ετικέτες

blogging claudia aradau creative commons facebook geert lovink michel bauwens olpc p2p trafficking Venanzio Arquilla web2.0 wikileaks wikipedia Γαλλία ΕΕ ΕΚΦ ΗΠΑ Λατινική Αμερική Μεγάλη Βρετανία ΟΗΕ ΠΚΦ Τουρκία ακτιβισμός ανθρωπισμός ανθρωπολογία ανθρώπινα δικαιώματα ανοικτές υποδομές ανοικτή πρόσβαση αραβικές εξεγέρσεις αριστερά αρχιτεκτονική ασφάλεια βασίλης κωστάκης βιοτεχνολογία δημιουργικότητα δημοκρατία δημόσια αγαθά δημόσιοι χώροι διανεμημένη-ενέργεια διαφάνεια εθνικισμός εκπαίδευση ελεύθερα δεδομένα ελεύθερο λογισμικό ελλάδα ενέργεια επισφάλεια εργασία ηθική θεωρία δικτύων θρησκεία θυματοποίηση ιταλία καθημερινή ζωή καινοτομία καπιταλισμός κλιματική αλλαγή κοινά αγαθά κοινωνία πολιτών κοινωνική δικαιοσύνη κοσμοπολιτισμός κρίση αντιπροσώπευσης λαϊκισμός λογισμικό λογοδοσία μετανάστες μετανθρωπισμός μη-γραμμικότητα μη πολίτες μουσική νέα μέσα νέλλη καμπούρη νεοφιλελευθερισμός ντιζάιν οικολογία οικονομικές στατιστικές οικονομική κρίση παγκοσμιότητα πειρατεία πνευματικά δικαιώματα πολιτισμικές διαφορές πρόνοια πόλεις σεξουαλική εργασία σοσιαλδημοκρατία σοσιαλισμός συλλογική νοημοσύνη συμμετοχική δημοκρατία συμμετοχική κουλτούρα συνεργατική γνώση σύνορα τέχνη ταχύτητα υπηκοότητα φιλελευθερισμός φύλο χαρτογράφηση χρέος χώρος ψηφιακά δικαιώματα

Re-public στο

Joep van Delft – Ενθυλακώνοντας τo common: Τακτική αποχώρηση ως παραγωγική στρατηγική;

Ενάντια στις υπηρεσίες της αυτοκρατορίας, το πολιτικό πρόγραμμα για την ενίσχυση του common περιλαμβάνει την ελεύθερη έκφραση της σκέψης και τη δυνατότητα να μπορεί κάποιος να διαδίδει ελεύθερα κάτι που του αρέσει ή που θεωρεί κατάλληλο, υποστηρίζει ο Joep van Delft.


Οι υπηρεσίες της αυτοκρατορίας που δρουν στο Ίντερνετ εξαναγκάζουν τις κανονικές χρήσεις να αποσύρονται σε ειδικευμένους και προστατευμένους διαύλους διανομής. Το ερώτημα εάν κάτι στο διαδίκτυο είναι δημόσιο ή ιδιωτικό, πρέπει λοιπόν να διατυπωθεί ξανά ως εξής: Δημόσιο για ποιον; Ο Φλαμανδός φιλόσοφος, Lieven De Cauter, επισημαίνει ότι οι επιθυμίες για ασφάλεια και σταθερότητα μετατρέπουν τον κοινωνικό και υλικό χώρο σε ομοιογενή και προβλέψιμα μέρη αποκλειστικής χρήσης, προστατεύοντας το μέσα από το έξω. Οι πρακτικές απαιτούν ψηφιακά τείχη για ανοσοποίηση από ξένα στοιχεία. Η ιδιωτικοποίηση ενός χώρου που κάποτε ήταν δημόσιος, καταλήγει σε ένα αρχιπέλαγος, μια πληθώρα κατακερματισμένων καταφυγίων τάξης και ελέγχου μέσα στον μεγάλο ωκεανό μιας εν δυνάμει απειλής. Διατυπώνοντας τη δυσουτοπία του για την ενθυλάκωση, ο De Cauter επιχειρεί να απαντήσει και να αντικρούσει μια επικίνδυνη τάση στον πολιτικό και υλικό χώρο: τον διαχωρισμό της κοινωνίας που βρίσκει την υποδειγματική μορφή της σε περιφραγμένες κοινότητες. Στην ανάλυσή του, δεν δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στην ενθυλάκωση του εικονικού χώρου. Σ’ αυτό το δοκίμιο, θα δούμε τι είναι αυτό που κάνει τους θύλακες να εμφανίζονται στο Ίντερνετ, προκειμένου να αξιολογήσουμε τις πολιτικές απόψεις για το εικονικό common.


