ετικέτες

blogging claudia aradau creative commons facebook geert lovink michel bauwens olpc p2p trafficking Venanzio Arquilla web2.0 wikileaks wikipedia Γαλλία ΕΕ ΕΚΦ ΗΠΑ Λατινική Αμερική Μεγάλη Βρετανία ΟΗΕ ΠΚΦ Τουρκία ακτιβισμός ανθρωπισμός ανθρωπολογία ανθρώπινα δικαιώματα ανοικτές υποδομές ανοικτή πρόσβαση αραβικές εξεγέρσεις αριστερά αρχιτεκτονική ασφάλεια βασίλης κωστάκης βιοτεχνολογία δημιουργικότητα δημοκρατία δημόσια αγαθά δημόσιοι χώροι διανεμημένη-ενέργεια διαφάνεια εθνικισμός εκπαίδευση ελεύθερα δεδομένα ελεύθερο λογισμικό ελλάδα ενέργεια επισφάλεια εργασία ηθική θεωρία δικτύων θρησκεία θυματοποίηση ιταλία καθημερινή ζωή καινοτομία καπιταλισμός κλιματική αλλαγή κοινά αγαθά κοινωνία πολιτών κοινωνική δικαιοσύνη κοσμοπολιτισμός κρίση αντιπροσώπευσης λαϊκισμός λογισμικό λογοδοσία μετανάστες μετανθρωπισμός μη-γραμμικότητα μη πολίτες μουσική νέα μέσα νέλλη καμπούρη νεοφιλελευθερισμός ντιζάιν οικολογία οικονομικές στατιστικές οικονομική κρίση παγκοσμιότητα πειρατεία πνευματικά δικαιώματα πολιτισμικές διαφορές πρόνοια πόλεις σεξουαλική εργασία σοσιαλδημοκρατία σοσιαλισμός συλλογική νοημοσύνη συμμετοχική δημοκρατία συμμετοχική κουλτούρα συνεργατική γνώση σύνορα τέχνη ταχύτητα υπηκοότητα φιλελευθερισμός φύλο χαρτογράφηση χρέος χώρος ψηφιακά δικαιώματα

Re-public στο

Dan Smith – Για την προσαρμογή στις απειλές της κλιματικής αλλαγής

Dan Smith
Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής έχουν ήδη αρχίσει να προκαλούν γενικευμένη ανησυχία. Σε αυτή τη συνέντευξη ο Dan Smith μιλά για τα πιθανά επακόλουθα σε κοινωνικό επίπεδο – ειδικότερα, τον κίνδυνο εξάπλωσης συγκρούσεων και γενικευμένης αστάθειας. Ο Smith υποστηρίζει ότι η προσαρμογή μας στο φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνον αν συνδεθεί στενά με τις πολιτικές μας για την ανάπτυξη και αν ενσωματωθεί σαν αναπόσπαστο κομμάτι κάθε ειρηνευτικής διαδικασίας.


Μαρία Καμπούρη: Λαμβάνοντας υπόψη ότι το φαινόμενο της αιφνίδιας και συχνά βίαιης κλιματικής αλλαγής μέσα από τον γεωλογικό χρόνο είναι καλά τεκμηριωμένο, γιατί είμαστε τόσο ανήσυχοι για τις αλλαγές που βλέπουμε σήμερα;


Dan Smith: Ο τρόπος ζωής μας, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι στις πολύ αστικοποιημένες κοινωνίες μας, είναι πολύ εξαρτημένος από το κλίμα και το φυσικό περιβάλλον. Ακόμη και μικρές αλλαγές, όπως οι αυξήσεις των εκπομπών αερίων ή των μέσων θερμοκρασιών μπορούν να έχουν μεγάλη επίδραση στις ζωές μας.


Στην Αυστραλία, για παράδειγμα, υπήρξε για πολλά χρόνια ξηρασία- που συνοδεύτηκε πρόσφατα από φοβερές πυρκαγιές στα δάση, από τις οποίες η Ελλάδα έχει εμπειρία. Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα στην Αυστραλία είναι ότι η καλλιέργεια ρυζιού μειώθηκε κατά 98%. Εάν αναρωτιόμαστε γιατί υπάρχει επισιτιστική κρίση αυτή τη στιγμή και οι τιμές ανεβαίνουν και αρχίζουν να γίνονται φασαρίες όπου οι άνθρωποι δεν έχουν τα μέσα να φάνε, η ξηρασία είναι μια από τις αιτίες. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι, δηλαδή, να είμαστε ανήσυχοι για την κλιματική αλλαγή.


