περιβαλλοντική δικαιοσύνη | Re-public : re-imagining democracy

→ Αφιερώματα

Οικονομικές στατιστικές

Πολιτικές διαφάνειας σε αμφισβήτηση

Η πειρατεία ως ακτιβισμός

Wiki politics

Κοινωνική πρόνοια

Πόλεις σε αναταραχή

Κρίση δημόσιου χρέους

Ομότιμη ενέργεια

Αναπαραστάσεις της κρίσης

Σχεδιασμός υπηρεσιών

Μετανθρωπισμός

Φύλο και σύνορα

όλα τα αφιερώματα

Διάλογοι ←

Μη-πολίτες

Συνεντεύξεις για τη κρίση

όλοι οι διάλογοι

→ Δράσεις

Η τέχνη της ανθρώπινης βελτίωσης

όλες οι δράσεις

ετικέτες

Re-public στο

Ségolène Royal – Πολιτική πολιτισμού και πολιτικός βολονταρισμός
November 3, 2009

Οι κρίσεις αντανακλούν έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια και προαναγγέλλουν έναν κόσμο που δεν υπάρχει ακόμη. Αυτή είναι η ιστορική στιγμή που ζούμε. Η στενή αλληλεξάρτηση αυτών που, λόγω ευκολίας γλώσσας ή οκνηρίας σκέψης, αποκαλούμε κοινώς “οι κρίσεις” (χρηματοοικονομική, οικονομική, κοινωνική, οικολογική, επισιτιστική, δημοκρατική…’) και η αδυναμία να τις χειριστούμε ξεχωριστά, δείχνουν ότι η αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να αντιπαραθέσει σε ένα μοντέλο που, σε παγκόσμιο επίπεδο βρίσκεται στα όριά του και αποτελεί παράγοντα για πολλαπλές ανασφάλειες, αυτό που ο κοινωνιολόγος Εντγκάρ Μορέν ονομάζει ‘πολιτική πολιτισμού’.

Σε αυτή την προοπτική, οι διάφορες προκλήσεις που η παλιά αντίληψη της κοινωνίας και της προόδου διαχώριζε μέχρι υπερβολής, πρέπει να αντιμετωπιστούν μετωπικά.

Ένα παράδειγμα είναι η οικολογική πρόκληση. Είναι αδύνατον να πετύχουμε αυτήν την, κατά κοινή παραδοχή, επείγουσα οικολογική επανάσταση περιορίζοντας την σε μια προσέγγιση τεχνητά κλαδική. Μια άλλη αντίληψη της ανάπτυξης και μια πραγματική αποτελεσματικότητα της προστασίας του περιβάλλοντός μας, σημαίνει ριζική αναδιαμόρφωση των οικονομιών μας, βιομηχανικές πολιτικές προσαρμοσμένες στις μελλοντικές ανάγκες, μαζική επένδυση στην έρευνα και την επιμόρφωση για την ενθάρρυνση της δημιουργίας δραστηριοτήτων και καινοτόμων τρόπων παραγωγής . Σημαίνει, ταυτόχρονα, εμπλουτισμό της αντίληψής μας για την κοινωνική δικαιοσύνη πέρα από την οπωσδήποτε απαραίτητη κατόπιν εορτής αναδιανομή. Οι πολιτικές για πραγματική ισότητα πρέπει να ενσωματώσουν την οικολογική διάσταση, παρέχοντας πρόσβαση στις δημόσιες συγκοινωνίες, ποιότητα στους κοινωνικούς οικισμούς, μείωση στους λογαριασμούς των λαϊκών νοικοκυριών μέσω της ανανεώσιμης ενέργειας, αγώνα για την υγεία στη βιομηχανική και αγροτική εργασία, επανεφεύρεση της αλληλεγγύης Βορρά-Νότου κλπ

Όταν βρισκόμενη μπροστά στην αδιαφορία των γάλλων κατασκευαστών αυτοκινήτων, αποφάσισα να απευθύνω στην Περιφέρεια της οποίας προεδρεύω μια έκκληση για προγράμματα, κατασκευής ενός οικονομικού, ηλεκτρικού αυτοκινήτου, το έκανα για μια δέσμη λόγων. Οικολογικούς: ένα όχημα απελευθερωμένο από το πετρέλαιο, που δεν ρυπαίνει. Οικονομικούς: για την ενθάρρυνση των καινοτόμων επιχειρήσεων και τη μετατροπή μιας αυτοκινητοβιομηχανίας, που κατέχει μια τεχνογνωσία και κινδύνευε να χαθεί επειδή οι εντολείς της την είχαν αφήσει και ο φαταλισμός που είχαν οι προύχοντες την καταδίκαζαν. Κοινωνικούς: για τη μετατροπή εκατοντάδων απειλούμενων θέσεων εργασίας σε θέσεις εργασίας του μέλλοντος και διάθεση σε όλους ενός αυτοκινήτου χαμηλού κόστους. Φορολογικούς: επειδή τάσσομαι υπέρ μιας οικολογικής, αποτελεσματικής και κοινωνικά δίκαιης φορολόγησης, αντιτάχθηκα στον φόρο για τον άνθρακα που αποφάσισε η κυβέρνηση Σαρκοζί. Από τη στιγμή που σήμερα δεν είναι διαθέσιμα ηλεκτρικά αυτοκίνητα χαμηλού κόστους, ούτε μαζικά μέσα μεταφοράς για το περιφερειακό -αστικό και αγροτικό περιβάλλον, ποια είναι η ελευθερία επιλογής για ένα άλλο μέσο μεταφοράς εκτός από το βενζινοκίνητο ατομικό αυτοκίνητο και πώς μπορούν οι λαϊκές οικογένειες να είναι οικολογικά υπεύθυνες;