Οι υπηρεσίες της αυτοκρατορίας


Ο πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας αποδείχτηκε πρόσφορο έδαφος για μια σε βάθος έρευνα της πολιτικής συμπεριφοράς από τις υπηρεσίες και τη νομοθεσία. Από την ώρα που αντιπολιτευόμενες ομάδες αρχίζουν να αποτελούν υπαρξιακή απειλή για την κυριαρχία, τα έθνη τις μοιράζονται ευχαρίστως υπό το διεθνώς αναγνωρισμένο λάβαρο της ‘τρομοκρατίας’. Στην Ευρώπη, όπως κι αλλού, οι προμηθευτές υπηρεσιών Ίντερνετ υποχρεώνονται να καταχωρούν τη δραστηριότητα των χρηστών τους στο Ίντερνετ. Από την ώρα που αναγνωρίζεται ως ‘τρομοκρατική’ οργάνωση, κάθε άτομο που έτυχε να έχει ψηφιακή επαφή με ένα από τα υποτιθέμενα μέλη της ομάδας, μπορεί να υποστεί εξονυχιστική εξέταση ή ακόμη και κράτηση. Το 2002, ο μυστηριώδης και τραγικός θάνατος του επιθεωρητή όπλων των Ηνωμένων Εθνών στο Ιράκ Ντέιβιντ Κέλι έδειξε τη βιαιότητα των αρχών όταν προσπάθησαν να μάθουν την πηγή μιας διαρροής, και την αδυναμία των μέσων επικοινωνίας να προστατεύσουν τις πηγές τους. Είναι σαφές ότι οι δημοσιογράφοι που ασκούν κριτική πρέπει να πάρουν προοδευτικά μέτρα για να κρύψουν τις πηγές τους. Σε μια εποχή με πραγματικά απεριόριστες δυνατότητες για την παρακολούθηση των αντιπάλων από τη στιγμή που εντοπίζονται, η κωδικοποίηση δεν αρκεί: με τη βοήθεια μιας τεχνικής ανωνυμίας, ορισμένες επαφές μπορούν να μην αφήνουν ίχνη.


Η τεχνολογική ιδιότητα του ψηφιακού περιεχομένου, η χωρίς ζημίες, εικονικά ανεκτίμητη αναπαραγωγή, έχει οδηγήσει σε μια δικαιοδοτική και τεχνολογική σταυροφορία στην οποία οι ανταγωνιστές έχουν επενδύσει ουσιαστικά, τόσο υλικά όσο και ιδεολογικά. Ορίζοντας την υπερασπιστική τακτική τους με την υπονόμευση και παρεμπόδιση των πρακτικών του άλλου, και τα δύο μέρη διεκδικούν την κυριαρχία στο διαδίκτυο. Προτείνω να αποκαλούμε τις υπηρεσίες που διεκδικούν την αποκλειστική κυριαρχία, υπηρεσίες της αυτοκρατορίας. Εμφανίζονται ως φρουροί ‘ οικουμενικών’ συμφερόντων. Μέσω του εκφοβισμού, προσπαθούν να επιβάλουν έναν κώδικα συμπεριφοράς που αποκλείει τις πρακτικές για το common. Στις υπηρεσίες της αυτοκρατορίας συγκαταλέγονται οι υπέρμαχοι του κοπυράιτ, οι μυστικές υπηρεσίες και οι (εθνικοί) αντιπρόσωποι. Οι υπηρεσίες της αυτοκρατορίας τάσσονται υπέρ ενός τρόπου καταγραφής των μεταδιδόμενων στοιχείων, που είναι αποτέλεσμα της συνδυασμένης προσπάθειας των αντιτρομοκρατικών μέτρων και των ομάδων πίεσης των μουσικών και κινηματογραφικών βιομηχανιών. Η στρατηγική που έχει υιοθετηθεί για να συνεχιστούν οι πρακτικές του common είναι η δημιουργία μαχόμενων θυλάκων και αδιάβατων διαδρόμων για ανώνυμες συναλλαγές.


Στο Ίντερνετ μοιράζεσαι και χρησιμοποιείς. Για να είμαστε πιο ακριβείς, ό, τι μοιράζεσαι, θα χρησιμοποιηθεί. Εκεί όλα αποθηκεύονται, επομένως δεν σβήνονται και μπορεί κανείς να τα αναζητήσει. Το Ίντερνετ ταυτίζεται με τις κατηγορίες του παρόντος και του μέλλοντος: μόλις τώρα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι η ιστορική διάσταση είναι αναπόφευκτη. Επιπλέον, η μνήμη του Ίντερνετ είναι σχολαστική. Ενέργειες, που προορίζονταν να λάβουν χώρα στην ιδιωτική ή κοινωνική σφαίρα, δημοσιοποιούνται. Συναρπαστικές και καταχρηστικές αντιπαραθέσεις με ίχνη του παρελθόντος αναπαράγονται σε γρήγορους ρυθμούς. Γίνεται όλο και πιο αναγκαίο να διαφυλάσσονται τα εν δυνάμει ενοχοποιητικά ίχνη. Είναι γνωστές οι περιπτώσεις κάποιων που ζητούσαν δουλειά και απορρίφθηκαν από τον μελλοντικό εργοδότη τους ύστερα από έρευνα στο διαδίκτυο. Οι μέθοδοι για να αποφευχθεί η παρακολούθηση, η ανεπιθύμητη αλληλογραφία, από πλευράς εταιριών, είναι από τις πρώτες δημοφιλείς στρατηγικές που υιοθετήθηκαν για να παραμένει η ιδιωτική πληροφορία σε ασφαλείς ζώνες με αυστηρά ελεγχόμενη πρόσβαση. Ο καθιερωμένος διαχωρισμός μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου γίνεται λοιπόν ακόμη πιο προβληματικός. Δημοσιοποιώντας το ιδιωτικό, το δημόσιο πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί.