Μαρία Καμπούρη: Με ποιο τρόπο ο υπερπληθυσμός και η αστικοποίηση εμποδίζουν την ικανότητα προσαρμογής μας στις κλιματικές αλλαγές που αντιμετωπίζουμε σήμερα;


Dan Smith: Ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξάνεται με δραματική ταχύτητα κι αυτό, νομίζω, το γνωρίζουμε όλοι. Στη δεκαετία του 1820, ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν περίπου 1 δις κι έφτασε τα τρία δισεκατομμύρια το 1960. Σήμερα, ξεπερνά τα 6 δις και ενδέχεται να συνεχίσει και να φτάσει τα 9 δις μέχρι το μέσο του 21ου αιώνα. Σε ιστορική προοπτική είναι μια συγκλονιστική αύξηση. Την ίδια στιγμή, είναι προφανές ότι έχουμε καλλιεργήσει περισσότερη γη, έχουμε βελτιώσει τις γεωργικές τεχνικές μας, έχουμε πολύ καλύτερη αποθήκευση τροφίμων και διανομή απ’ ό, τι είχαμε ποτέ και, παρόλα αυτά, παραμένει το ερώτημα εάν μπορούμε πράγματι να είμαστε τόσο αποτελεσματικοί και τόσο δημιουργικοί ώστε ο πλανήτης να μπορεί να αντέξει το φορτίο όλων αυτών των ανθρώπων.


Από τη μια πλευρά, δεν νομίζω πως έχει αποδειχτεί ότι ο πλανήτης έχει υπερπληθυσμό. Από την άλλη πλευρά, είναι σαφές πως, για παράδειγμα, προβλήματα που σχετίζονται με την παραγωγή και την κατανάλωση τροφής και ενέργειας γίνονται πιο έντονα λόγω της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού.


Αναφερθήκατε, επίσης, στην αστικοποίηση. Περίπου το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει στις πόλεις, αυτή τη στιγμή, και σύμφωνα με τις σημερινές προβλέψεις ο αριθμός αυτός θα πλησιάσει ίσως το 70% μέχρι το 2030. Η αύξηση του αστικού πληθυσμού οφείλεται εν μέρει στην αναπαραγωγή στις πόλεις αλλά και στην ερήμωση των αγροτικών περιοχών. Το ένα τρίτο του αστικού πληθυσμού του κόσμου ζει σήμερα σε παράγκες και σε αυτές τις παράγκες έχουν συχνά πολύ μικρή ή και καθόλου πρόσβαση σε καθαρό νερό και συνθήκες υγιεινής, για να μη μιλήσουμε για πράγματα όπως η παιδεία και η περίθαλψη, ο νόμος και η τάξη, η προσωπική ασφάλεια.


Οι παράγκες αυτές, που καλύπτουν ευρείες περιοχές σε ορισμένες από τις μεγαλουπόλεις του κόσμου, γίνονται απαγορευμένες περιοχές σε ό, τι αφορά τον νόμο και τη τάξη και διοικούνται από συμμορίες. Προφανώς είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατον, να συμπεριλάβουμε τις περιοχές αυτές και τους ανθρώπους που ζουν εκεί σε προγράμματα προσαρμογής στις απειλές της κλιματικής αλλαγής. Εάν πάρουμε πόλεις όπως το Καράτσι ή η Βομβάη, μολονότι αντιμετωπίζουν περιβαλλοντικά ρίσκα, είναι πολύ δύσκολο να εκπαιδευτούν οι τοπικοί πληθυσμοί έτσι ώστε να αντιδράσουν σ’ αυτά.


