→ Αφιερώματα

Διάλογοι ←

→ Δράσεις

Re-public στο

Καθώς καθόμαστε για να γράψουμε μαζί αυτό το κείμενο, αναρωτιόμαστε ‘ Υπάρχει χώρος στο Re-public για μας; Μήπως κι αυτός ο καινούργιος κόσμος αποδειχτεί ένα ακόμη σύνορο που δεν μπορούμε να περάσουμε; Ακόμη κι αν δεν χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις με σας, πιστεύουμε ότι έχουμε μια θέση στη συζήτησή σας. Είμαστε μετανάστριες εργάτριες του σεξ από τη Μπούρμα, την Κίνα, το Λάος και την Ταϊλάνδη. Περάσαμε πολλά σύνορα κι υπάρχουν πολλά ακόμη μπροστά μας’.


Περπατάμε τρεις μέρες πάνω στα βουνά, περνάμε ποτάμια, μέσα από πυκνά δάση. Εάν αυτή ήταν η ιστορία ενός άντρα που ξεκινά μια περιπέτεια, να βρει ένα θησαυρό και να σκοτώσει έναν δράκο για να κάνει την οικογένειά του πλούσια και ασφαλή, αυτός ο άντρας θα ήταν ο ήρωας της ιστορίας. Δεν είμαι άντρας. Είμαι γυναίκα κι έτσι για την κοινωνία η ιστορία αλλάζει. Δεν είμαι ο προμηθευτής της οικογένειας. Δεν ξεκινώ μια περιπέτεια. Δεν είμαι γενναία και τολμηρή. Δεν είμαι επινοητική και δυνατή. Αντίθετα, με λένε παράνομη, φορέα επιδημιών, εγκληματία ή την τελευταία δεκαετία ‘θύμα της παράνομης διακίνησης’. Για την κοινωνία δεν είμαι ήρωας, είμαι θύμα…και η μόνη θέση στην κοινωνία για ένα θύμα είναι ένα κλουβί….έτσι γίνομαι μια παθητική δεσποινίς που περιμένει να τη σώσει ο ωραίος πρίγκιπας ή ίσως στη σημερινή εποχή μια ευγενική, αν και πολύ αυταρχική, νεραϊδονονά.


Ακολουθούμε τα μονοπάτια που πήραν άλλοι. Μικρά φιδίσια μονοπάτια σκόνης ή λάσπης ανάλογα με την εποχή. Κουβαλώ ένα στρογγυλό μπόγο με ρούχα και όλες τις ελπίδες της οικογένειάς μου στην πλάτη. Τα κουβαλώ με περηφάνια- είναι ένας μπόγος πολύτιμος, όχι ένα βάρος. Βρέθηκα στα σύνορα και μπορώ να σας πω ότι, σε γενικές γραμμές, τα σύνορα δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει γραμμή στο έδαφος του δάσους. Δεν υπάρχει γραμμή στη δίνη του ποταμού. Πατάω το πόδι μου εκεί που χιλιάδες άλλες γυναίκες περπάτησαν πριν από μένα. Το βήμα μου είναι κουρασμένο και αισιόδοξο, φοβισμένο και τολμηρό. Πίσω μου βρίσκεται ο κόσμος που ξέρω. Είναι ο κόσμος των γιαγιάδων μου και των γιαγιάδων τους. Μπροστά είναι ο κόσμος των αδελφών μου, εκεί όπου πήγαν πριν από μένα, για να χτίσουν τα όνειρα που κρατούν τις οικογένειές μας ζωντανές. Αυτό το βήμα είναι η Μπούρμα. Αυτό το βήμα είναι η Ταϊλάνδη. Αυτό είναι το σύνορο.


Σε ορισμένα μέρη, κατά μήκος της μακράς, αόρατης γραμμής, τα μονοπάτια συνδέονται με άλλα μονοπάτια και γίνονται πλατύτερα μέχρι να γίνουν δρόμοι όπου μπορούν να ταξιδεύουν φορτηγά και αυτοκίνητα. Εκείνοι που ταξιδεύουν σε φορτηγά και λεωφορεία κοιτούν εμάς και πέρα από εμάς καθώς περνούν. Έπειτα, πιο ψηλά, μπροστά μας, κάτω από ένα σκιερό δέντρο βλέπουμε μια ξύλινη καλύβα. Κόκκινα σήματα που δεν μπορούμε να διαβάσουμε φράζουν το δρόμο και γύρω είναι συγκεντρωμένοι άντρες με πράσινα ρούχα. Φορούν πράσινα καπέλα και οι πράσινες στολές τους έχουν ζώνες με πυρομαχικά. Ο καθένας τους έχει ένα μεγάλο όπλο που κρέμεται απ’ τον ώμο του και που η κάνη του αμφιταλαντεύεται στο χέρι του. Πάμε λίγο πιο αργά αλλά εξακολουθούμε να προχωράμε μπροστά και σύντομα μπορούμε να ακούσουμε το γέλιο τους. Είναι το ίδιο γέλιο που όλες οι γυναίκες έχουν ακούσει, ίσως όταν προχωρούν γρήγορα για να ξεφύγουν, με φλογισμένο πρόσωπο, προσπαθώντας να γίνουν αόρατες. Αυτός ο δρόμος οδηγεί στους άντρες που γελούν, με τις πράσινες στολές και τα μεγάλα όπλα, το μέλλον μου και το μέλλον της οικογένειάς μου βρίσκεται πέρα απ’ αυτούς. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, παίρνουμε βαθιά αναπνοή, σφίγγουμε τα δόντια και μπαίνουμε στο λάκκο των λεόντων.


