→ Αφιερώματα

όλα τα αφιερώματα

Διάλογοι ←

όλοι οι διάλογοι

→ Δράσεις

όλες οι δράσεις

Re-public στο

Andrea Mancuso – Οι αυτο-χειρουργοί

«Η πιθανότητα να είναι το άτομο ταυτόχρονα το υποκείμενο και αντικείμενο της ίδιας του της γνώσης υποδηλώνει μια αντιστροφή της δομής των ορίων».
– Φουκώ «Η γέννηση της κλινικής»


Η Amanda Fielding πατάει το κουμπί της εγγραφής στην video camera της και χρησιμοποιώντας ένα ηλεκτρικό τρυπάνι, ένα νυστέρι και μια υποδόρια σύριγγα (για να χορηγήσει ένα τοπικό αναισθητικό) αρχίζει να ανοίγει μια τρύπα στο κεφάλι της. Η Κα Fielding είναι η χειρουργός και η ασθενής. Είναι επίσης μια ενθουσιώδης υποστηρίκτρια μιας από τις παλιότερες χειρουργικές πρακτικές, αυτής του τρυπήματος του εγκεφάλου – μια διαδικασία διάνοιξης τρύπας στο κρανίο για να ανακουφιστεί ο εγκέφαλος από την πίεση που δημιουργεί μια διαπιστωμένη ασθένεια ή ένα τραύμα.


Στη Βορειοδυτική πολιτεία του Γουαϊόμινγκ ένας έξυπνος και επιδέξιος τεχνίτης λουστράρει τις ειδικής κατασκευής «προσθέσεις» του. Είχε προβλήματα με τα δόντια του και του λείπουν αρκετά, ενώ τα έξοδα και η διαδικασία να αναθέσει σε οδοντίατρο να του τοποθετήσει χειρουργικά τα μοσχεύματα των τεχνητών δοντιών ήταν απαγορευτικά. Κατασκεύασε τα καινούρια του δόντια από ρητίνη. Χρησιμοποιώντας Ambesol σαν αναισθητικό προέβη στη διαδικασία να τοποθετήσει τα ειδικής κατασκευής οδοντικά μοσχεύματά του.


Ένας αρσενικός ενήλικας έκανε περιτομή στον εαυτό του για να αποφύγει το έξοδο μιας συμβατικής εγχείρησης. Η διαδικασία χρειάστηκε έξι διαφορετικές εγχειρήσεις σε μια περίοδο 15 ημερών. Στο πέος τοποθετήθηκε πάγος σαν αναισθητικό.


Η αρκτική εξερευνήτρια Kate Jordan όντας παγιδευμένη στην Ανταρκτική μέχρι το χειμώνα εφάρμοσε τη δική της βιοψία στήθους με μια λεπτή βελόνα, μόλις ανακάλυψε ένα εξόγκωμα στο στήθος της.


Η ζωή του Victor Yazykov βρισκόταν σε κίνδυνο, ήταν 900 μίλια στη θάλασσα και υπέφερε από ένα θανατηφόρο απόστημα στον αγκώνα του. Στην ξηρά, στη Νέα Αγγλία, ανατέθηκε στον γιατρό Daniel Carlin του Ιατρικού Κέντρου της Νέας Αγγλίας να δώσει ιατρικές συμβουλές στους AroundAlone Racers. Ο γιατρός Carlin έστειλε στον Κο Yazykov μέσω email ένα πρωτόκολλο 13 βημάτων για το πως να κόψει με νυστέρι και να στραγγίξει το απόστημα. Ο Κος Yazykov κατάφερε να ολοκληρώσει τη διαδικασία επιτυχώς.


Ύστερα από χρόνια αμφισβητήσεων από άλλους για την υπόθεση σχετικά με την αιτιολογία του πεπτικού έλκους, ένας Αυστραλός ερευνητής επέλεξε να πιει ένα ζωμό Ελικοβακτήριου του πυλωρού που θεωρούσε σίγουρο πως θα επέφερε κακώσεις έλκους στο δωδεκαδάχτυλό του. Όταν οι προβλέψεις του αποδείχτηκαν αληθινές ο ερευνητής απέδειξε τη θεραπεία με αντιβιοτικά.


