Αναζήτηση..
|
|
Εκεί που εγώ βλέπω ανθρώπους να ανακαλύπτουν πράγματα και να χρησιμοποιούν τις ανακαλύψεις τους για την επίλυση κοινών προβλημάτων (δημιουργώντας συνήθως νέα προβλήματα), ορισμένοι αυτοαποκαλούμενοι ‘μελλοντολόγοι’ βλέπουν, αντίθετα, ένα ξεδίπλωμα ‘τάσεων’. Κι ανάμεσά τους υπάρχουν ορισμένες υποκουλτούρες μελλοντολογικού χαρακτήρα, που πηγαίνουν ακόμη πιο μακριά, και βλέπουν σε αυτές τις τάσεις φωτεινά μονοπάτια που οδηγούν σε εξιδανικευμένα τεχνοαναπτυξιακά αποτελέσματα στα οποία επένδυσαν ελπίδες προσωπικής υπέρβασης.
read more..
Ιστορικά, υπάρχει σκεπτικισμός στο μετανθρωπιστικό κίνημα σχετικά με την έννοια της βιολογικής ανθρώπινης φύσης. Μολονότι η ιδέα ότι τα ανθρώπινα όντα μοιράζονται σημαντικές μη βιολογικά καθορισμένες ιδιότητες όπως η νοημοσύνη ή η ευαισθησία συμβαδίζει με το σχέδιο να τροποποιηθεί το βιολογικό υπόστρωμα αυτών των χαρακτηριστικών (και να δημιουργηθούν νέα είδη από όντα που θα τα επιδεικνύουν καλύτερα), η αναφορά στην κοινή βιολογική κληρονομιά μας θεωρείται ως ρητορική στρατηγική, την οποία χρησιμοποίησαν οι αντίπαλοι ( Unesco 1997, Fukuyama 2003).
read more..
Σε ποιο είδος της ανθρωπότητας ελπίζουμε; Αυτή έχει τεθεί σαν μια από τις πιθανές υπο-ερωτήσεις που μπορούν να εμφανιστούν σε συνδυασμό με το ευρύ θέμα του «μετανθρωπισμού». Είναι ένα προκλητικό ερώτημα, όχι το ελάχιστο όμως, γιατί το ίδιο το σύμβολο της «ανθρωπότητας» είναι πλήρες θεωρητικών προβλημάτων. Ακολουθεί, ακόμη κι όταν είναι περιορισμένο στις συγκεκριμένες προκλήσεις που έχει επιφέρει η, αποκαλούμενη, «βιοτεχνολογική επανάσταση», το ερώτημα δεν μπορεί να απαιτείται να λάβει επαρκή μεταχείριση στα πλαίσια ενός σύντομου άρθρου. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι είναι δυνατόν να προσφέρω κάποιους ουσιαστικούς συλλογισμούς που μπορούν να οδηγήσουν, με την σειρά τους, σε μια διερευνητική απάντηση.
read more..
Ο χρόνος είναι πολύ παράξενη υπόθεση- περίπου τόσο φευγαλέος και δύσκολος να τον σταματήσεις όπως μια συνείδηση σε εγρήγορση. Μοιάζει να ρέει- σαν χείμαρρος που κυλάει ασταμάτητα- αλλά τι είναι αυτό που δημιουργεί τη ροή; Έχουμε την αίσθηση πως το παρόν είναι η μόνη στιγμή του χρόνου που υπάρχει πραγματικά. Το παρελθόν είναι μια σκιώδης μνήμη. Το μέλλον μια αφηρημένη αβεβαιότητα. Οι φυσικοί δεν το βλέπουν έτσι. Το παρόν δεν έχει προνομιακό καθεστώς στις εξισώσεις τους. Ορισμένοι σημερινοί φυσικοί έχουν φτάσει στο σημείο να περιγράφουν το παρόν σαν μια ψευδαίσθηση, προϊόν του νου του παρατηρητή… |