Μαρία Καμπούρη: Σε πολλές περιπτώσεις, οι δυτικές οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών που δρουν σε αναπτυσσόμενες χώρες θεωρούνται από τις τοπικές κοινωνίες ως υπολείμματα της περιόδου της αποικιοκρατίας. Συμφωνείτε με αυτή την εκτίμηση και θεωρείτε ότι αποτελεί σημαντικό πρόβλημα σε σχέση με την πολιτική για την κλιματική αλλαγή στις αναπτυσσόμενες χώρες;


Dan Smith: Θα ήθελα να διακρίνω ορισμένα διαφορετικά συστατικά των προβλημάτων και ζητημάτων που θέτετε. Ένα από αυτά είναι ο δυνητικά εποικοδομητικός ρόλος της κοινωνίας των πολιτών. Νομίζω πως είναι αλήθεια ότι εάν οι χώρες μπορούν να αναπτύξουν μια ισχυρή κοινωνία των πολιτών, τότε οι δυνατότητές τους για ανάπτυξη, για καλή διακυβέρνηση, για ελευθερία και ελευθερίες και, μεταξύ άλλων, για προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή, θα είναι αυξημένες και νομίζω ότι υπάρχουν καλοί εμπειρικοί λόγοι που μας επιτρέπουν να το πούμε. Το δεύτερο σημείο αφορά την ομογενοποίηση. Είναι λάθος, ενδεχομένως καταστροφικό, να νομίζουμε ότι η κοινωνία των πολιτών πρέπει να είναι ίδια σε κάθε χώρα και νομίζω ότι υπάρχουν περιπτώσεις που η προβολή του ευρωπαϊκού ή του ελαφρώς διαφορετικού βορειοαμερικανικού πρότυπου της κοινωνίας των πολιτών στις αναπτυσσόμενες χώρες είναι ακατάλληλη και μη βοηθητική. Τρίτον, νομίζω ότι πρέπει να αναγνωριστεί στην κοινωνία των πολιτών ότι έβαλε το θέμα της κλιματικής αλλαγής στην παγκόσμια ατζέντα. Οι πολιτικοί δεν θα ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν αυτά τα ζητήματα εάν η κοινωνία των πολιτών δεν υποστήριζε ότι ο σχεδιασμός μιας σωστής κλιματικής πολιτικής ήταν επείγων.


Η κλιματική αλλαγή και η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι ζητήματα που ξεπερνούν τη ζωή μιας κυβέρνησης. Είναι προβλήματα που θα εξακολουθήσουν να μας στοιχειώνουν για ακόμη έναν αιώνα- ό,τι επιτυγχάνεται στη διάρκεια της ζωής μιας αμερικανικής κυβέρνησης, μιας ευρωπαϊκής προεδρίας, είναι σχετικά περιορισμένο. Δεν είναι το είδος του ζητήματος που ταιριάζει στο σχήμα της σύγχρονης δυτικής πολιτικής σκέψης και νομίζω ότι εμείς οι επιστήμονες, κάποιοι δημοσιογράφοι και μη κυβερνητικές οργανώσεις, προωθήσαμε πραγματικά τη συνειδητοποίηση αυτού του ζητήματος και είπαμε ‘όχι, αυτό είναι κάτι που πρέπει να χειριστούμε’. Ωστόσο, όταν οι κυβερνήσεις αναλαμβάνουν δράση, το χειρίζονται με προσεγγίσεις που πάνε από πάνω προς τα κάτω και εμπεριέχουν όσο δυνατόν λιγότερη αλλαγή.


Μαρία Καμπούρη: Ο λόγος που ρωτάω είναι ότι γνωρίζω ανθρώπους που δουλεύουν σε περιβαλλοντικές μη κυβερνητικές οργανώσεις στην Αφρική, για παράδειγμα, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η κοινωνία των πολιτών πρέπει να αναδύεται από την ίδια τη χώρα κι ότι συχνά είναι πολύ δύσκολο για τους ξένους να καταλάβουν τον τρόπο που λειτουργούν οι τοπικές κοινωνίες. Η εμπορία εκπομπών άνθρακα, ο τρόπος με τον οποίον γίνεται στην Αφρική, είναι ένα καλό παράδειγμα….


Dan Smith: Αυτό το είδος κριτικής είναι απολύτως σωστό. Υπάρχουν μερικές διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις που δρουν σα να αποτελούν μέρος της κοινωνίας των πολιτών της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό ή της Λιβερίας ή της Τανζανίας κι αυτό είναι τεχνητό, είναι πλαστό, αλλά δεν σημαίνει ότι οι διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Μπορούν…μπορούν να βοηθήσουν πολύ. Πρέπει όμως να καταλάβετε ότι όταν συμμετέχετε σε αυτού του είδους τη δραστηριότητα, όλα εξαρτώνται από τις οργανώσεις που είναι οι εταίροι σας και ότι βρίσκεστε εκεί για να τις υποστηρίξετε και να τις βοηθήσετε και όχι για να τις καθοδηγήσετε.