Το 1921 στην πόλη Κέιν της Πεννσυλβάνια ένας γιατρός απεγνωσμένος να αποδείξει κάτι στο ιατρικό κατεστημένο, παίρνει ένα μαχαίρι και με τοπική αναισθησία ανοίγει την ίδια του την κοιλιά. Ο γιατρός Evan O’Neill Kane, ένας εξηντάχρονος παλιός Αρχιχειρουργός «πίστευε ότι ο αιθέρας χρησιμοποιούταν υπερβολικά συχνά όταν θα μπορούσαν να χρησιμοποιούνται λιγότερο επικίνδυνα τοπικά αναισθητικά». Ο γιατρός Kane έστησε στο τραπέζι του χειρουργείου έναν καθρέφτη πάνω από την κοιλιά του και εκτέλεσε με επιτυχία μια χειρουργική διαδικασία για να αφαιρέσει τη δική του σκωληκοειδή απόφυση.


Αυτές είναι ιστορίες αυτοσυντήρησης, σωματικής εξερεύνησης. Είναι ιστορίες αυτο – χειρουργικής. Αυτές είναι σκόπιμες ενέργειες όπου μη- ψυχιατρικά άτομα που αποτολμούν ενέργειες στον προσεκτικά σταθμισμένο τομέα της χειρουργικής, όχι τόσο μακριά από την επιζήμια περιοχή του αυτο – ακρωτηριασμού. Είναι αποδείξεις εσωτερικής διαμάχης μέσα και πέρα από τη συγκατάθεση του προτύπου της ιατρικής. Σαν τέτοιες, αυτές οι ενέργειες είναι υπερ- εντοπισμένες εξεγέρσεις, τοποθετημένες σε ένα πολιτικό πρόγραμμα που αρνείται την ειρήνευση του υλικού σώματος. Οι αυτο-χειρουργοί αποκηρύσσουν τα όρια μεταξύ ασθενούς και θεράποντα. Αν χρησιμοποιήσουμε έναν πλατύ ορισμό της εγχείρησης όπως: οποιαδήποτε διαδικασία που σκόπιμα μεταβάλλει ιστό, τότε η απόσταση μεταξύ του λευκού, αποστειρωμένου, φυλασσόμενου, αποκλειστικού σταδίου και το πλοίο του Κου Yazykov αρχίζει να μικραίνει. Οι διαδικασίες πάνω στη σάρκα αφθονούν: από το πάτωμα ενός χειρουργείου σ’ ένα νοσοκομείο, τις ενέσεις Botox σε πάρτι, τα τροχίσματα στην καρέκλα του οδοντιάτρου, το Ραβίνο που εκτελεί μια περιτομή σε έναν Ναό ή σε σπίτι, το αγόρι που τρυπάει το αυτί του στο τοπικό εμπορικό κέντρο, το νεαρό κορίτσι που κάνει το πρώτο της τατουάζ, το μεσόκοπο άντρα που απλώνει λευκαντικά διαλύματα στα δόντια του, η προέφηβος στο θάλαμο μαυρίσματος, η αφαίρεση μιας σκλήθρας, και διάφορες μικροεπεμβάσεις με νυστέρι στην τουαλέτα – η χειρουργική είναι παντού γύρω μας.


Αυτή η πλατιά έκταση της χειρουργικής δείχνει μια μεταστροφή στα θεμέλια πάνω στα οποία έχει κωδικοποιηθεί η ιατρική γνώση. Η ιατρική γνώση είναι μερικώς ελεγχόμενη από το τέχνασμα της πολυπλοκότητας. Το σώμα έχει περιγραφεί τόσο εκτενώς, όταν είναι υγιές κι όταν ασθενεί, που ο απλός άνθρωπος συχνά παθαίνει σύγχυση όταν του περιγράφουν την «κατάστασή» του. Παρά την προσωπική κατανόηση του ατόμου ότι η φυσιολογία του «ασθενεί» αυτός αρχίζει να είναι εξαρτημένος από το σύστημα της ιατρικής που έχει δομηθεί γύρω από το συλλογισμό ενός «κωδικού» συμβόλων και συμπτωμάτων, κι ενός «αποκωδικοποιητή» στη μορφή του διαγνωστικού κλινικού γιατρού.