Έχουμε τα σωστά ταξιδιωτικά έγγραφα; Αυτό είναι ανέκδοτο. Οι στρατιώτες δεν θα αφήσουν τις γυναίκες να ταξιδέψουν εκτός κι αν πληρώσουμε πολλά λεφτά για να αγοράσουμε απ’ αυτούς μια άδεια εισόδου. Είναι ανέκδοτο, γιατί ανεξάρτητα από το αν έχουμε ή όχι ταξιδιωτικά έγγραφα, θα αναγκαστούμε να πληρώσουμε ξανά. Για μας, το μόνο σωστό χαρτί είναι το χαρτονόμισμα. Τους λέμε τις καλά προετοιμασμένες ιστορίες μας για επισκέψεις σε θείες και συναντήσεις με παππούδες. Τους τείνουμε όλα μας τα χρήματα αλλά δεν είναι ικανοποιημένοι. Οι πράσινοι μας σπρώχνουν έξω απ’ το δρόμο και μας βάζουν στη σειρά μπροστά από την καλύβα. Στέκομαι και κοιτάζω πάνω απ’ τους ώμους τους το δρόμο προς το μέλλον. Άντρες και μερικά αγόρια, νεότερα από μένα, κατεβαίνουν το δρόμο. Κανένα πρόστυχο γέλιο δεν τους υποδέχεται. Περνούν πέρα απ’ τα σήματα, τους άντρες με τις πράσινες στολές και τα όπλα χωρίς να σταματήσουν. Μερικοί σταματούν ένα λεπτό για να δείξουν μια ταξιδιωτική κάρτα, αλλά οι περισσότεροι δεν μπαίνουν στον κόπο. Τους παρακολουθώ καθώς προχωρούν στο δρόμο…τους τυχερούς αδελφούς μου που πορεύονται προς το μέλλον. Οι πράσινοι αρπάζουν τους μπόγους μας, τους ανοίγουν, σκορπούν τα ρούχα μας μέσα στη σκόνη. Σπρώχνουν, σκαλίζουν τα σώματά μας. Ψάχνουν για λεφτά, χρυσό, ναρκωτικά….οτιδήποτε αξίας. Βλέπω τον δρόμο άδειο και τον ουρανό να σκοτεινιάζει καθώς η πιθανότητα του βιασμού σκεπάζει σαν σύννεφο τον ήλιο. ‘Πηγαίνετε! Πηγαίνετε, λοιπόν!’ φωνάζουν, σπρώχνοντας και σκουντώντας μας με τα όπλα. Περπατάμε πάλι στο δρόμο εκτός από δυο άτυχες που φαίνονταν πολύ νέες και πολύ όμορφες για να τους επιτρέψουν να χτίσουν ένα μέλλον ή να είναι οι ήρωες οποιουδήποτε. Τι θα τους συμβεί, δεν έχουμε ιδέα. Περπατώ χωρίς λεφτά, χωρίς το μπόγο με τα ρούχα, χωρίς δυο απ’ τις φίλες μου, αλλά εξακολουθώ να κουβαλώ το μέλλον της οικογένειάς μου με ελπίδα και περηφάνια.


Αυτό είναι μόνο ένα πέρασμα συνόρων. Σε όλη την καταγεγραμμένη ιστορία οι άντρες ελέγχουν το σημείο όπου οι γυναίκες περνούν απ’ τον ένα κόσμο στον άλλον. Το πέρασμα είναι πάντα επικίνδυνο για τις γυναίκες. Ήταν επικίνδυνο όταν περάσαμε για πρώτη φορά το κατώφλι του σπηλαίου, μακριά από την ασφάλεια της φωτιάς του άντρα ή του πατέρα μας. Για πολλές από μας παραμένει επικίνδυνο όταν περνάμε στα σχολεία και στην εκπαίδευση, όταν περνάμε στην κάλπη και στο κοινοβούλιο, όταν περνάμε στο χώρο δουλειάς, όταν περνάμε στη σεξουαλική ανεξαρτησία, όταν περνάμε σε μια κλινική αμβλώσεων, όταν περνάμε ένα πάρκο τη νύχτα, όταν περνάμε στη θρησκεία. Τα περάσματα συνόρων όλων των ειδών είχαν πάντα να κάνουν με τον έλεγχο και την εξουσία. Υπήρχαν πάντα πολύ επικίνδυνα μέρη για τις γυναίκες. Για μας, πρέπει να προσθέσουμε τους κινδύνους του περάσματος των συνόρων του χρώματος, από το μαύρο στο λευκό, από το κίτρινο στο λευκό, και των ταξικών συνόρων, από τη φτώχια στον πλούτο. Προφανώς οπουδήποτε στέκονται οπλισμένοι άντρες, έτοιμοι να ελέγξουν και να περιορίσουν το πέρασμά μας, οι κίνδυνοι και οι πιθανότητες να μην μας επιτραπεί το πέρασμα αυξάνονται.


