Ετικέτα: μη-γραμμικότητα

Μοιάζει δεδομένο ότι τα ‘νέα’ δικαιώματα είναι κάποιου είδους αφετηρίας, αλλά η σημασία που προσδίδει η πολιτική θεωρία σε αυτήν μπορεί να είναι παραπλανητική, υποστηρίζει η Bonnie Honig. Τα νέα δικαιώματα διαταράσσουν τη χρονολογική σειρά. Μας εμπλέκουν σε πολλαπλά χρονοδιαγράμματα και μας παγιδεύουν στις προστριβές της αλληλεπίδρασής τους.

Ο Brad Evans και ο Keir Milburn γράφουν για την για την επαναστατική ρήξη που σηματοδοτεί το ‘ανεπίκαιρο συμβάν’. Πουθενά αλλού η επαναστατική δυναμική του ανεπίκαιρου δεν είναι πιο εμφανής απ’ ό, τι στους Ζαπατίστα αντάρτες στο Μεξικό…

Το άρθρο αυτό σκιαγραφεί μια μορφή χρονικότητας που αποτελεί συνθήκη για τη πιθανότητα πολιτικής επανάστασης. Παίρνω σαν αφετηρία το βιβλίο του Giorgio Agamben, Η Επερχόμενη Κοινότητα.

Η αναγνώριση των ορίων του μηχανικού χρόνου θα ήταν ένα βήμα προς την επανεφεύρεση της σχέσης μας με τη φύση και την εξεύρεση ενός νέου μέρους για μας σε αυτήν. Θα μας βοηθούσε, υποστηρίζει ο Alex Aylett, να δημιουργήσουμε πολιτικά και οικονομικά συστήματα που επιτυγχάνουν μια καλύτερη ισορροπία ανάμεσα σε βραχυπρόθεσμα οφέλη και μακροπρόθεσμα κόστη.

«Κοντανασαίνοντας», ποτέ να μην μπορούμε να βρούμε τον χρόνο, δεν έχουμε αλλάξει πολύ: η σκέψη, η ταυτότητα, η συμπόνια, κι η επικοινωνία είναι τα ψέματα πίσω από έννοια της προόδου. Ίσως αυτό που αναζητούμε είναι μια ελαφρά οπισθοδρόμηση στο «Time» των Pink Floyd.

Ο γραμμικός τρόπος σκέψης δεν θα αποτελεί πλέον ένα αποτελεσματικό μέσο κατανόησης για το πώς η κοινωνική δέσμευση και οι πολιτικές των πολιτών ενεργοποιούνται σε ένα περιβάλλον που αναπτύσσεται όλο και περισσότερο σε πραγματικό χρόνο. Ο Dennis Kingsley σημειώνει ότι η συμμετοχή και η κινητοποίηση των πολιτών θα βασίζεται μάλλον στη συνεκτικότητα και την ταχύτητα παρά στο περιεχόμενο και την εξουσία.