Οι αυτο-χειρουργοί αμφισβητούν την κωδικοποίηση της ιατρικής γνώσης και τις θεραπευτικές της επιλογές. Οι ενέργειές τους είναι πολιτικές και λογικές μέχρι του σημείου που δρουν για να απομυθοποιήσουν την ιατρική διαδικασία και να ξαναδιεκδικήσουν τον έλεγχο πάνω στον εαυτό τους. Η απόκρυψη κι ο έλεγχος της ιατρικής γνώσης τίθεται υπό εξέταση. Η κομψότητα των αρχών της φυσιολογίας είναι μια πηγή ομορφιάς καθώς και προτύπων. Καθώς ο πολιτισμός μας γίνεται όλο και πιο επηρεασμένος από την τεχνολογία, και η ιατρική γνώση διασπείρει, κάποια άτομα αρχίζουν να αγκαλιάζουν την πλαστικότητα του σώματός τους. Παρά τον, εκ πρώτης όψεως, εκφοβιστικό τόμο πληροφοριών και τεχνολογίας που συνεπάγονται στη διαδικασία της χειρουργικής, πολλά άτομα έχουν καταφέρει να χειριστούν τις δικές τους εγχειρήσεις. Ίσως να είναι και ακριβώς αυτή η διαθεσιμότητα όλης αυτής της πληροφορίας που οδήγησε την αυτοπεποίθηση αυτών των αυτο- χειρουργών. Αυτό φαίνεται ακόμη περισσότερο λογικό αποτέλεσμα δεδομένου ότι ζούμε σε μια εποχή που ακόμα και οι ανόργανες δημιουργίες μας είναι κατασκευασμένες με την ικανότητα να αυτο- θεραπευτούν και να αυτο- μεταμορφωθούν. Τα εργαστήρια της νανοτεχνολογίας αναπτύσσουν αυτή τη στιγμή μηχανές που έχουν ικανότητες αυτο- ρύθμισης κι αυτο- τόνωσης, που θυμίζουν πολύ το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Αυτά που ήταν κάποτε αποκλειστικά βιολογικές διαδικασίες τώρα παραχωρούνται σε ανόργανα συστήματα με μια βιο-ηλεκτρονική – μηχανική μεταφορά της γενετικής μας βάσης δεδομένων. Μια τόσο ακόρεστη επιθυμία να διασπείρουμε το βιολογικό μας μήνυμα μοιάζει να ακολουθεί τη βασικότερη ανάγκη της ζωής, από τα βακτήρια μέχρι τον άνθρωπο, την παρόρμηση να αναπαράγουμε. Αυτή η τάση είναι έμφυτη στην ενστικτώδη μας παρόρμηση για αυτοσυντήρηση.




«Το σώμα αυτο- επιδιορθώνεται συνεχώς. Κάθε πέντε ημέρες έχουμε μια νέα επένδυση στο στομάχι. Έχουμε καινούριο συκώτι κάθε δυο μήνες. Το δέρμα μας αντικαθιστά τον εαυτό του κάθε έξι εβδομάδες. Κάθε χρόνο, ενενήντα εννιά τοις εκατό των ατόμων του σώματος αντικαθίστανται.»[1]


Οι Humberto Maturana και Francisco Varela, Χιλιανοί βιολόγοι βλέπουν σε κάθε οργανισμό μια θεμελιώδη αρχή της ζωής, αναφέρονται σ’ αυτό με τον όρο «αυτο-ποίηση» – η συνεχής παραγωγή της ίδιας της ζωής. Οι Lynn Margulis και Dorion Sagan χρησιμοποιούν το μοντέλο μιας αυτο- ποιητικής οντότητας για να ορίσουν τη ζωή – ένα κύτταρο είναι ζωντανό αλλά ένας ιός όχι, ο ιός είναι υπερβολικά μικρός για να αυτο-διατηρηθεί.




