→ Αφιερώματα

όλα τα αφιερώματα

Διάλογοι ←

όλοι οι διάλογοι

→ Δράσεις

όλες οι δράσεις

Re-public στο

Stephen Hopgod – Ιερότητα και κοινωνική αναπαραγωγή στην παγκόσμια κοινωνία των πολιτών

Το δέος και ο σεβασμός είναι ακριβώς το είδος των αρετών που ο ορθολογισμός της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών δεν μπορεί να αποδεχτεί, υποστηρίζει ο Stephen Hopgood. Αυτή η ορθολογικότητα είναι το πιο ισχυρό όπλο της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών σε ό, τι αφορά στην αμφισβήτηση των δομών ανισότητας και των καθιερωμένων αρχών που τις συντηρούν.

---


Σε πλήρη αντίθεση με τις τωρινές τεταμένες σχέσεις τους, λίγο περισσότερο από ένα χρόνο πριν, ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Κόφι Ανάν συζητούσε με ισραηλινό κοινό στην Ιερουσαλήμ για την ‘ιερή υποχρέωση της καταπολέμησης του μίσους και της μισαλλοδοξίας’. Μιλώντας στα εγκαίνια του Μουσείου της Ιστορίας του Ολοκαυτώματος στο Γιαντ Βασέμ, ο Ανάν είπε στους ακροατές του ότι το καθήκον των Ηνωμένων Εθνών να είναι στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα κατά του ρατσισμού και του αντισημιτισμού είναι μια υποχρέωση που ‘μας συνδέει με τον εβραϊκό λαό και με το κράτος του Ισραήλ που γεννήθηκε, όπως τα Ηνωμένα Έθνη, από τις στάχτες του Ολοκαυτώματος. Και μας συνδέει με όλους τους λαούς που απειλήθηκαν ή μπορεί να απειληθούν με παρόμοια μοίρα. Τα Ηνωμένα Έθνη πρέπει να παραμείνουν αιωνίως σε εγρήγορση’.


Η ‘ιερή’ ηθική εξουσία του ΟΗΕ


Χρησιμοποιώντας τη λέξη ‘ιερή’, ο Ανάν δεν είχε φυσικά την πρόθεση να αναφερθεί σε οποιαδήποτε θρησκευτική ή πνευματική παράδοση. Η ιερότητα στην οποία έκανε αναφορά εμπεριείχε μάλλον την καθαρή ιδέα του ‘ιερού’, την αίσθηση ότι υπάρχουν πράγματα- συμπεριλαμβανομένων των πεποιθήσεων, των καθηκόντων, των συμβόλων και των φρικαλεοτήτων- που το νόημα και η σημασία τους είναι κατά κάποιο τρόπο αποσυνδεδεμένα από τις συνήθεις θεωρήσεις. Υπερβαίνουν τις γήινες επιθυμίες, ανάγκες, συμφέροντα ή προτιμήσεις αυτών από τους οποίους ζητείται να τα τηρήσουν. Η αναγνώριση του ειδικού καθεστώτος της ιερότητας γίνεται λοιπόν ένα είδος ρητής υποχρέωσης. Συνειδητά ή όχι, ο Ανάν πρόβαλε μια ειδική διεκδίκηση για την ηθική εξουσία των Ηνωμένων Εθνών και κατά συνέπεια του δικού τους ρόλου στη διεθνή πολιτική, συνδέοντάς τον με την ιερότητα, γενικά, και με το Ολοκαύτωμα, ειδικά. Η αναφορά στην ιερότητα και η ερμηνεία των απαιτήσεών της, δεν είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο καθένας.


