεί το χώρο με τον τρόπο που το έκανε. Ήθελα, έτσι, να κάνω μία αναφορά στην αισθητική του επιλογή να χρησιμοποιήσει τον αρνητικό χώρο γύρω από την τοποθεσία σαν μία αρχιτεκτονική πληγή. Για παράδειγμα, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, έγιναν έντονες συζητήσεις για το αν έπρεπε ή όχι να ξαναχτιστούν οι Δίδυμοι Πύργοι ή και η ίδια η τοποθεσία του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Κατά συνέπεια, η σημασία της απόφασης του κ. Arad να κτίσει κάτι που στην ουσία είναι τίποτα, δηλαδή ένας αποστραγγισμένος, άδειος χώρος, δεν είναι χωρίς συνέπειες. Τι είδους συγκινησιακό και συναισθηματικό έργο θυμίζει το σχέδιο; Καθώς ο κ. Arad απαντούσε στο αίτημά μου, είπε ότι ήθελε να δημιουργήσει ένα χώρο μνήμης. Συνέχισε λέγοντας ότι:




“δεν υπάρχει η πρόθεση να μοιάζει αυτός ο χώρος με πληγή. Στην πραγματικότητα, ένα από τα πράγματα που ήταν σημαντικό για μένα ήταν να φέρω [το ύψος των επιμνημόσυνων λιμνών] στο επιθυμητό επίπεδο [στο ύψος του δρόμου] – να μην αποκοπούν από τον δρόμο, να είναι ένα ζωντανό μέρος της πόλης και όχι να αναπληρώσουν την ουλή ή να την καλύψουν και να την κάνουν μια αόρατη μνήμηʺ.


Ωστόσο, του κ. Arad δεν θα του άρεσε, βέβαια, ότι εγώ, όπως κι εκείνος ο ανώνυμος άντρας, συγκρίναμε το σχέδιο του με οχετό ή ακόμη και με μια τρύπα στο έδαφος- μια αναλογία που δεν την κάνω εδώ από έλλειψη σεβασμού στο σχέδιο του κ. Arad ή τις ζωές που εκπροσωπεί αυτό το μνημείο. Αντίθετα, κάνω αυτή τη διασύνδεση σε μια προσπάθεια να κατανοήσω τις συγκινησιακές και ενστικτώδεις επιδράσεις που ένας τέτοιος χώρος παράγει και θα παράγει για εκείνους που τον κοιτούν τώρα και στο μέλλον. Επιπλέον, με δεδομένη την απάντηση του κ. Arad στην ερώτησή μου που αναφερόταν στο σημάδεμα και την προσπάθειά του να δίνει η τοποθεσία την αίσθηση μίας πληγής που τρυπά το έδαφος, τι σημαίνει να έχεις μια ουλή που δεν επουλώνεται ή μια πληγή που συνεχίζει να τρέχει ως τόπο ιδιωτικής, δημόσιας και εθνικής μνήμης και πένθους; Όπως λέει η παραπάνω αναφορά του Nelson (2001), η προσθετική μορφή που ενσωματώνει αυτό το μνημείο θα αλλάξει αναπόφευκτα μορφή και σημασία καθώς η τοποθεσία αυτή θα είναι ανοιχτή στο κοινό. Κατά συνέπεια, ο προβληματισμός μου για τους πολιτικούς, οικονομικούς και άλλους ελιγμούς που η προσθετική αυτή κάνει δυνατούς, παραμένει.


Σημειώσεις

Edkins, J. (2003). Trauma and the Memory of Politics. Cambridge και New York: Cambridge University Press. σ. 178.

Βλ. Hayes-Conroy, A. (υπό έκδοση) ʺ Feeling Slow Food: Visceral fieldwork and emphatic research relations in the alternative food movementʺ. Geoforum; Hayes-Conroy, A. και Martin, D. (2010). ʺMobilizing Bodies: Visceral identification in the Slow Food Movementʺ. Transactions of the Institute of British Geographers, Hayes-Conroy A. and Hayes-Conroy J. (2009). ʺ Visceral Difference: Feelings and social boundaries in Slow Foodʺ, στο Hayes-Conroy A. Bodily geographies of ʺ Slow Food: Food activism and visceral politics. Διδακτορική διατριβή, Μάιος 2009, Clark University Department of Geography.

Hayes-Conroy J. και Hayes-Conroy, A. (υπό έκδοση). Εισαγωγική μελέτη και πρόταση, Ειδική έκδοση στο Environment and Planning A.

Till, K. (2005). The New Berlin: Memory, Politics, Place. Minnesota University Press, Minneapolis. σ. 11, ή έμφαση στο πρωτότυπο.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Giorgio Curti για τη διορατικότητά του σε σχέση μ’ αυτό το σημείο στη συνάντηση AAG στο Λας Βέγκας, το 2009.

Όταν ρώτησα τον καθηγητή μου πώς απέκτησε αυτή την εικόνα, με παρέπεμψε σε μια φοιτήτρια που του την είχε στείλει ηλεκτρονικά. Εκείνη μου είπε ότι είχε, επίσης, λάβει την εικόνα ηλεκτρονικά. Την εντόπισα μετά από έρευνα στις Εικόνες του Google, σε ένα αντι-μουσουλμανικό μπλογκ. Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφθείτε: http://www.neitherland.com/hyperballad/gallery/miscl/towers.shtml.

Nelson, D. (2001). Stumped identities: Body image, bodies politic, and the mujer maya as prosthetic. Cultural Anthropology, 16 (3), 314-353, σ. 314 και 327.

Οπ.π., σ. 19.

Η Jasbir Puar κάνει επίσης αναφορά σε μια παρόμοια εικόνα που κυκλοφόρησε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου και απεικονίζει τον Οσάμα Μπιν Λάντεν να είναι αντικείμενο σοδομισμού από έναν ουρανοξύστη της Πόλης της Νέας Υόρκης που λαμβάνει οπτικά το σχήμα ενός φαλλού σε στύση (βλ. Terrorist assemblages: Homonationalism in queer times, 2007, σ. 38). Ενδιαφέρον είναι ότι και οι δυο εικόνες βρίσκονται στην ίδια ιστοσελίδα.

Nelson, 2001, 319,η έμφαση δική μου.

Michael Arad speaking at A Space Within: The National September 11 Memorial and Museum. Στρογγυλό Τραπέζι, 1 Ιουλίου 2009, The Center for Architecture, New York, NY.

Οπ.π.

Αφιέρωμα: πόλεις σε αναταραχή
Ετικέτες: Jacque Micieli , ΗΠΑ , πόλεις , πολέμος-τρομοκρατία , τέχνη

2 Σχόλια »

2 σχόλια

1. Ο/Η τζεντερ τζεντερ ΧΑΗ ΒΟΛΤΑΤΖ :
   April 20th, 2011 at 23:51

   αν η Τζασμπιρ Πουαρ έβλεπε την αλλαγή γένους που τις επιφύλασσε ο αρθρογράφος θα της πέφταν τα μαλλιά.

   
   
2. Ο/Η Editors - Re-public :
   April 27th, 2011 at 11:56

   @τζεντερ τζεντερ ΧΑΗ ΒΟΛΤΑΤΖ

   Διορθώσαμε το λάθος στο γένος της Πουαρ. Το λάθος έγινε στη μετάφραση του κειμένου και δεν ήταν της αρθρογράφου.

   
   

σχολίασε

όνομα *

email * (not published)

Website