«Η αναγνώριση των προτύπων ήταν ένα τόσο χρήσιμο γνώρισμα για τους προγόνους μας που, ακόμη κι αν περιστασιακά έσφαλαν, το αίσθημα της ανακάλυψης, το Εύρηκα! θα ενισχυόταν. Αισθητικές κρίσεις κομψότητας κι ομορφιάς, συχνά αναφερόμενες στην προτίμηση κάποιων εξισώσεων σε σχέση με άλλες στη Φυσική, δείχνουν ότι η επιστημονική ορθότητα μπορεί επίσης να είναι διαισθητική. Ό,τι ξέρουμε, ό,τι είμαστε ικανοί να γνωρίζουμε και να βλέπουμε, έχει διαμορφωθεί από την εξέλιξή μας ως πλάσματα που επιβιώνουν.»[2]




Αλλάζοντας για να παραμείνουμε το ίδιο είναι η ουσία της αυτο-ποίησης. Έχει εφαρμογή στη βιόσφαιρα αλλά και στο κύτταρο. Εφαρμοζόμενο στα είδη, οδηγεί στην εξέλιξη.»[3]


Η ιδέα της αυτο- επιδιόρθωσης δεν είναι ξένη προς τα κύτταρά μας. Είναι μια ιδέα που είναι εμφανής στην επιφάνεια του δέρματός μας και μέσα στις εικόνες που δηλώνουν τη δομή του πολιτισμού μας. Η αυτο- επιδιόρθωση είναι εμφανής στις δημιουργίες μας. Από τα προγράμματα “disk first aid” μέχρι την κατασκευή της σύλληψης του μετα-ανθρώπου και του υπερ- ανθρώπου, η αυτο- ποίηση εκτείνεται στη χρήση της τεχνολογίας σαν κομμάτι της εξελικτικής εξίσωσης.


Ο Φουκώ υποστηρίζει ότι το σύγχρονο σώμα γαληνεύει μέσω της τελετουργίας της κλινικής εξέτασης. Υπάρχει ένα επίπεδο αποποίησης της εξουσίας ή της κυριαρχίας πάνω στη μοίρα κάποιου που είναι αυτονόητη στην εμπιστοσύνη που δείχνει ο ασθενής προς τον κλινικό γιατρό. Άγνοια των τελευταίων εξελίξεων στη φροντίδα των ασθενών τείνει να καθιστά τον ασθενή σε μειονεκτική θέση στη σχέση της υγειονομικής φροντίδας. Αυτή η έλλειψη γνώσης γεφυρώνεται κατά πολύ από την ανάγκη του μικρού αλλά απεγνωσμένου πληθυσμού των αυτο- χειρουργών που νιώθουν ότι έχουν μόνο τους εαυτούς τους για να στηριχτούν, για να εμπιστευτούν. Όπως καταδεικνύει ο Φουκώ «Η πιθανότητα να είναι το άτομο ταυτόχρονα υποκείμενο και αντικείμενο της ίδιας του της γνώσης υπονοεί μια ανατροπή στη δομή των ορίων.»[4] Αυτή είναι η προκλητική αντιστροφή της οποίας οι αυτο- χειρουργοί συνιστούν χαρακτηριστικό δείγμα.