Τα Ηνωμένα Έθνη είναι η θεσμική μορφή του ιδανικού για μια παγκόσμια υπηκοότητα- μια παγκόσμια κοινωνία των πολιτών- και, παρά τις πολλές αποτυχίες τους, δεν υπάρχει άλλος αξιόπιστος ενάγων για να μιλήσει για λογαριασμό της ‘ανθρωπότητας’ ως σύνολο. Τα κράτη-μέλη είναι ακατάλληλα, καθώς διακατέχονται πολύ εμφανώς από εθνικά και ταξικά συμφέροντα, ιδεολογίες και ειδικές, όχι οικουμενικές, πεποιθήσεις. Ο Κόνορ Κρουζ Ο’ Μπράιεν αναγνώρισε τη μοναδικότητα της ισχύος των Ηνωμένων Εθνών ως χώρο παγκόσμιου τελετουργικού πριν από σαράντα χρόνια και την ονόμασε ‘ιερό δράμα’. Στους κόλπους των Ηνωμένων Εθνών, η μόνιμη Γραμματεία, υπό την ηγεσία σήμερα του Ανάν και αποτελούμενη από διεθνείς υπαλλήλους, υποστηρίζει ότι αποτελεί την προσωποποίηση της αφιλοκέρδειας στις υποθέσεις της παγκόσμιας κοινότητας. Ακόμη και οι σκεπτικιστές, συμφωνούν ότι μόνο ένας θεσμός σαν τη Γραμματεία των Ηνωμένων Εθνών μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτές. Οι παρατηρήσεις του Ανάν έθεσαν πράγματι ένα ηθικό σύνορο γύρω από την παγκόσμια ιερότητα και έδωσαν στη γενική γραμματεία των Ηνωμένων Εθνών το ρόλο να το ελέγχει.


Το ιερό και το βέβηλο


Το ανανεωμένο ενδιαφέρον για την ιερότητα δεν προκαλεί έκπληξη, καθώς σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο ορθολογικός και κοσμικός, δεν είναι σαφές πώς η ιερότητα μπορεί να γίνει κατανοητή. Η ουσία του κόσμου της ιερότητας περιλαμβάνει αυτό που ο Γάλλος κοινωνιολόγος Εμίλ Ντυρκχάιμ αποκάλεσε ‘πράγματα που τίθενται κατά μέρος.’ Αυτός ο κόσμος βρίσκεται σε αντίθεση με τον ανίερο κόσμο, εκείνον της ζωής μέρα με τη μέρα, με τις υπερβολικά ανθρώπινες ανάγκες, επιθυμίες και συγκινήσεις. Η υλική αναπαραγωγή της κοινωνικής ζωής γίνεται στον ανίερο κόσμο. Η ιερότητα είναι ο κόσμος της ιδανικής αναπαραγωγής. Εδώ καλλιεργείται ό, τι θεωρείται η ουσία μιας κοινότητας ή κοινωνίας. Χωρίς αυτή την έννοια του συλλογικού, που υπερβαίνει τα διαστήματα ζωής του κάθε είδους των συγκεκριμένων ατόμων που το μοιράζονται, η ίδια η κοινωνία δεν μπορεί να αναπαράγει. Κάθε τμήμα της δομής του νοήματός της θα ήθελε συνεχή ανάλυση, συζήτηση και διαπραγμάτευση. Μ’ αυτόν τον τρόπο, η ταυτότητα μιας κοινωνίας που προχωράει θα ήταν το αποτέλεσμα μιας ατέλειωτης σειράς παζαριών και συμβιβασμών. Θα την απορροφούσε η ανίερη ζωή της υλικής αναπαραγωγής. Αυτό δεν σημαίνει πως η ζωή σταματάει, αλλά πως αυτή η ‘κοινωνία’, με την έννοια μιας κοινωνικής συλλογικότητας που σφραγίζεται από υπερβολικά εξαρτώμενες και πρόσκαιρες σχέσεις, δεν μπορεί ποτέ να είναι κάτι παραπάνω από φευγαλέα, σαν το ενσταντανέ ενός κινούμενου φιλμ. Οι κοινωνικοί δεσμοί της είναι μάλλον ‘ισχνοί’ παρά ‘πυκνοί’, για να παραφράσουμε τον Michael Walzer.