Για να επιστρέψουμε στο θέμα της εμπορίας εκπομπών άνθρακα…Η εμπορία εκπομπών άνθρακα προτάθηκε ως ένα είδος ανώδυνης και επικερδούς τεχνικής λύσης στο πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής και σήμερα αποδεικνύεται ότι δεν λειτουργεί. Υπάρχουν στοιχεία ότι, σήμερα, ο καθαρός αναπτυξιακός μηχανισμός (CDM), που είναι το κύριο εργαλείο της εμπορίας εκπομπών άνθρακα σε όλο τον κόσμο, λειτουργεί αποτελεσματικά αλλά ανέντιμα, σύμφωνα με ορισμένες πρόσφατες εκθέσεις. Ακόμη όμως κι αν λειτουργούσε με έντιμο τρόπο, είναι δύσκολο να δούμε αν θα υπήρχε ουσιαστική διαφορά. Η εμπορία εκπομπών άνθρακα έχει να κάνει με μετατοπίσεις εκεί που γίνονται εκπομπές άνθρακα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ορισμένες από τις δραματικές μειώσεις στις οποίες αναφέρονται κάποιες από τις περιβαλλοντικές μη κυβερνητικές οργανώσεις- μειώσεις των εκπομπών άνθρακα περισσότερο από 50% μέσα στα επόμενα 30 χρόνια. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, πρέπει να προχωρήσουμε πολύ γρήγορα και το θλιβερό είναι ότι καμιά κυβέρνηση δεν το κάνει.


Μαρία Καμπούρη: Η πορεία από το Κιότο στο Μπαλί δείχνει μια τάση προς μια πιο συντηρητική πολιτική. Συμφωνείτε μ’ αυτό και γιατί;


Dan Smith: Νομίζω ότι πρόκειται για ένα μίγμα αυτή τη στιγμή. Μια από τις σημαντικές αιτίες γι’ αυτές τις εξελίξεις είναι η απελπισμένη προσπάθεια που γίνεται για να δεσμευθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Χωρίς να θέλω να υπερβάλλω, νομίζω ότι η σημερινή αμερικανική κυβέρνηση υπήρξε καταστροφική σε ό, τι αφορά τις διεθνείς προσπάθειες για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Εάν ο Αλ Γκορ είχε εκλεγεί το 2000, νομίζω ότι θα είχαμε μια καλύτερη εφαρμογή των επιπέδων του Κιότο και μια πιο πλήρη και σαφή δημόσια συζήτηση για το μετα-Κιότο, πράγμα που θα είχε θέσει πιο φιλόδοξους στόχους, χωρίς να θέλω να πω ότι όλα θα ήταν τέλεια…


Την ίδια στιγμή, οφείλουμε να πούμε ότι εάν πάρετε την πολιτική συζήτηση στην Ευρώπη και σε πολλές άλλες χώρες, θα δείτε ότι οι κυβερνήσεις και οι διαμορφωτές πολιτικής έχουν αρχίσει να παίρνουν στα σοβαρά την έκταση που πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό που δεν έχουν βρει είναι πώς θα εφαρμόσουν αυτή την αλλαγή. Είναι πολύ δύσκολο, και νομίζω πως είναι λάθος, να καθόμαστε απλώς στην άκρη και να λέμε ‘αχ, η κυβέρνηση….αχ, η κυβέρνηση….το χειρίζεται λάθος’, γιατί αυτό ισχύει και για τους ανθρώπους. Η κλιματική αλλαγή και τα περιβαλλοντικά ζητήματα αποτελούν μια απειλή που συνδέει τα πάντα, από το πιο υψηλό διεθνές επίπεδο μέχρι τον ιδιώτη που πάει να ψωνίσει στο σουπερμάρκετ. Ποιες είναι οι επιλογές που κάνετε; Χρησιμοποιείτε πλαστικές σακούλες; Σκέφτεστε τις εκπομπές άνθρακα στην καθημερινή σας ζωή; Οδηγείτε αυτοκίνητο όταν δεν είναι απαραίτητο; Όλοι μας πρέπει να αποδεχτούμε και να καλωσορίσουμε, να αγκαλιάσουμε και να απολαύσουμε τις αλλαγές στα πρότυπα συμπεριφοράς μας, γιατί αν συνεχίσουμε την άγρια κατανάλωση που κάναμε τα τελευταία 30 χρόνια, τότε δεν πρόκειται να μειώσουμε τις εκπομπές άνθρακα και όλα τα εφιαλτικά σενάρια για την κλιματική αλλαγή θα βγουν αληθινά.