Στις δημιουργικές τέχνες το εξελικτικό ένστικτο του καλλιτέχνη που έχει ορίσει τον εαυτό του ως υπερ- άνθρωπο έχει οδηγήσει τον καλλιτέχνη να εξερευνήσει την αυτο-χειρουργική. Η ανάγκη να αντιμετωπιστεί το σώμα από τη σκοπιά του βιοχημικού μηχανισμού ή σαν διασυνδετικό στοιχείο με τον άψυχο κόσμο έχει απασχολήσει τις τέχνες τουλάχιστον από τα τέλη του 19ου αιώνα. Πολλοί συγγραφείς και καλλιτέχνες έχουν επιλέξει να εξερευνήσουν τις ομοιότητες και την ένωση ίσως των τεχνολογιών της ζωής και της μη ζωής. Για να εκφράσουν αυτές τις ιδεολογίες μερικοί καλλιτέχνες έχουν καταφύγει σε κατακτητικές μετατροπές στο σώμα ή «βελτιώσεις» είτε αφηρημένα ή ευδιάκριτα αναγνωρίσιμες σαν πλαστική χειρουργική. Ξεκινώντας τον 20ο αιώνα, αρκετοί καλλιτέχνες άρχισαν να εκτιμούν την επιδεκτικότητα μετάλλαξης του ανθρώπινου σώματος σαν ένας νέος «καμβάς» πάνω στον οποίο μπορούν να εκφράσουν τον εαυτό τους, κι έτσι να αυτο – πραγματωθούν. Με αυτόν τον τρόπο, η ικανότητα του να ξαναφτιάξει κάποιος τον εαυτό του καθιστά πολλές από αυτές τις ασυνήθιστες, ψευδοχειρουργικές διαδικασίες αμφισβητήσιμες σε σχέση με τις πιο ρεαλιστικές προσπάθειες που κυνηγούν οι αυτο – χειρουργοί. Μεταξύ αυτών των περφόρμανς τέχνης πάνω στο σώμα είναι η δημόσια έκθεση των εξετάσεων του κόλπου και του στήθους της Annie Sprinkle, ο Ulay Abramovic να ράβει τα χείλη του, οι πληγές από πυροβολισμό που προκάλεσε στον εαυτό ο Chris Burden και η Carolee Shleeman να αφαιρεί ένα ρολό από χαρτί σαν χειρουργικό υλικό από τον κόλπο της.


Πάνω στη σκηνή κάνοντας περφόρμανς ο Αυστραλός καλλιτέχνης Stelarc προσθέτει ένα τρίτο χέρι στο σώμα του μπροστά σε ένα κοινό από φοιτητές πανεπιστημίου όπου έχουν πουληθεί όλα τα εισιτήρια. Ενδιαφέρεται να ενισχύσει το σώμα, να το επεκτείνει και να δει τι πραγματικά μπορεί να κάνει. Ο Stelarc σε μια συνέντευξη για τη δουλειά του λέει, «Για μένα το σώμα είναι μια απρόσωπη εξελικτική, αντικειμενική κατασκευή. Έχοντας ξοδέψει δυο χιλιάδες χρόνια σπρώχνοντας και σκαλίζοντας την ανθρώπινη ψυχή χωρίς πραγματικές αισθητές αλλαγές στην ιστορική και ανθρώπινη θεώρησή μας, χρειαζόμαστε μάλλον να κάνουμε μια πιο θεμελιώδη φυσιολογική και δομική προσέγγιση, και να λάβουμε υπ’ όψη μας το γεγονός ότι μόνο μέσω ενός ριζικού ανασχεδιασμού του σώματος θα καταφέρουμε να αποκτήσουμε σημαντικά διαφορετικές σκέψεις και φιλοσοφίες.»


Στο καλλιτεχνικό φεστιβάλ “Fierce” στο Λονδίνο ο καλλιτέχνης “Franco B” έκοψε ελαφρά την κοιλιά του κι άφησε τις πληγές ανοιχτές για έξι ώρες, ώστε να εκθέσει την αργή διαδικασία του να ματώνει και να πήζει το αίμα και για να «επανεξετάσει τις ιδέες του τι είναι όμορφο».


Σε ένα άλλο παράδειγμα, η καλλιτέχνης γνωστή ως Orlan έχει μετατρέψει τον εαυτό της μέσω εκτενώς καταγεγραμμένων πλαστικών εγχειρήσεων σε μια περίοδο αρκετών χρόνων. Η αναδιαμόρφωσή της περιλαμβάνει επεμβάσεις στο πρόσωπο, τραβήγματα, ανασηκώματα και εμφυτεύματα, καθώς και ανακατασκευή στήθους και κοιλιάς.