Η ενίσχυση του common


Η μνήμη του Ίντερνετ υπογραμμίζει την ανάγκη να είναι κανείς προσεκτικός στο Ίντερνετ, να μοιράζεται αυτό που κατέχει ψηφιακά ή τις επαφές και τις ιδέες που έχει. Το πολιτικό πρόγραμμα για την ενίσχυση του common περιλαμβάνει την ελεύθερη έκφραση της σκέψης και τη δυνατότητα να μπορεί κάποιος να διαδίδει ελεύθερα κάτι που του αρέσει ή που θεωρεί κατάλληλο. Από τη στιγμή που οι υπηρεσίες της αυτοκρατορίας κηρύσσουν εγκληματικές τις επιθυμίες για common, οι υπέρμαχοί του υποχρεώνονται να καταφεύγουν σε θύλακες, να ενεργοποιούν και να συγχωνεύουν τις ανεπτυγμένες τεχνολογίες για ανωνυμία και τους μαχόμενους διαδρόμους, να διαμορφώνουν ετεροτοπίες για περιφραγμένη αλλά ανοιχτή επικοινωνία. Πρόκειται για ένα προβληματικό συμπέρασμα: Πρέπει οι προοδευτικές πολιτικές στο Ίντερνετ να καταφεύγουν σε κάτι που θεωρείται ορθά ως δυσουτοπική προοπτική στον υλικό κόσμο;


Οι μεγαλύτερες απειλές στις πρακτικές για common είναι οι διεκδικήσεις εξουσίας των ηγεμονικών υπηρεσιών. Για να ευδοκιμήσει το common, τα αυτοκρατορικά πλοκάμια πρέπει να γίνουν αβλαβή. Για να εξουδετερωθεί ο κίνδυνος να παραμείνει περιφερειακή, είναι σημαντικό να συγχωνευτούν οι υπάρχουσες τεχνολογίες ανωνυμίας, οι διανεμητικοί δίαυλοι και οι πλατφόρμες επικοινωνίας, να γίνουν διαθέσιμοι και εύκολοι στη χρήση. Από αυτή την άποψη, η τεχνολογία λογισμικού όπως το Tor μοιάζει υποσχετική- άπειροι διασυνδεδεμένοι ηλεκτρονικοί υπολογιστές διανέμουν κωδικοποιημένη πληροφορία μέσα απ’ το διαδίκτυο έτσι ώστε αυτοί που τη ζητούν, αυτοί που την παρέχουν, καθώς και το περιεχόμενό της, να μην μπορούν να εντοπιστούν. Αυτοί που δρουν στο Ίντερνετ συμβάλλουν στο common, χρησιμοποιώντας το. Η δυσουτοπική ιδιότητα της θέσης για ενθυλάκωση στον εικονικό κόσμο δεν έχει νόημα όταν η διχοτομία μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού εγκαταλείπεται και αντικαθίσταται από την πιο σύγχρονη διαλεκτική του ατομικού και του κοινού. Οι υπηρεσίες της αυτοκρατορίας δεν θα μπορούν να διακρίνουν αναγνωρίσιμα άτομα στη δημόσια σφαίρα και θα παραπαίουν στη χαρούμενη ομίχλη των ιδιαιτεροτήτων που αποτελούν το common. Παράπλευρα, οι υπηρεσίες της αυτοκρατορίας θα διατηρούν εξουσία σε περιορισμένα μέρη του διαδικτύου και επομένως θα ενθυλακώνονται. Εάν οι ενθυλακωμένες πρακτικές για το common καταφέρουν να διασυνδεθούν, οι υπηρεσίες της αυτοκρατορίας θα ενθυλακωθούν αποτελεσματικά. Με την ανάπτυξη της εικονικής σφαίρας του common, η αυτοκρατορική επέμβαση θα ατροφήσει.


Διαβάστε ακόμα


Oxumoron


Memefest



Αφιέρωμα: κοινά αγαθά, πρόσφατα άρθρα
Ετικέτες: , , ,

|
0 σχόλια »

σχολίασε