Μαρία Καμπούρη: Σχετικά με την εμπορία εκπομπών άνθρακα, πώς μπορούμε ακόμη να μιλάμε γι’ αυτό όταν υπάρχει ακόμη το χρέος του τρίτου κόσμου που κρατά τις χώρες αυτές υπό την εξουσία των ανεπτυγμένων χωρών; Η κατάργηση του χρέους του τρίτου κόσμου δεν μπορεί να αποτελέσει την τομή για την ανεξάρτητη ανάπτυξη αυτών των χωρών;


Dan Smith: Ναι, νομίζω ότι ακόμη μπορεί…Θέλω να πω ότι έγιναν τεράστια βήματα προς τα μπρος. Για ορισμένες χώρες, όμως, η αποπληρωμή του χρέους είναι ακόμη πολύ υψηλότερη από όσο μπορούν να αντέξουν. Υπάρχει ακόμη ένα ζήτημα εδώ, που πρέπει να τονίσουμε, που είναι ότι η εμπορία εκπομπών άνθρακα, εάν λειτουργήσει, θα πετύχει αυτό που λέμε ‘μετριασμό των εκπομπών άνθρακα’. Μολονότι δεν πιστεύω ότι θα λειτουργήσει, η εμπορία εκπομπών άνθρακα κάνει ακριβώς αυτό. Γεγονός είναι, όμως, ότι το περιβαλλοντικό σύστημα κινείται πολύ αργά, κι έτσι τα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής που ξετυλίγονται τώρα και θα συνεχίσουν να ξετυλίγονται τις επόμενες τρεις δεκαετίες, καθορίζονται από τις εκπομπές άνθρακα που έγιναν τον περασμένο αιώνα. Εάν μειώσουμε τις εκπομπές άνθρακα τώρα και το κάνουμε σοβαρά, τότε θα αρχίσουμε να βλέπουμε τα οφέλη των ενεργειών μας σε 3 με 4 δεκαετίες.


Σε ό, τι αφορά τις αναπτυσσόμενες χώρες, ειδικότερα, πρέπει να προβληματιστούμε για το τι θα συμβεί στα 35 με 40 χρόνια που μεσολαβούν ανάμεσα στο σήμερα και στο πότε θα γίνουν αισθητές οι μειωμένες εκπομπές άνθρακα. Σ’ αυτό το διάστημα, οι αναπτυσσόμενες χώρες θα αντιμετωπίσουν (σύμφωνα με τις προβλέψεις) περισσότερες ξηρασίες στα πιο ξηρά μέρη, περισσότερες πλημμύρες, μεταβολές στα πρότυπα των επιδημιών, ελλείψεις τροφίμων, πιθανώς μαζικές μεταναστεύσεις, αυξημένο κίνδυνο συγκρούσεων. Το να βασιστούμε απλώς στην εμπορία εκπομπών άνθρακα για να λυθούν αυτά τα περίπλοκα ζητήματα είναι εντελώς εκτός διαβάθμισης, εκτός στόχου. Αυτό που χρειάζεται είναι να δουλέψουμε μαζί με τις αναπτυσσόμενες χώρες για να τις βοηθήσουμε να προσαρμοστούν έτσι ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής και εάν συμβούν πλημμύρες να είναι πιο έτοιμες να αντιμετωπίσουν τις συνέπειές τους, για παράδειγμα. Προφανώς, η ικανότητά τους να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις αυτές θα είναι αυξημένη, εάν έχουν μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα κι έτσι η μεταρρύθμιση του συστήματος της εμπορίας εκπομπών άνθρακα αποτελεί πράγματι μέρος μιας σωστής και δίκαιης αντίδρασης στην κλιματική αλλαγή.