Ο δυτικός πολιτισμός βασανίζεται από τις ασθένειες. Περίεργα σύνδρομα γεμίζουν με πύον τις πληγές που έχουν αφεθεί ανοιχτές από τα απρόσεκτα κι αδιάφορα κλινικά ιδρύματα και τον γιατρό τους, από μια κοινοπραξία που αποκαλούμε Ιατρική. Ονόματα νέων ασθενειών που αναπτύχθηκαν στο δίσκο καλλιέργειας που δημιούργησε αυτό το κενό: Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα (ADHD, ADD), σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, σύνδρομο ανακτημένης μνήμης, πολλαπλή χημική ευαισθησία, AIDS… Ακόμη και ιατρικά κατοχυρωμένες παθολογίες θεωρούνται ύποπτες από γιατρούς που οδηγούνται στη δυσπιστία των συμπτωμάτων των ασθενών, όπως ο χρόνιος πόνος ή η κατάθλιψη σε συνδυασμό με τη δική τους ανικανότητα να παράγουν συγκεκριμένα διαγνωστικά στοιχεία μέσω Μαγνητικής τομογραφίας, Αξονικής τομογραφίας, Υπερήχων, ή στοιχείων του εργαστηρίου και να βάλουν σ’ αυτούς τους ασθενείς την ταμπέλα των ψευτοαρρώστων, των Μυγχάουζεν, ή των συχνών πελατών.


Αυτά τα σύνδρομα είναι οι διαταραχές της ζωής όταν απουσιάζουν οι ιατρικές εξηγήσεις. Το κλίμα της φασαριόζας ιατρικής που ωθείται από το χρήμα έχει παράξει ακόμη μεγαλύτερη ανυπομονησία σε έναν ήδη ανυπόμονο χώρο – προς αποκαρδίωση του ασθενή. Οι προσταγές του Οργανισμού Διατήρησης Υγείας ή η σπανιότητα των πόρων στα κοινωνικοποιημένα συστήματα υγείας της Ευρώπης και του Καναδά έχουν διευρύνει το χάσμα μεταξύ πελάτη και θεράποντα σε μια απόσταση που, μεταφορικά και κυριολεκτικά, καθιστά την αποτελεσματική εξέταση μια απίθανη αποστολή.


Η αντίδραση στην αναντιστοιχία μεταξύ των αναγκών και των επιθυμιών ενός ασθενή και του ενδιαφέροντος ή της ικανότητας της Ιατρικής να ανταποκριθεί σ’ αυτές τις ανάγκες έχει μεγαλώσει. Αυτά τα προαναφερθέντα σύνδρομα και τα πιο επαληθεύσιμα δεινά της υπέρτασης, του διαβήτη, της καρδιακής ανεπάρκειας, του καρκίνου, της παχυσαρκίας και των παρόμοιων είναι ευρέως εξαπλωμένα. Είτε αληθινά, ή φανταστικά, ή και τα δυο, αυτές οι οντότητες είναι, μέχρι ένα σημείο, ζητούμενα από τα άτομα του πολιτισμού μας. Οι κλινικοί γιατροί της Ιατρικής δεν είναι πλέον οι αδιαμφισβήτητοι, σεβαστοί σοφοί της υγειονομικής φροντίδας, όπως ήταν κάποτε. Πολλοί από τους σύγχρονους ασθενείς φέρνουν τις δικές τους συστάσεις για την έρευνα και τη θεραπεία για να ακολουθήσει ο γιατρός τους, ειδάλλως «θα βρουν κάποιον άλλο γιατρό που θα το κάνει». Οι κοινοί θνητοί αναγνωρίζουν τώρα την επιχείρηση της ιατρικής, γιατί φτιάχνονται φάρμακα για κάποιες αρρώστιες κι όχι για άλλες, γιατί οι γιατροί συνιστούν κάποιες αγωγές κι όχι άλλες, και γιατί οι ερευνητές μελετούν κάποιες δυνητικές θεραπείες κι όχι άλλες. Τα δικαιώματα του ασθενή υπάρχουν όχι μόνο για να τον προστατεύουν αλλά και για να τον εξουσιοδοτούν.