Θέλησα η Περιφέρεια να ενισχύσει από κοινού την προσφορά και τη ζήτηση των ηλεκτρικών οχημάτων. Πριν από όλους, κινητοποιήσαμε τις επιχειρήσεις για ένα καινοτόμο πρόγραμμα. Συμμετείχαμε στο κεφάλαιο αυτής της αυτοκινητοβιομηχανίας με 5 εκατομμύρια ευρώ (μια πρεμιέρα για τη Γαλλία!) για να ενθαρρύνουμε την εμπλοκή των ιδιωτών και να υποχρεώσουμε το κράτος να κάνει το καθήκον του ενεργοποιώντας το ταμείο στρατηγικής επένδυσης που, θεωρητικά, δημιουργήθηκε για την ενθάρρυνση της αναθέρμανσης. Δεσμευτήκαμε για τη διασφάλιση της επαγγελματικής πορείας των μισθωτών (επιμόρφωση και εγγύηση πόρων) σ’ αυτή τη μεταβατική εποχή ανάμεσα στην εξαφάνιση των παλιών θέσεων εργασίας και τη δημιουργία νέων. Παράλληλα, δρούμε ανάλογα με τη ζήτηση κινητοποιώντας τις επιχειρήσεις και τις τοπικές κοινότητες για να αγοράσουν αυτά τα ηλεκτρικά οχήματα και συνδράμοντας στην αγορά τους από ιδιώτες.

Η εμπλοκή μας δεν αποτελεί με κανένα τρόπο επιστροφή στον τρόπο διαχείρισης της οικονομίας του παρελθόντος, όπου το κράτος έπαιζε απευθείας τον επιχειρηματία. Τούτο το ταπεινό παράδειγμα απεικονίζει αυτό που πιστεύω ότι πρέπει να είναι ο νέος βολονταρισμός της δημόσιας εξουσίας, σε αντίθεση με τον υπερβολικό ψευδο-βολονταρισμό της σαρκοζικής δεξιάς: να δώσουμε απάντηση στις δυσκολίες του σήμερα εδώ και τώρα, καθώς φανταζόμαστε το μέλλον, και να επιλέξουμε πολυδιάστατες πολιτικές όπου η κοινωνική δικαιοσύνη, αποτελεί προϋπόθεση της οικονομικής, οικολογικής και δημοκρατικής αποτελεσματικότητας.

Εισαγωγή: Υπάρχει κάτι “αριστερό” που μπορεί ακόμα να ειπωθεί για την κλιματική αλλαγή;
September 24, 2008

Όταν οι πολιτικές σχετικά με τις κλιματικές αλλαγές τίθενται πάλι επί τάπητος, μια εύλογη αντίδραση θα ήταν ότι πρόκειται για ένα ακόμα, και ίσως το πλέον επίκαιρο θέμα, για το οποίο «έχουν ειπωθεί τόσα πολλά, αλλά έχουν γίνει τόσα λίγα». Κατά συνέπεια, είναι ομολογουμένως αρκετά δύσκολο να δεχτεί κανείς ότι μία συλλογή κειμένων μπορεί να προσφέρει κάτι παραπάνω στο διάλογο. Η γενίκευση των περιβαλλοντικών θεμάτων σε παγκόσμια κλίμακα, συμπεριλαμβανομένης και των κλιματικής αλλαγής, αποτελεί σήμερα μέρος της επικρατούσας πολιτικής ατζέντα. Οι πιο προοδευτικές δυνάμεις κατέληξαν φαινομενικά ότι κατά γενική ομολογία η περιβαλλοντική κρίση είναι κατά πρώτο λόγο ένα πολιτικό πρόβλημα, το οποίο απαιτεί λύσεις παγκοσμίου φάσματος και την εφαρμογή αυτών των λύσεων σε διεθνικό, εθνικό και τοπικό επίπεδο. Όμως, αυτό που φαίνεται να λείπει είναι η αποτελεσματικότητα αυτών των λύσεων ή τουλάχιστον ο φόβος ότι οι εν λόγω λύσεις δεν αρκούν για την επίλυση του προβλήματος και σήμερα δεν κάνουμε τίποτα αρκετά αποτελεσματικό για το ζήτημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη.