Neal Haslem – Προσφέροντας «στον άλλον» δικαίωμα για άποψη στο ντιζάιν της επικοινωνίας: Πέρα από το αντικειμενοκεντρικό προς μια πρακτική κοινωνικού χαρακτήρα |
Σε αυτό το σύντομο δοκίμιο, διατυπώνω την πρόταση ότι το ντιζάιν της οπτικής επικοινωνίας, ως δραστηριότητα κοινωνικού χαρακτήρα, καταδεικνύει τις επιταγές της κοινωνίας μας μέσα από υλικά τεχνουργήματα (αντικείμενα, προϊόντα), και έτσι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του δημοκρατικού πολιτικού συστήματός μας. Προκειμένου να προβούμε σε περαιτέρω ανάλυση των επιπτώσεων του «κοινωνικού χαρακτήρα», προτείνεται η εστίαση στον «άλλον», εντός των πλαισίων του ντιζάιν επικοινωνίας.
«Έμαθα πολλά για τη ΔΙΚΗ ΣΟΥ αντίληψη σχετικά με το Τ κι εσύ επίσης έμαθες πολλά για τη ΔΙΚΗ ΜΟΥ αντίληψη σχετικά με το Τ. Δεν υπάρχει περίπτωση, ούτε εγώ, αλλά ούτε κι εσύ να έχουμε την πιο άσχετη αντίληψη, τη λιγότερο προσδιοριστική αντίληψη από όλους τους φιλοσόφους, για ένα Τ…που μοιάζει να είναι το βασικό στοιχείο μιας συνομιλίας, όπου ο ένας συμμετέχων, ας πούμε ο Α, μαθαίνει για τον Β, για το πώς ο Α διαφέρει και είναι όμοιος με τον Β και το εκπεφρασμένο (προφανές) Τ να είναι, κατά κύριο λόγο, το επίκεντρο» (Pask και Zeeuw, 1992)
« Οντότητες μπορεί να δημιουργηθούν από το ντιζάιν, επειδή το ντιζάιν γνωρίζει πώς να κάνει τον κόσμο πιο ανθρώπινο». (Tonkinwise και Lorber-Kasunic, 2006)
Πρωτίστως, η σημασιολογική στροφή αναγνωρίζει τη συμμετοχή του ανθρώπου στο τεχνούργημα του ντιζάιν, αναγνωρίζοντας όχι μόνο ότι οι σχεδιαστές είναι άνθρωποι, ότι επικοινωνούν με άλλους για την τεχνολογία την οποία εξελίσσουν, αλλά και διαμέσου αυτής και όχι μόνο ότι συμμετέχουν στην κοινωνική σύνθεση της πραγματικότητας, αλλά και ότι όλα τα παραπάνω, επηρεασμένα από την τεχνολογία, επιστρατεύουν την ανθρώπινη ιδιότητά τους για να αποδώσουν σε ό,τι κάνουν με τη χρήση αυτής. Τα τεχνουργήματα είναι προσθετικά στοιχεία του ανθρώπινου μυαλού, της ανθρώπινης ύπαρξης και της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η συνειδητοποίηση του τι συνεπάγεται αυτή η αλλαγή δεν είναι εύκολο πράγμα. (Krippendorff, 2006)
«Άλλες απόψεις (για παράδειγμα, η επίλυση ενός ορισμένου προβλήματος), παρόλο που συχνά θεωρούνται καίριες, υποστηρίζω ότι δεν είναι πρωταρχικής σημασίας στη μελέτη της άσκησης του ντιζάιν, ανεξαρτήτως του πόσο σημαντικές είναι. Η επίλυση προβλημάτων είναι ένας ξεχωριστός τομέας. Είμαι ευτυχής που το αφήνω σε αυτόυς που ενδιαφέρονται». (Glanville, 1999)
«Χαρακτηρίζω το ντιζάιν (σύμφωνα με τον Pask, το 1969) ως συνομιλία, η οποία πραγματοποιείται συνήθως με ένα μέσο όπως το χαρτί και το μολύβι, με κάποιον άλλο (είτε με έναν «υπαρκτό» άλλο, είτε με τον εαυτό μας να είναι στη θέση του άλλου), ως ο συνομιλητής μας». (Glanville, 1999)
«οντολογικός σχεδιασμός-βασίζεται πάνω σε μια κυκλικότητα, στην οποία η γνώση καταχωρείται με το να είναι η ουσία του σχεδιασμού για ένα εργαλείο κι αυτό με τη σειρά του τροποποιώντας τη φύση του χρήστη του εργαλείου».(Willis, 1999)
«ο σχεδιασμός είναι βασικός στο να είσαι άνθρωπος – σχεδιάζουμε, που θα πει μελετάμε, οργανώνουμε και σχεδιάζουμε, με τρόπο που να προεικονίζουν τις ενέργειες και τις πράξεις μας-στη συνέχεια, ο σχεδιασμός μας και ό,τι έχουμε σχεδιάσει ως τώρα, μας σχεδιάζουν (π.χ. μέσα από τις αλληλεπιδράσεις μας με τις δομικές και υλικές ιδιαιτερότητες του περιβάλλοντος μας)» (Willis, 1999)
Το ντιζάιν, αντιληπτό υπό μια βαθύτερη έννοια, είναι μια ανθρώπινη υπηρεσία…όπως φαίνεται στο ντιζάιν των προϊόντων και τις τεχνολογικές συσκευές, η πνευματικότητα είναι η φροντίδα για την ανθρώπινη ευημερία και τη βελτίωση της ζωής, τόσο ως προς κάθε άτομο ξεχωριστά αλλά και ως προς την ανθρωπότητα συνολικά». (Margolin, 2002)
References
- Glanville, R. (1999). “Re-searching Design and Designing Research.” Design Issues 15 (2): 12.
- Krippendorff, K. (2006). The semantic turn: a new foundation for design. Boca Raton, Fla. ; London, CRC.
- Margolin, V. (2002). The politics of the artificial: essays on design and design studies. Chicago ; London, University of Chicago Press.
- Pask, G. and G. d. Zeeuw. (1992, 13/04/2008). “Interactions of actors, theory and some applications.” from http://www.cybsoc.org/PasksIAT.PDF.
- Tonkinwise, C. and J. Lorber-Kasunic (2006). “What Things Know: Exhibiting Animism as Artefact-Based Design Research.” Working Papers in Art and Design 4.
- Willis, A.-M. (1999). Ontological Designing. Design Cultures. Sheffield Hallam University.
Αφιέρωμα: συμμετοχικό ντιζάιν
Ετικέτες: Neal Haslem , ντιζάιν , σημασιολογία