Αναζήτηση..
|
|
Καθώς η αλυσίδα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας σφίγγει γύρω από τους λαιμούς μας, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να χαλαρώσουμε το λουρί και να προσπαθήσουμε να απομακρυνθούμε από την επίδραση που έχει στη σκέψη μας. Ακόμη και ιστορικοί του πολιτισμού, κριτικοί και συγγραφείς- που παραδοσιακά αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της προοδευτικής σκέψης- προσχωρούν στις συντηρητικές ιδέες. Ένας τέτοιος συγγραφές είναι ο Jaron Lanier, που το βιβλίο του You’re Not a Gadget: A Manifesto (Δεν Είσαι Γκάτζετ: Ένα Μανιφέστο), που εκδόθηκε το 2010 και έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής από συντηρητικούς κριτικούς όπως η διάσημη βιβλιοκριτικός των New York Times, Michiko Kakutani. Η κριτική της, “A Rebel in Cyberspace, Fighting Collectivism” (Μια Επαναστάτρια στον Κυβερνοχώρο, Η Μάχη κατά του Κολεκτιβισμού), όπως υποδηλώνει ο τίτλος της, μπαίνει κατευθείαν στο θέμα, επισημαίνοντας ότι η επιφυλακτικότητα του Lanier απέναντι στη “σοφίας του πλήθους” και την απειλή κατά της πνευματικής ιδιοκτησίας που εκπροσωπεί το ελεύθερο Ίντερνετ αποτελεί την πραγματική αρετή αυτού του βιβλίου. Ο κολεκτιβισμός του κυβερνο-περιεχόμενου, στη διανομή και την παραγωγή, θεωρείται από τους συντηρητικούς συγγραφείς ως απειλή που υπονομεύει την πρωτοτυπία και τη φαντασία.
read more..
με τη συμβολή των Franz Nahrada και Gleb Tyurin
read more..
Η νέα οικονομία θα είναι μια οικονομία ανανεώσιμων πόρων, γι’ αυτό και η πρόσβαση στη γη και το έδαφος θα γίνει ξανά μια από τις κυριότερες πηγές αφθονίας εάν συνδυαστεί με πρόσβαση στις νέες τεχνολογίες της πληροφορίας και της ανταλλαγής πληροφοριών, υποστηρίζει ο Michel Bauwens. Οι χώρες με μεγάλη έκθεση στην ηλιακή εισροή και μεγάλες ρεζέρβες γης και βιομάζας θα βρίσκονται σε ιδιαίτερα καλή θέση σε αυτή τη μετάβαση.
Η τρέχουσα χρηματο-πιστωτική κρίση έχει δημιούργησε την ανάγκη για επιστροφή στην «πραγματική οικονομία» σαν αντίθεση προς την χρηματοοικονομική (πλασματική) οικονομία. Ο Brett Neilson μας δείχνει ότι αυτή η τάση δεν είναι κάτι καινούριο: μέσω της ανάλυσης των πρόσφατων αλλαγών στην ίδια την άσκηση της καπιταλιστικής συσσώρευσης διαλύει κάθε φαντασίωση για επίλυση της κρίσης με την επιστροφή στη βιομηχανία.
read more..
O Stephen Gudeman μας προσκαλεί να αναθεωρήσουμε την αντίληψή μας για την οικονομία όχι σαν μια επίπεδη πεδιάδα που αποτελείται από αγορές και συμπεριφορές τύπου αγοράς που οδηγούν σε καταστάσεις ισορροπίας, αλλά σαν σφαίρες αξιών και πρακτικών που αλληλεπικαλύπτονται και συγκρούονται μεταξύ τους. Μέσα από αυτή τη συγκριτική και εθνογραφικά πληροφορημένη προοπτική της οικονομίας, ο Gudeman μας βοηθάει να θέσουμε σε αμφισβήτηση ορισμένα κυρίαρχα αφηγήματα της τρέχουσας κρίσης.
read more..
Η Kingsolver θεωρεί την ερώτηση για το αν, εν όψει της αυξανόμενης ύπαρξης χρεών, μπορεί να υπάρξει ένα κοινωνικό κίνημα στις ΗΠΑ παρόμοιο με το El Barzón, ένα κίνημα οφειλετών στο Μεξικό ιδιαίτερα ορατό κατά τη διάρκεια και ύστερα από τη νεοφιλελεύθερη οικονομική κρίση του 1994. Η σημασία του χρέους του Αμερικάνου καταναλωτή για την παγκόσμια οικονομία (με ισχυρό δυναμικό για οφειλέτες να το οργανώσουν, αν αναγνωριστεί αυτή η σπουδαιότητα) έγινε αισθητή στις ΗΠΑ λόγω της αυξανόμενης οικιακής παρακολούθησης και των συνδέσμων μεταξύ νεοφιλελεύθερης πολιτικής και νεοσυντηρητικής Χριστιανικής λογικής στην κυβερνητική διοίκηση. Από τότε που δημοσιεύτηκε αυτό το άρθρο για πρώτη φορά, οι ΗΠΑ βίωσαν – μαζί με πολλές άλλες χώρες – την πιστωτική κρίση που προβλέφθηκε σ’ αυτό το άρθρο.
read more..