Μαρία Καμπούρη: Στις περιπτώσεις, λοιπόν, που τα κράτη είναι εξαιρετικά ευάλωτα στις συγκρούσεις, πώς μπορούν να συμμετάσχουν στην παγκόσμια ατζέντα της κλιματικής αλλαγής;


Dan Smith: Στην έκθεσή μας με τίτλο ‘Ένα Κλίμα Σύγκρουσης’ δείξαμε ότι η κλιματική αλλαγή, σε αλληλεπίδραση με τις αδύναμες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές υποδομές των χωρών δημιουργεί σοβαρό κίνδυνο για ένοπλες συγκρούσεις σε περίπου 46 χώρες και κίνδυνο σοβαρής πολιτικής αστάθειας σε άλλες 56 χώρες. Η εκτίμηση αυτή βασίζεται σε μια πρόβλεψη που αφορά τα επόμενα 10 με 15 χρόνια. Πιστεύουμε ότι η επισιτιστική ανασφάλεια θα αποτελέσει μια πολύ σημαντική αιτία γι’ αυτές τις εξελίξεις- όπου αυξάνεται η επισιτιστική ανασφάλεια, ακολουθεί συνήθως μαζική μετανάστευση, που είναι μια άλλη πιθανή αιτία για συγκρούσεις. Τα περισσότερα από τα μεταναστευτικά κινήματα που βλέπουμε αφορούν τις φτωχές χώρες. Αποτελούνται είτε από εσωτερικές μεταναστευτικές ροές ή από μετακινήσεις ανθρώπων από ένα φτωχό κράτος στις γειτονικές του χώρες, παρά από κινήματα από τον φτωχό προς τον πλούσιο κόσμο.


Νομίζω ότι αυτό που μπορεί να γίνει είναι η αναγνώριση του προβλήματος και των διαφορετικών αποχρώσεων που έχει σε διαφορετικά μέρη του κόσμου. Ο μετριασμός της παραγόμενης ποσότητας αερίων του θερμοκηπίου είναι απολύτως βασικός, αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν είναι αρκετός και ότι μέχρι να γίνουν αισθητά τα θετικά αποτελέσματά του θα χρειαστεί να προσαρμοστούμε. Οι πλούσιες χώρες, όπως η Βρετανία και η Ολλανδία, για παράδειγμα, ασχολούνται ήδη με την προσαρμογή στις επιδράσεις της κλιματικής αλλαγής και μπορούν να το κάνουν επειδή είναι καλά οργανωμένες, ευνομούμενες και πλούσιες. Χώρες όμως όπως το Μπαγκλαντές δεν μπορούν να το κάνουν ή μπορούν σε πολύ μικρότερη έκταση. Και πρέπει να μπουν σε ένα διεθνές σύστημα βοήθειας για να αναπτύξουν τη γνώση και την κατανόηση σε ό, τι αφορά την ακριβή αναγνώριση των απειλών που αντιμετωπίζουν. Για παράδειγμα, στο Μπαγκλαντές, αυτό έχει σαφώς να κάνει με τους κυκλώνες και με το σύστημα των ποταμών που φέρνουν νερό από το σύστημα των ποταμών του Γάγγη. Αλλά στις Φιλιππίνες, το θέμα είναι ότι το πρότυπο των τυφώνων αλλάζει ή ότι είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στον καιρό που έρχεται απ’ τη θάλασσα, λόγω των περίπου 7000 νησιών τους. Πρέπει να μελετήσουμε συστηματικά ποιες είναι οι ειδικές ανάγκες κάθε χώρας, να τις αναγνωρίσουμε και να ανταποκριθούμε σ’ αυτές. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει, συγκεντρωτικά, από πανεπιστημιακούς ερευνητές στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη. Πρέπει οι αναπτυσσόμενες χώρες να έχουν τη δυνατότητα να μελετήσουν, να αναλύσουν, να καταλάβουν και να ανταποκριθούν σ’ αυτά τα ζητήματα. Είναι πραγματικά πολύ μεγάλο έργο. Κανείς από όσους μιλούν γι’ αυτό δεν ισχυρίζεται ότι είναι εύκολο να επιτευχθεί, ότι αυτό μπορεί να γίνει γρήγορα ή φτηνά. Πρέπει να κάνουμε το πρώτο βήμα σ’ αυτό το δρόμο και να το κάνουμε πολύ γρήγορα.