Στην πραγματικότητα, βέβαια, το περιεχόμενο του ιδανικού αλλάζει, όπως οφείλει, και ο περίπλοκος τρόπος με τον οποίον οι ανθρώπινες κοινότητες νεωτερίζουν και τροποποιούν μια φαινομενικά καταπιεστική νοηματική δομή είναι συχνά ευφάνταστος και επιδέξιος. Πώς θα μπορούσαν όμως οι κοινωνικοί θεσμοί όπως οι φυλές, τα έθνη, οι θρησκευτικές ομάδες και οι μυστικές αδελφότητες να υπάρχουν ακόμη, χωρίς τουλάχιστον κάποια ενοποιητική έννοια γι’ αυτό που ενώνει τα μέλη τους διαχρονικά; Όταν ο Πάπας πεθαίνει, οι καρδινάλιοι επιλέγουν απλώς έναν άλλον Πάπα- η Καθολική Εκκλησία, η λειτουργία της, τα μυστήρια, οι ιερές προσταγές, δεν πεθαίνουν μαζί του. Η υπερβατική εξουσία εκδηλώνεται μέσα από θεσμικούς κανόνες, πρακτικές, σύμβολα και τελετουργικά που αποτελούν σταθερά σημεία στο τοπίο του νοήματος. Αυτό το συμπυκνωμένο απόσταγμα αιώνων δίνει στους ερευνητές μερικές απαντήσεις για τα πιο οδυνηρά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ποιος είμαι; Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Γιατί πρέπει να συνεχίσω;


Η ικανότητα αυτών των ‘πυκνών’ θεσμών να συγκρατούν τους πιστούς όταν υπάρχουν τόσες άλλες επιλογές διαθέσιμες στη σύγχρονη αγορά της πίστης, δεν είναι ασφαλώς αυτή που ήταν. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη Δύση, χωρίς να είναι λιγότερο σημαντικό. Πράγματι, αποτελεί επιτυχία της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών. Κι αυτό είναι το θέμα. Μια πετυχημένη παγκόσμια κοινωνία των πολιτών υπονομεύει την ιερότητα.


Η ορθολογικότητα της παγκόσμιας κοινωνίας πολιτών


Αυτή η κοινωνία των πολιτών μπορεί να προσδιοριστεί με διάφορους τρόπους, παρ’ όλο που σύμφωνα με την πιο ισχυρή σύγχρονη αντίληψη είναι πιθανώς ‘ένας κόσμος μη καταναγκαστικής συλλογικής δράσης γύρω από κοινά συμφέροντα και αξίες που γίνεται πέρα από τα σύνορα των εθνών-κρατών’. Η χρήση του όρου ‘συμφέροντα’ εδώ είναι παράξενη, δεδομένου ότι η ηθική ώθηση της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών υπερβαίνει τα κοινά συμφέροντα (διαφορετικά δεν θα υπήρχε αλτρουϊσμός) αλλά η ιδέα των ‘αξιών’ επικεντρώνει την προσοχή στην ανάγκη για μια βαθύτερη κοινή δομή πίστης. Αυτή η πίστη έχει ορισμένα αναπόφευκτα χαρακτηριστικά, πουν τα τρία σημαντικότερα είναι: Να είναι οικουμενική (δεν μπορούν να υπάρχουν κριτήρια εισόδου), να είναι ομοιόμορφη (δεν γίνεται ανεκτή καμία ανισότητα μεταχείρισης ως αρχή) και να είναι αυτό-εξουσιοδοτούμενη με την έννοια ότι η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών πρέπει να αντλεί εξουσία μέσω κάποιας μορφής δημοκρατικής εκπροσώπησης.


Οι συνήθεις ορισμοί της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών έχουν πολλές αδυναμίες. Δίνουν ελάχιστη σημασία στον καπιταλισμό. Είναι υπερβολικά ‘ισχνοί’ για να εμπνέουν την πολιτική δράση και αφοσίωση. Χρειάζονται πολύ περισσότερο εξαναγκασμό απ’ ό, τι οι υπέρμαχοί τους συνειδητοποιούν. Κι ύστερα υπάρχουν τα διλήμματα που συνδέονται με την απουσία μιας αντίθεσης ( το ‘αυτοί’) βάσει της οποίας να προσδιοριστεί το ‘εμείς’, και η έλλειψη κάθε διασύνδεσης μεταξύ των άνισων υλικών συνθηκών στις οποίες οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους και της ρητορικής της αλληλεγγύης. Σ’ αυτό το σημείο, η άποψή μου διαφέρει. Υποστηρίζω ότι εγγενής στη φύση της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών είναι η αδιάκοπη αναζήτηση της εξάλειψης της ανισότητας και των διακρίσεων στο όνομα της οικουμενικής ομοιομορφίας. Είναι μια μορφή εκλογίκευσης- το συνεχές ερώτημα ‘γιατί’ αξιώνει βάσιμους λόγους για οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής διευθέτησης. Για τον Κόφι Ανάν, αυτή η αναζήτηση απαιτεί αιώνια επαγρύπνιση. Όλα τα είδωλα πρέπει να απαντήσουν στη δημοκρατική εξέταση. Μια τόσο πλήρης εκλογίκευση είναι ο εχθρός της ιερότητας.