Γιατί ο κόσμος φοβάται τόσο πολύ όταν μετακινούνται νέες εργάτριες, που δεν μιλούν αγγλικά και που οι περισσότερες δεν είναι λευκές; Μέχρι σήμερα, καμιά από τη φυλή μας, την τάξη μας και το φύλο μας δεν ίδρυσε ούτε διεύθυνε ένα διεθνές τρομοκρατικό κίνημα, δεν δημιουργήσαμε και δεν διευθύναμε ένα καρτέλ ναρκωτικών, δεν κατευθύναμε λαθρεμπόρια όπλων. Δεν είμαστε συνήθως εμείς οι παιδόφιλοι, οι κατά συρροή δολοφόνοι ή οι βιαστές. Δεν ξεκινήσαμε ποτέ έναν πόλεμο, δεν κάναμε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, δεν σχεδιάσαμε ούτε εκτελέσαμε γενοκτονίες. Δεν γεμίζουμε εμείς τα κελιά για εγκληματίες στις ανά τον κόσμο φυλακές. Ποιον ακριβώς κίνδυνο αντιπροσωπεύει η ελευθερία κίνησής μας για τον κόσμο; Γιατί είναι τόσο σημαντικό να μας κρατούν σε ορισμένες γεωγραφικές περιοχές, ώστε οι κυβερνήσεις να ξοδεύουν τόσα χρήματα και πολιτική ενέργεια; Γιατί αισθανόμαστε σαν πρόβατα ή κοπάδι που ο αγρότης του επιτρέπει να βόσκει όταν και όπου αυτός θέλει; Γιατί άλλες γυναίκες που έχουν ήδη περάσει σε τόσους πολλούς άλλους κόσμους προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας εμποδίσουν να τις ακολουθήσουμε; Οι εμπειρίες μας δεν απαντούν σε αυτά τα ερωτήματα.


Είμαστε αναγκασμένες να ζούμε με τα σύγχρονα ψέματα, ότι οι έλεγχοι των συνόρων και οι πολιτικές κατά της παράνομης διακίνησης είναι για την προστασία μας. Καμιά από μας δεν πιστεύει αυτό το ψέμα. Ο κόσμος δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από μάς. Εάν μας έδιναν την άδεια να πηγαινοερχόμαστε κατά βούληση, τότε οι διακινητές και οι λαθρέμποροι θα έμεναν αυτόματα χωρίς δουλειά. Η ελευθερία της κίνησης είναι η λύση για την παράνομη διακίνηση προσώπων. Αυστηρότεροι έλεγχοι σημαίνουν απλώς μεγαλύτερη διαφθορά, μεγαλύτερη ζήτηση για λαθρέμπορους και περισσότερες ευκαιρίες για τους διακινητές. Αντί για σεβασμό στα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά μας υπό την αιγίδα της επιτροπής ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, μας δίνουν ‘προστασία’ υπό την αιγίδα του γραφείου Ναρκωτικών και Εγκλήματος των Ηνωμένων Εθνών. Μας κατασκοπεύουν, μας συλλαμβάνουν, μας αποκόβουν από τις οικογένειές μας, κατάσχουν τις οικονομίες μας, μας ανακρίνουν, μας φυλακίζουν και μας αφήνουν στα χέρια των αντρών με τις πράσινες στολές και τα όπλα, για να μας στείλουν αυτοί πίσω……και όλα αυτά στο όνομα της ‘προστασίας κατά της παράνομης διακίνησης’. Όταν το λένε αυτό βοήθεια, είναι σα να ρίχνουν αλάτι στην πληγή…σα να πρέπει κιόλας να είμαστε ευγνώμονες! Μετά τη ‘διάσωση’ περπατάμε πάλι στο ίδιο μονοπάτι αντιμετωπίζοντας τους ίδιους κινδύνους στα ίδια συνοριακά περάσματα. Ακριβώς όπως οι γυναίκες που παλεύουν για να μορφωθούν, παλεύουν για να ψηφίσουν, παλεύουν για να συμμετέχουν στην πολιτική, παλεύουν για να είναι ανεξάρτητες, παλεύουν για να εργάζονται, να αγαπούν, να ζουν με ασφάλεια….δεν θα μείνουμε στο κλουβί που η κοινωνία έφτιαξε για μας.

Τα Καλά Κορίτσια Πάνε στον Παράδεισο….Τα Κακά Κορίτσια Πάνε Παντού!



Αυτό το κείμενο βασίζεται στη συλλογική σοφία, εμπειρία και προβληματισμό των μεταναστριών σεξουαλικών εργατριών Empower Chiang Mai της Ταϊλάνδης.

Αφιέρωμα: φύλο/σύνορα
Ετικέτες: empower , ανθρώπινα δικαιώματα , μετανάστες , ΟΗΕ , σεξουαλική εργασία

σχολίασε