Κάτω από αυτό το θυελλώδες κλίμα της Δυτικής Ιατρικής υπάρχουν τα διαυγή νερά της αμιγούς γνώσης, όπου τα μαργαριτάρια των στοιχείων της έρευνας πέφτουν και συλλέγονται για να τα θαυμάσει όλος ο κόσμος. Αυτά τα μερικές φορές καθαρά, άλλες φορές θολά νερά δεν είναι πλέον κρυμμένα από το ευρύ κοινό στις Ηγεμονικές σπηλιές που κάποτε τα έκρυβε η Ιατρική. Η ανατομία από την εξωτερική μέχρι την κυτταρική, τα κύτταρα από τις μεμβράνες ως τα μοριακά, τα μόρια από την αλληλουχία της βάσης του DNA, στο κουώρκ, τη φυσιολογία, την παθολογία, τη μικροβιολογία, τη βιοχημεία, την ανοσολογία, όλες αυτές οι σφαίρες της γνώσης έχουν σταχυολογηθεί σε ωραία κείμενα που μπορεί να διαβάσει ο οποιοσδήποτε. Η Θεραπευτική και η Φαρμακευτική (αν και ελεγχόμενες από την Ιατρική) είναι επίσης διαθέσιμες σ’ αυτούς που ενδιαφέρονται να μάθουν γι’ αυτές. Αυτά τα στοιχεία ήταν κάποτε το κάπως μυστικό, αλχημικό δόγμα γνωστό μόνο στους μυημένους στην Ιατρική.


Η συνέπεια του να υπάρχει μια τέτοια αποκάλυψη έχει αρχίσει μόνο να αναφαίνεται. Επιχειρηματίες γίνονται βιοτεχνολόγοι, «σαμάνοι» γίνονται εκπρόσωποι τύπου, ασθενείς γίνονται ερευνητές και θεραπευτές, ακτιβιστές γίνονται «φαρμακευτικοί» αντιπρόσωποι, καλλιτέχνες γίνονται οργανωτικές επιτροπές… Ουσιαστικά, το άτομο κερδίζει και τη γνώση και την ευθύνη του τι να κάνει μ’ αυτή τη γνώση.


Να ικανοποιήσουν τις ανικανοποίητες ανάγκες τους… να ανακουφίσουν τον πόνο τους… να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους… να διατηρήσουν τον έλεγχο του σώματός τους… να βρουν τη θεραπεία τους… Ίσως κάποιοι απ’ αυτούς είναι οι λόγοι γιατί κάποιος θα μελετούσε, ετοίμαζε, πρόβαρε και τελικώς θα αφαιρούσε τις ίδιες του τις αμυγδαλές με έναν καθρέφτη, ένα ξυράφι, και λίγη γάζα.


Σημειώσεις

[1] Lynn Margulis and Dorion Sagan, What is Life? (Berkeley, CA: University of California Press, 2000), σ. 23.

[2] Ο.π., 32

[3] Ο.π., 33.

[4] Michel Foucault, Birth of the Clinic: An Archaeology of Medical Perception (London: Routledge, 2003), σ. 196

Αφιέρωμα: μετανθρωπισμός
Ετικέτες: Andrea Mancuso , βιοτεχνολογία , μετανθρωπισμός

1 σχόλιο »

1 σχόλιο

1. Ο/Η Αννα Χατζηγιαννάκη :
   April 26th, 2010 at 23:18

   Πού το βρήκατε γραμμένο ότι ο Stelarc κάνει εμφύτευση αυτιού στο χέρι του μπροστά σε κοινό από φοιτητές; Συγγνώμη, δεν διάβασα μετά απ αυτό τα υπόλοιπα για να εντοπίσω άλλες ανακρίβειες τέτοιου μεγέθους, αλλά γέλασα αρκετά και μονο μ αυτό…

   Αννα Χατζηγιαννάκη
   Ιστορικός Τέχνης

   
   

σχολίασε

όνομα *

email * (not published)

Website