Η ανελέητη εξονυχιστική εξέταση, σε συνδυασμό με την ανάγκη κοινωνικών διευθετήσεων για την επίδειξη οικουμενικότητας και ομοιομορφίας, υπονομεύει κάθε ελπίδα για την καθιέρωση της ιερότητας. Αυτή η εκλογίκευση είναι το πιο ισχυρό όπλο της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών σε ό, τι αφορά στην αμφισβήτηση των δομών ανισότητας και των καθιερωμένων αρχών που τις συντηρούν. Οι συνήθειες και οι παραδόσεις δεν έχουν ασυλία, έτσι όπως είναι βασισμένες σε διάφορες μορφές ιστορικών εθίμων, θεμελιώδους ανισότητας, σεξουαλικών απαγορεύσεων, διαφορικών κοινωνικών ρόλων και διακρίσεων φύλου, φυλής, έθνους και ηλικίας.


Υπονομεύοντας την ιερότητα


Η χρήση του όρου ιερότητα από τον Κόφι Ανάν σημαίνει να έχεις και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Μπορεί να έχει δίκιο λέγοντας ότι το Ολοκαύτωμα αποτελεί την καλύτερη υποψηφιότητα ως θεμέλιος λίθος της ιερότητας στην παγκόσμια κοινωνία των πολιτών. Για να είναι η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών μια ‘κοινωνία’ με όλη την έννοια του όρου, πρέπει να υπάρξουν πράγματα που εμείς, ως παγκόσμιο κοινό, αναγνωρίζουμε και βιώνουμε καθαρά ως μέλη αυτής της κοινότητας. Στις αρχές του 2005, τα Ηνωμένα Έθνη ενέκριναν την παγκόσμια Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος ( στις 27 Ιανουαρίου κάθε χρόνο) ως θεσμική έκφραση αυτής της ιδέας. Και οι παρατηρήσεις του Ιρανού προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, που καταδικάστηκαν ευρέως, ότι το Ολοκαύτωμα είναι ‘μύθος’ στόχευαν αναμφίβολα στη δημιουργία αγανάκτησης ακριβώς επειδή περνούσαν αυτά τα ιερά σύνορα. Το Ολοκαύτωμα προκαλεί τρομακτικό δέος και σεβασμό.


Αλλά το δέος και ο σεβασμός είναι ακριβώς το είδος των αρετών που ο ορθολογισμός της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών δεν μπορεί να αποδεχτεί. Εάν ήταν αποτελεσματικά, θα μπορούσαν να εξυψώσουν πηγές εξουσίας που έχουν να κάνουν με το νόημα της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών πέρα από τη δημοκρατική βούληση, δημιουργώντας νέες παραδόσεις που κινδυνεύουν, με το πέρασμα του χρόνου, να σταθεροποιήσουν την ανισότητα και τη διαφορική μεταχείριση. Να καταλήξουν, κατά πάσα πιθανότητα, να ελέγχονται από μια ιερατική τάξη και ίσως αυτό να φιλοδοξεί ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών να γίνει- προνομιακός ερμηνευτής της παγκόσμιας ιερότητας. Με αυτούς τους τρόπους, η ιερότητα αναδημιουργεί την ανισότητα- πρόσβασης, γοήτρου, και δημοκρατικής εφαρμογής της λογικής- που η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών υπονομεύει. Επιπλέον, το Ολοκαύτωμα δεν είναι ένα γεγονός που συνέβη στην ‘ανθρωπότητα’, παρά στο βαθμό που κάνουμε μαζική αφαίρεση, αλλά ένα γεγονός που συνέβη πολύ σαφώς στους Εβραίους, κυρίως, όπως και σε διάφορες άλλες καταδιωγμένες ομάδες. Μόνο αν του διαβρώσουμε τον ειδικό χαρακτήρα του, μπορούμε να το αναγάγουμε σε οικουμενικό έγκλημα. Η ιστορία του, το πλαίσιό του, οι μοναδικές λεπτομέρειές του (όπως η προηγούμενη ιστορία του ευρωπαϊκού αντισημιτισμού) θα πρέπει σταδιακά να σβήσουν προκειμένου να φορέσει τον μανδύα της επίθεσης στην ανθρωπότητα ως σύνολο. Η Ιστορία δεν μπορεί να έχει εξουσία στους κόλπους της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών γιατί είναι αντι-Ιστορία μέχρι τον πυρήνα της- μπορεί πάντα να χαραχτεί μια καθαρή μολυβιά και οι υπάρχουσες κοινωνικές διευθετήσεις να τεμαχιστούν και να ξαναφτιαχτούν. Στην πραγματικότητα, η προ-σύγχρονη ιστορία είναι μια μακρά ιστορία αδικίας, καταπίεσης, διάκρισης και ηθικού πισωγυρίσματος και κάθε χρόνος που πέρασε από τότε είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση της ηθικής προόδου.


Το συμπέρασμα είναι: Όχι ιερότητα, όχι αναπαραγωγή, και όχι ρόλος μαμής για τα Ηνωμένα Έθνη ή όποια άλλη ‘κοινωνία των πολιτών’. Τα Ηνωμένα Έθνη δεν μπορούν να ανακηρύξουν οποιοδήποτε σύμβολο, τελετουργικό ή ιστορία, αυτό είναι εκτός συζήτησης. Πρέπει να απορρίψουν την εξουσία του παρελθόντος και επομένως να απορρίψουν την εξουσία του δικού τους παρελθόντος (γιατί το παρελθόν είναι πάντα λιγότερο προοδευτικό από το παρόν, που είναι πάντα κατώτερο από τον κόσμο που έρχεται). Η ιερότητα, ασφαλώς, δεν εξαφανίζεται. Παραμένει στο υπο-οικουμενικό επίπεδο, αθεράπευτα μεροληπτική, ηθικά και πολιτιστικά ποικίλη. Θα παραμείνει αντικείμενο ευλάβειας ακριβώς επειδή ο ορθολογισμός που αγγίζει μια ισχνή παγκόσμια συνείδηση δεν μπορεί να την προσαρμόσει. Ο κόσμος της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών είναι, στην πραγματικότητα, ένα πεδίο λειτουργικότητας και ανταλλαγής, όχι νοήματος (χωρίς να ξεχνάμε τους πολλούς τρόπους με τους οποίους οι ‘πολίτες του κόσμου’ προσπαθούν να του δώσουν νόημα). Η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών είναι σαν ένα αεροδρόμιο όπου διάφοροι άνθρωποι συναντιούνται στο τράνζιτ και μοιράζονται μια επιφανειακά παρόμοια εμπειρία πριν γυρίσουν πίσω στον ‘πυκνό’ κοινωνικό κόσμο που τους περιμένει.


Διαβάστε ακόμα:


Κατανοώντας την Διεθνής Αμνηστία


Παγκόσμια κοινωνία πολιτών: Η πολιτική ενός νέου κόσμου;

Αφιέρωμα: εκτός ορίων, πρόσφατα άρθρα
Ετικέτες: stephen hopgood , κοινωνία πολιτών , ΟΗΕ , παγκοσμιότητα

1 σχόλιο »

1 σχόλιο

1. Ο/Η Panayotis Canellopoulos :
   September 27th, 2006 at 17:41

   ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ : H ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

   Ο μεγαλυτερος κινδυνος για τη παγκοσμια ειρηνη και ασφαλεια , οπως πασιφανεστατα
   εξυφαινεται τα τελευταια χρονια ειναι ο προσχεδιασμενος και ατυπος νεοαποικιακος
   καπιταλισμος που φερει 2 ονοματα που το καθε ενα εχει τις προθεσεις του….

   Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

   Το ιδεολογικο υποβαθρο ενος κοσμου που κυριαρχει η ατομικη ιδιοκτησια και στοσ οποιο παγκοσμιοποιηση σημαινει το δικαιωμα του επιχειρειν χωρις γεωγραφικους περιορισμους και

   Η ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ

   η μαχη δηλαδη κατα των εχθρων της παγκοσμιοποιημενης οικονομιας της ολιγαρχιας του κεφαλαιου που ασφαλως εχει στοιχεια θρησκευτικα αφου η εξουσια παντοτε στηριζεται σε μεταφυσικα τερτυπια για να συσπειρωσει και να μαζικοποιησει τους πιστους , κατω απο το αισθημα του φοβου που γεννιεται απο την αδυναμια εξηγησης του φαινομενου της ζωης στον πλανητη….

   Δεν θα ηταν καθολου υπερβολικο να σκεφθει κανεις οτι εχουμε γυρισει ακριβως ενα αιωνα πισω , λιγο πριν την Οκτωβριανη Επανασταση στη Ρωσια και την εμφανιση των λαικων κινηματων που εφεραν τη σοσιαλισιτικη σκεψη στην ταξικη παλη και το λαο στην εξουσια και τον χειρισμο της Οικονομιας προς οφελος των λαων που ακολουθησαν τα ταξικα κινηματα…..
   Στην μετα βιομηχανικη εποχη που ζουμε σημερα , φυσικα ολα εχουν αλλαξει…..
   Αν το 1907 τα κινητρα του ταξικου αγωνα ειχαν στοχο την βιομηχανια και την αναδιανομη του κερδους για τη βελτιωση της ποιοτητας της ζωης των εργαζομενων
   σημερα οι συνθηκες εχουν κατα πολυ αλλαξει και η βιομηχανια , η παραγωγικη διαδικασια εχει περασει στα χερια μιας νεας ταξης ανθρωπων που απαρτιζουν πλεον εταιριες διευρυνοντας το φασμα της παρεμβατικοτητας της Οικονομιας σε μια ευρυτερη κοινωνικη ταξη προνομιουχων που προερχονται απο ολα τα ταξικα στρωματα και κοινος τοπος πλεον ειναι το συμφερον της εταιριας και της καριερας τους , πανω απο καθε κοινωνικη εκτιμηση του εξω κοσμου και των επιπτωσεων που η εταιρικη δραση θα προκαλεσει στο ευρυτερο περιβαλλον σε ανθρωπους αλλα και στην ιδια τη φυση…..
   Στην εποχη μας βλεπουμε να δημιουργουνται γκετο στην περιφερεια η ακομα και στπο κεντρο των πολεων απο οικονομικους μεταναστες που χρησιμοποιουνται για να κρατανε το κοστος παραγωγης χαμηλα , αλλα δεν αφομοιωνονται απο την πολιτιστικη
   ταυτοτητα των Χωρων υποδοχης τους, απλα γιατι αποτελουν σκοπιμα μονιμη εστια
   προβληματων που καθοριζουν εχθρικη αν οχι ρατσιστικη σταση απο την κοινη γνωμη
   συνθηκη που εξυπηρετει τα μεγιστα αυτους που τους εκμεταλευονται σπρωχνοντας τους στη μονη διεξοδο που τους προσφερεται…
   Στην σταδιακη αποχωρηση απο τον ρεαλιστικο και τραυματικο κοσμο στον οποιο εχουν μονο πληγες να καταμετρουν και στην ουτοπια της θρησκευτικης προσχωρησης σε ακραιες οργανωσεις που χρηματοδοτουνται απο σκοτεινα ολιγαρχικα συμφεροντα και οι οποιες τους χρησιμοποιουν σαν θυματα ενος ακηρυχτου πολεμου μεταξυ ανυπαρκτων αντιπαλων, μονο και μονο για να τους κρατουν μακρυα απο τη συλλογικη ταξικη συνειδηση, εκεινη που οδηγει σε πολιτικα αποτελεσματα οπως η παλλαικη αντιδραση στα σχεδια της γαλλικης δεξιας για την καταργηση των εργατικων δικαιωματων για τη συλλογικη συμβαση εργασιας…..
   Ο σημερινος αγωνας καθε σοσιαλιστικης παραταξης του πλανητη ειναι διμετωπος….

   1] Η μαχη κατα του νεοφιλελευθερισμου

   2] η επανιδρυση του κρατους Δικαιου , Προνοιας και ισων δικαιωματων για ολους τους πολιτες…..

   Κοινωνικη Οικονομια σημαινει ελευθερη Οικονομια που στοχευει πρωτα την ευημερια του κοινωνικου συνολου και μετα την ατομικη του καθε πολιτη χωριστα….
   Σημαινει αυξηση των πορων του κρατους , αλλα και μειωση των ασκοπων δαπανων του , αξιολογηση του προσωπικου και δια βιου παιδεια , καταργηση της μονιμοτητας
   αλλα και εξασφαλιση εργασιας για ολους τους πολιτες……
   Πως μπορει να γινει αυτο χωρις να υπαρχουν πολιτικες επιπτωσεις ……..
   Με την κοινη συμφωνια σε ενα πλαισιο κανονων που θα γινουν αποδεκτες απο ολες τις πολιτικες παραταξεις και απο τη πλειοψηφια του λαου μεσω δημοψηφισματος….

   1 ] Ο διαχωρισμος Κρατους – εκκλησιας
   Το μαθημα των θρησκευτικων αντικαθισταται με την θησκευτικη Ιστορια των Πολιτισμων

   2] Η καταργηση καθε νεας ναοδομιας και η απλη συντηρηση με ιδια εξοδα των ηδη υπαρχοντων
   Η εξασφαλιση της συνεχειας του Ελληνιστικου πολιτισμου και της ταυτοτητας του Εθνους ως μη Οθωμανικου αλλα οχι απαραιτητα Χριστιανικου η οποιουδηποτε δογματος…..
   Η πιστη των πολιτων ειναι δικαιωμα τους και δεν συνδεεται με την πολιτικη τους ταυτοτητα….

   3] Η δημιουργια στο υπουργειο Αναπτυξης περιφερειακων επιτροπων με εκπροσωπηση ολων των κοινωνικων φορεων[βουλευτες , δικαστες , δημοσιο ταμειο ,πολεοδομια, δημοτικες αρχες], που θα συμβουλευουν και θα προωθουν καθε νεα επιχειρηματικοτητα , απο το χτισιμο των εγκαταστασεων , μεχρι τα οικονομικα στοιχεια και την εξασφαλιση του κεφαλαιου για την υλοποιηση της…
   Καθε επιχειρηση της Χωρας θα πρεπει να εχει προφιλ που θα εχει εγκριθει απο την αντιστοιχη επιτροπη με την εκδοση αριθμου μητρωου και θα παρακολουθειται ατομικα απο εντεταλμενο προσωπικο στην υλοποιηση των στοχων της και στην προστασια της απο αθεμιτο ανταγωνισμο που θα προκαλει αμεση αντιδραση και τιμωρια οσων επιβουλευονται τη λειτουργια της….

   4] Η δημιουργια νεων επιχειρησεων κοινης οφελειας , με προσωπικο απο το ταμειο ανεργιας και η οποια θα χρηματοδοτειται απο τον ΟΑΕΔ και τα εσοδα της θα συντηρουν τον Οργανισμο ….
   Η εννοια ανεργος καταργειται οριστικα και τα ποσα που μεχρι σημερα δαπανουνταν θα χρηματοδοτησουν αυτο το νεο επιχειρημα που θα αναπτυσεται σε καθε περιοχη χωριστα και θα περιλαμβανει εκπαιδευση – παραγωγη – διαθεση προιοντων .
   Οι επιχειρησεις θα συνδιοικουνται απο δημοσιο και ανεργους , τα προιοντα θα απαλλασονται ΦΠΑ μεχρι την τελικη καταναλωση και δεν θα απαιτειται αγορα απο τους εμπορους αλλα θα καταβαλονται οπως το ΦΠΑ με την αποδοση του τζιρου….
   Μετα την αφαιρεση του κοστους παραγωγης και δημιουργιας η δανεισμου,
   τα κερδη θα διανεμονται στους ανεργους , οι οποιοι μεχρι την ολοκληρωση της επιχειρηματικης διαδικασιας θα παιρνουν σαν ελαχιστο επιδομα διαβιωσης το ποσο που σημερα εκχωρειται σαν επιδομα ανεργιας στον καθε ενα χωριστα…
   Το προσωπικο λειτουργιας αυτων των επιχειρησεων θα αποτελειται απο ανεργους
   και θα περιλαμβανει επαγγελματικη εκπαιδευση σε ολα τα επαγγελματα της περιοχης

   
   

σχολίασε

όνομα *

email * (not published)

Website