Μαρία Καμπούρη: Μπορείτε να μας δώσετε ένα παράδειγμα που να δείχνει πώς η κλιματική αλλαγή συνέβαλε στην οικοδόμηση της ειρήνης, μια συγκεκριμένη περίπτωση; Ή είναι κάτι που πρέπει να περιμένουμε να δούμε στο μέλλον;


Dan Smith: Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Το επιχείρημά μας στο ‘Ένα Κλίμα Σύγκρουσης’ είναι ότι αυτό που χρειάζονται οι κοινωνίες όταν βγαίνουν από συγκρούσεις συνδέεται πολύ στενά με αυτό που χρειάζονται για να προσαρμοστούν στις απειλές της κλιματικής αλλαγής. Τεχνικά, μπορεί να μοιάζουν διαφορετικές, αλλά οι κοινωνικές διαδικασίες που βρίσκονται από πίσω και η σκέψη να συμμετέχουν οι άνθρωποι στη διαδικασία οικοδόμησης της ειρήνης και η προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή μοιάζουν πολύ. Συνεπώς, εμείς υποστηρίζουμε ότι η οικοδόμηση της ειρήνης και η προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή μπορούν να πορευθούν χέρι-χέρι και, επομένως, μια κοινωνία που θα είναι ικανή να ανταποκριθεί στην απειλή της κλιματικής αλλαγής είναι μια κοινωνία πολύ πιο ικανή να χτίσει μια πιο ευπροσάρμοστη ειρήνη για την ίδια. Είναι μάλλον ένα όραμα παρά κάτι για το οποίο μπορώ να σας δώσω συγκεκριμένο παράδειγμα.


Πρέπει να καταλάβουμε ότι η προσέγγισή μας έναντι της ανάπτυξης και στην πραγματικότητα έναντι της οικοδόμηση της ειρήνης πρέπει να αλλάξει και να προσαρμοστεί στην κλιματική αλλαγή. Την ίδια στιγμή, η προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή θα λειτουργήσει μόνο αν συνδεθεί στενά με την ανάπτυξη και γίνει αναπόσπαστο μέρος οποιασδήποτε ειρηνευτικής διαδικασίας. Αυτά τα πράγματα πορεύονται χέρι με χέρι, είναι κλωστές πλεγμένες στο ίδιο ύφασμα.



Αφιέρωμα: περιβαλλοντική δικαιοσύνη
Ετικέτες: , , , , ,

|
2 Σχόλια »

2 σχόλια

  1. Ο/Η Re-public: Από την κλιματική αλλαγή στην περιβαλλοντική δικαιοσύνη; « Στέφανος Ν. Παπανώτας :
    September 23rd, 2008 at 10:58

    […] την κοινωνική δικαιοσύνη. Περιλαμβάνει τα άρθρα: Dan Smith – Για την προσαρμογή στις απειλές της κλιματικής … Bill Mc Kibben – Έξω απ’ τη ζώνη ασφαλείας Larry Lohmann – Η […]


  2. Ο/Η Karakostas :
    October 1st, 2008 at 14:16

    Η τοποθέτηση του Dan Smith, εκτιμώ ότι αναδεικνεύει το πρόβλημα της αλλαγής των κλιματικών συνθηκών και με ό,τι παρενέργειες δημιουργεί σε παγκόσμιο επίπεδο, στην πραγματική του διάσταση. Κάνει τον σωστό και ανάλογο επιμερισμό ευθυνών και υποδεικνύει κατευθύνσεις που πρέπει να πάρουν τα κράτη και οι λαοί για τα επόμενα 30-40 χρόνια.Θεωρώ πολύ σημαντική την υπόδειξη, ότι, ενώ πρόκειται για ένα ζήτημα που εκ φύσεως είναι συγκρουσιακό, ωστόσο τονίζει ότι πρέπει η αντιμετώπισή του να γίνει στα πλαίσια της ειρήνης για να έχει αποτελέσματα, εφόσον τονίζεται χαρακτηριστικά στη συνέντευξη, ότι τα συμπτώματα των κλιματικών αλλαγών, είναι τα ίδια, όπως όταν βγαίνουμε από έναν πόλεμο! Παρα πολύ καλή συνέντευξη που προσφέρει πολλά σε όσους την διαβάσουν.


σχολίασε