Μέσα από την ανάγνωσή του νέου είδους παραγωγής των μέσων που ασχολείται με τα σπίτια και την παραγωγή οικιακών χώρων, η οποία προέκυψε από την κερδοσκοπική φούσκα στα ακίνητα που επηρέασε τόσες χώρες, ο William Davies υποστηρίζει, ο πληθωρισμός στις τιμές της ακίνητης περιουσίας οδήγησε παράλογα σε μια συλλογική αναστολή της ορθόδοξης οικονομικής λογικής. Οι αυξανόμενες ανταλλακτικές αξίες στην ιδιοκτησία είχαν την περίεργη επίδραση να μετατρέψουν την αξία χρήσης των κατοικιών σε εθνική εμμονή. Με την τρέχουσα κατάρρευση στη φούσκα των ακινήτων, η αγορά ακινήτων παρουσιάζεται ξανά σαν μια αγορά. Να έχει κανείς δικό του σπίτι είναι σα να είναι θύμα μοχθηρών μαθηματικών πιθανοτήτων, πιθανότητες που είχαν μυστηριωδώς θολώσει το τοπίο κατά την περίοδο της επέκτασης.
read more..
Ο Michael Sayeau θέτει σε αμφισβήτηση τους πρόσφατους διαλόγους στα μέσα των απλών πολιτών που ανακαλύπτουν τα οφέλη της προσωπικής λιτότητας κάτω από τη σκιά της οικονομικής κρίσης. Τραβώντας την προσοχή μας στο γεγονός ότι «λιτότητα» μέχρι πρόσφατα ήταν ο κωδικός για την υποτιθέμενη δομική αναγκαιότητα της πείνας του κυβερνητικού τομέα σε μια εποχή ανάπτυξης των κερδών και των επιστροφών φόρων, ο Sayeau θεωρεί πως αντί να υιοθετήσουμε τέτοιες φαντασιώσεις ασκητικής διαβίωσης, θα ήμασταν καλύτερα αν κάναμε έναν χρήσιμο επαναπροσδιορισμό των πολιτισμικών προτεραιοτήτων. Δεδομένου ότι ο καπιταλισμός είναι ταυτόχρονα κι ένας δυναμικός δημιουργός αγαθών προς κατανάλωση, και της φαύλης και κακής διανομής αυτών των αγαθών, μια πιθανή αρχή είναι η αναγνώριση του ότι η μιζέρια και η λιτότητα είναι αποτελέσματα του καπιταλισμού και όχι η λύση του.
read more..
Ο Steven Shaviro υποστηρίζει ότι μέρος της δυσκολίας μας ως προς το να βγάλουμε ένα συναφές νόημα από την κρίση, αντικατοπτρίζει τον τρόπο που τη βιώνουμε ως άτομα, την οικονομία της αγοράς σαν κάτι ξένο προς εμάς, πάνω στο οποίο δεν έχουμε εξουσία. Οι κύκλοι ανάπτυξης και πτώσης που είναι εγγενείς στον καπιταλισμό είναι καθοριστικοί στο να ενσταλάζουν την αίσθηση του μοιραίου στον κόσμο. Μια πιθανή πρόκληση σ’ αυτή τη μοιρολατρία είναι η επαναπολιτικοποίηση μιας από τις πιο πανταχού παρούσες διαστάσεις της οικονομίας: το χρήμα. Σχεδόν ολόκληρη η καπιταλιστική θεωρία υποθέτει «την ουδετερότητα του χρήματος», ενώ μάλλον πρέπει να το δούμε σαν ένα μέσο που εξαφανίζεται και χρειάζεται να το κατανοήσουμε, καθώς αυτή η κρίση έδειξε, ότι το χρήμα δεν είναι μια πιστή «απεικόνιση» υπάρχοντα πλούτου, αλλά περισσότερο κάτι που έχει τη δική του ενύπαρκτη πυκνότητα και βάρος.
read more..
Tο κοινωνικό web βασίζεται σε ένα υποκείμενο, αλλά ασταθές κοινωνικό συμβόλαιο, υποστηρίζει ο Michel Bauwens. Από την πλευρά των χρηστών αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο προβλέπει η συνεισφορά τους να εξαργυρώνεται μέσα απ’ τη διαφήμιση, στο μέτρο που δεν παρεμβαίνει στο μοίρασμα. Εάν η παρέμβαση υπερβεί το όριο αποδοχής τους, είτε θα επαναστατήσον είτε θα πάνε αλλού.
Η μοντέρνα Αριστερά δεν μπορεί να εκφραστεί μέσα από τη σοσιαλδημοκρατία αφού η τελευταία έχει αλλοιωθεί ανεπανόρθωτα από την αλληλεπίδρασή της με φιλελεύθερες ή νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ιδεολογίες. Ο χώρος έκφρασης της μοντέρνας Αριστεράς θα είναι αναγκαστικά διεθνοποιημένος, χωρίς αυτό να σημαίνει την αποδοχή του οικονομικού φιλελευθερισμού που χαρακτηρίζει την πολιτική θεωρία του κοσμοπολιτισμού.
read more..